F.I.X. Fest in Maastricht: geloof, hoop en liefde voor en door muziek F.I.X. Fest in Maastricht: geloof, hoop en liefde voor en door muziek

Het Landbouwbelang (LBB), een voormalig graanpakhuis aan de binnenhaven van Maastricht, is sinds 2002 een kraakpand en culturele vrijplaats. Alles eraan ademt creativiteit en verdraagzaamheid: van de graffiti op de muren tot zelfs het onkruid tussen de tegels. Met hulp van vrijwilligers en donaties vinden er tal van activiteiten er plaats, waarbij duurzaamheid en tolerantie vooropstaan. LBB biedt jong talent letterlijk en figuurlijk ruimte om initiatieven te ontplooien en hun ideeën in de praktijk te brengen. Gelegen naast big brother Muziekgieterij organiseert LBB ook kleinschalige optredens voor aankomend talent.

Vanavond organiseert de band F.I.X. er een gratis toegankelijk minifestival: ‘F.I.X. Fest’. Voor het eerst, maar hopelijk niet voor het laatst. F.I.X. is kind aan huis bij LBB. Zo speelden de bandleden menigmaal op de wekelijkse jamavonden en hielden ze er vorig jaar de release van hun EP ‘Twisted’. Voor het festival vanavond hebben ze jonge, bevriende muzikanten uitgenodigd om samen een avondvullend programma te verzorgen. Behalve livemuziek op een geïmproviseerd buitenpodium – model partytent – is er een kleine kunstexpositie en een vintage kledingmarkt. Een foodtruck verkoopt bier, wijn, fris en vegan pasta bolognese tegen zeer schappelijke prijzen. 

De muzikale aftrap wordt gedaan door Mercy Jones & The Benefits. Mercy Jones, artiestennaam van Merle Corsius, brengt met haar band muziek die duidelijk op de sixties en seventies is geënt. Het is rock, soms poppy, soms soul, soms funk, dan weer regelrechte rock ’n roll. Haar zang is indrukwekkend en haar podiumuitstraling is dat ook. En haar giechellach tussen de nummers door is even ontwapenend als aanstekelijk. Een cover van Janis Joplin had in de set niet misstaan, maar die is van vóór de tijd van deze bandleden. Sterker nog, hun móéders waren toen nog niet eens geboren. Later spreken we Merle in haar vintage kraampje en vertelt ze dat ze dolgraag Janis Joplin wil coveren. Wij zeggen: doen!

Met Ray-Man & The Lizards uit Brunssum blijven in de jaren zestig en zeventig hangen. De band brengt rock die overwegend psychedelisch is, maar we horen ook bluesy elementen – vooral in de saxofoonsolo’s – en af en toe een hint naar rockabilly. Lange solo’s en een opbouw van rustig naar stevig kenmerken het geluid van deze act. Over geluid gesproken: de techniek hapert af en toe. De gitaar klinkt aan de zachte kant en de zang lijkt in de onderste regionen af en toe onvast. Maar het enthousiasme van de band maakt veel goed.

Hierna volgt de band Keuzestress met Nederlandstalige reggaepop. Een vergelijking met Doe Maar is snel gemaakt. Het viertal kent elkaar van het Rock City Institute in Eindhoven en bezingt wat jongeren zoal bezighoudt: de liefde uiteraard, maar ook uitstelgedrag. Een lied over Arie de Piraat heeft absoluut meezingpotentie. Keuzestress is vooral vrolijk en leuk, en brengt tussen de vele gitaren in de programmering een heerlijk verfrissend geluid.

We blijven dansen wanneer Zaratan aantreedt. Deze formatie combineert klassieke blues met moderne rock en creëert daarmee een eigen, rauwe en uiterst dansbare sound. De frontvrouw roept op tot een all female moshpit en zo geschiedt. Buiten is het inmiddels donker en de festivalverlichting beperkt zich tot het podium. Uw verslaggeefster, oldschool met pen en notitieblokje, doet haar best om in de duisternis aantekeningen te maken, maar de blind geschreven hanenpoten blijken later nauwelijks leesbaar. Dus uit ons hoofd: Zaratan klinkt tof!

Organisator van het festival F.I.X. is de afsluiter van de liveoptredens. En F.I.X. stelt, zoals we inmiddels weten, niet teleur. Het rockt en rollt, en is energiek en ongepolijst. De stem van frontman Jordy klinkt iets heser dan we gewend zijn, maar dat past prima bij de sound en verbaast ons eigenlijk nauwelijks. De hele avond zagen we hem rondrennen om van alles te regelen. Ook kondigde hij de vorige bands aan, met de nodige vocale uithalen. Hoe dan ook, F.I.X. bewijst weer hoe goed de bandleden op elkaar zijn ingespeeld, hoe goed ze het publiek mee kunnen krijgen en hoe sterk hun merk is. Rauw en authentiek met een mix van rock van toen en geluid van nu. En dat alles met aanstekelijk enthousiasme en spelplezier. De show staat als een huis.

We kijken terug op een heerlijke avond waarop behalve muziek ook de liefde gevierd werd. Liefde voor je medemens, voor ieders aardigheden en eigenaardigheden, liefde en respect voor wie durft af te wijken van wat de goegemeente als ‘normaal’ aanduidt. We ontmoeten mensen van diverse pluimage en hebben de prachtigste gesprekken. Van kunstenares Dominique, die ter plekke haar visitekaartjes illustreert, tot een prachtig uitgedost iemand die op plateauzolen én naaldhakken de kasseien trotseert. Van mensen met honderd piercings tot mensen in driedelig grijs. Heel fobisch en mopperend Nederland zou eens een happening als deze moeten bijwonen om te ervaren hoe het voelt wanneer muziek en creativiteit mensen samenbrengt. Dat het je geen cent kost om lief te zijn voor mensen die niet op je lijken. En hoe ontspannend dat laatste is.

We kunnen slechts één minpuntje bedenken: volgens het affiche zouden er pannenkoeken zijn, maar die hebben we niet kunnen vinden.