De Popronde is de belangrijkste springplank voor nieuw muzikaal talent in Nederland. Elk jaar kiest een jury van muziekprofessionals uit meer dan duizend inschrijvingen een selectie van rond de 100 Nederlandse acts, die in het najaar door het hele land touren (data vind je hier). Van september tot december strijkt de muzikale karavaan elke week neer in telkens een andere stad, waarbij acts optreden in koffietenten, poppodia, kunstgalerieën, cafés en theaters. Onder andere De Staat, Lucky Fonz III, WIES, Chef'Special, Rondé en Kensington reisden met het festival mee voor hun grote doorbraak.
We renden tijdens Popronde Heerlen heen en weer tussen ongeveer dertig optredens en je mond valt open: wat is er een enorme stortvloed aan nieuw Nederlands talent. De lakmoesproef: weet je ons in 10 minuten te overtuigen? Deze tien lukte het.
Grote Geelstaart
Voor fans van: de geniale gekte van Black Midi en YNWH Nailgun
We zijn nog geen acht minuten onderweg of het is al chaos: Jesper Rottier verruilt zijn gitaar voor het drumstel (waarvan er dus gewoon twee staan!), Danny Rottier laat zijn toetsen achter om de saxofoon op te pakken en intussen hebben we al twee verschillende zangers voorbij horen komen – waarvan er één óók nog achter de drumkit zit. Je kan het trouwens zonder twijfel een familieband noemen: vier van de vijf bandleden zijn familieleden. Grote Geelstaart slingert letterlijk alle kanten op. Muzikaal net zo goed: een grillige mix van math-, noise- en psychrock, die ondanks het gebrek aan houvast in maatsoorten of songstructuren toch verrassend logisch in elkaar valt. Ergens logisch dat we deze band niet al om 19:00 uur voorgeschoteld krijgen vanavond: dan was ongetwijfeld ons avondeten een paar etages omhoog gekropen van alle gekte. Grote Geelstaart is ongetwijfeld het hoogtepunt van deze editie. (BR)
Dear Omen
Voor fans van: tijdloze gothrock, Siouxsie and the Banshees en Sisters of Mercy
Voor Dear Omen vult de Nieuwe Nor zich met behoorlijk wat toeschouwers. Een tijdreis terug naar de jaren '80 met een gewaagde en elektrisch geladen stage performance brengen ons haast in trance. Maar de felle, charismatische vocale klanken houden ons op aarde en onze zintuigen scherp. De gedurfde outfits van de dames ontgaan niemand, maar dit steekt totaal niet af bij de muziek. In tegendeel, de duistere sferen gaan gepaard met meer sensuele tinten en dat maakt dit optreden van Dear Omen er één om niet snel meer te vergeten! (RS)
Culi.
Voor fans van: Nothing But Thieves en emorock á la Panic! At The Disco
Culi. mag opdraven in de meest knusse Popronde-spot van de avond: Café Tess, ingeklemd tussen de gokautomaten. Het publiek krijgt zelfs een keuzemenu: optie 1 een normale set, optie 2 eentje die per nummer intenser wordt. Natuurlijk wordt het optie 2, en terecht. Frontman Philip Kniese heeft een stem die in de rustige liedjes (die wat aan Rex Orange County doen denken) al overeind blijft, maar pas écht hard binnenkomt in de uptempo knallers, waarbij zijn stem sterk doet denken aan die van Nothing But Thieves-frontman Conor Mason. ‘HOW_TO_LIVE_FOREVER_’ is zo’n rockbanger van formaat. Emorock, poppunk, noem het hoe je wil: Culi. klinkt volledig Y2K-proof. Waar andere bands in dit genre al snel in clichés verzuipen, houdt Culi. het fris en eigen, geholpen door een toffe esthetiek met eigen merch en een oude tv op de vloer. (BR)
C'est Qui
Voor fans van: Lambrini Girls, The Pill, Amyl & the Sniffers. Kortom: Riot grrrl
Bij Café Bluff, de heilige rocktempel van Heerlen, treffen we alleen buiten al een behoorlijk groot publiek aan. C’est Qui! Ce WAT? C’EST QUI!!! Recht voor je raap punk met een bezeten zangeres doet een volgepakt Café Bluff los gaan. Vleugjes groove en garage rock zijn een fijne afwisseling alvorens er weer een fijne bak aan energie over ons heen geworpen wordt. De dames en heren van C’est Qui staan ergens voor en leveren deze boodschap af met een middelvinger en een zoen. Een vrijgevochtenheid alsook plezier stralen deze artiesten vanavond uit en zelfs vanuit onze 'sardientjes in blik' positie genieten wij van deze show. (RS)
Emirhan X
Voor fans van: de NPR Tiny Desk sessies van pakweg Mac Miller en Tyler, The Creator
Emirhan X is een Venlose dichter, schrijver, producer en rapper. Sinds dit jaar mag hij zich ook stadsdichter noemen van zijn stad – tot ongenoegen van de lokale PVV, die hem onlangs het zwijgen wilde opleggen omdat hij iets te menselijk bleek te denken over de opvang van vluchtelingen. Enfin, Emirhan is naast muzikant dus ook gewoon iemand met het hart op de juiste plek en dat sijpelt door in zijn show. Normaal mengt hij hiphop en punk, maar vandaag kiest hij (noodgedwongen) voor de uitgeklede variant. In een soort Tiny Desk-setting, met drie muzikanten, klinkt zijn hiphop gevoelig en soms breekbaar. Ambient soundscapes, stemvervormers en een vleugje slowcore maken het een intrigerend geheel – hier en daar wat onwennig, maar altijd oprecht. Emirhan X. (BR)
Fit
Voor fans van: alles wat begint met een 'P' en eindigt met 'ostpunk'
Vanaf minuut één raakt Fit de juiste snaren in de Nieuwe Nor. Een explosieve en energieke frontman leidt de dans en wordt vergezeld door een goed klinkende band. Een mix van o.a. hiphop, funk en punk zijn het recept en het resultaat is een show die zowel zeer goed stilstaand als met wiebelende heupen te bewonderen is. 'Cash' en 'Miracles Might Happen' zijn de nummers die erbovenuit steken. Fit zweept het publiek op en is tegelijkertijd een band die fascinerend is om naar te kijken. Een redelijk goed gevulde zaal met een gezellig publiek in de Nieuwe Nor maken er samen met deze rondtrekkende troubadours een sfeervolle show van. (RS)
Fellatio
Voor fans van: werkelijk geen idee, maar dat is juist het toffe aan deze band (is het een band?)
Het leuke aan Popronde is dat je naast een stortvloed aan nieuw talent ook op een heleboel plekken komt waar je normaal nooit komt. Het Betahuis is zo’n locatie: velen zullen het kennen van de voormalige muziekschool die in dit maffe gebouw zat. Momenteel zitten er verschillende creatieve ondernemers in en die creativiteit wordt door Fellatio naar een nog hoger niveau getild. De band maakt naar eigen zeggen ‘avant-garde disco punk-post-penis kraut-rock’ en daar zijn we het voor het gemak helemaal mee eens: we weten namelijk totaal niet waar we naar staan te kijken. Doet er ook niet echt toe: het werkt. Er wordt gedanst op de repetitieve ritmes en de donkere zang (is het zang?) van Zanger Abel van der Heijden en de zaal loopt al snel voller en voller. (BR)
stay away from dante
Voor fans van: Tyler, The Creator, Steve Lacy en SMIB
stay away from dante is het project van Amsterdammer Emmanuel Adomah Boateng. Hij brengt eerlijke hiphop die zo in het SMIB-hoekje past – niet voor niets werkte hij al samen met Ray Fuego. Aan podiumpresentatie geen gebrek: rond zijn concept-EP ‘Duizend Volle Manen’ bouwt hij een show, compleet met circusdirecteurs-imago. Gehuld in een chique rood kostuum krijgt hij het publiek stukje bij beetje mee – eerst bewegen, dan springen. De gitarist legt er een funky laag onder, waardoor de act niet alleen stijlvol oogt, maar ook muzikaal overeind blijft.
Warbuhl
Voor fans van: Primaat, Goldband en Doe Maar
Cafe Pelt is de plaats waar vanavond Warbuhl te bewonderen is. Normaliter gaat het dak eraf bij de heren, maar nu kijkt er een gemoedelijk en nieuwsgierig publiek toe. Naarmate het optreden vordert groeit de bewondering voor het vijftal, dat met hun plezierig swingende en funky muziek de sfeer losmaakt. De charme van Popronde is de diversiteit aan acts maar zeker ook de locaties. De band heeft dit door en ziet dat het publiek geniet, zonder hierbij een polonaise te maken met daarbovenop minstens een crowdsurfer of vier. Nummers als 'Alles en Niks' en 'Dopamine' passeren de revue en het is duidelijk dat hier pop, funk en hiphop de handen ineenslaan. Een bescheiden feestje is het vandaag. Toch is het een mooi visitekaartje van de heren van Warbuhl en zijn wij benieuwd naar hun reis tijdens Popronde 2025. (RS)
XXJULÍA
Voor fans van: soulpop van Joy Crookes en Pip Millett maar ook Amy Winehouse en Selah Sue
De hele dag heeft ze erop geoefend: “ENNE?” moést haar openingszin zijn, in haar beste Limburgse tongval. Dat accent kan, toegegeven, nog wat strakker, maar haar live-act staat al behoorlijk stevig. ‘Push & Pull’ en ‘Berlin Boy’ krijgen van de band een extra lik soul en jazz mee, genoeg om het voornamelijk zittende publiek voorzichtig met de heupen te laten wiegen. Echt losbarsten doet het niet – de krakkemikkige geluidssetup helpt daar niet bij – maar de potentie is onmiskenbaar. Wanneer bestie Myrthe (Ruby Mus) nog even komt binnenvallen, klopt het plaatje helemaal. XXJULÍA is er eentje om voorlopig niet uit het oog te verliezen. (BR)