Bunkerpop dag 1: de oude ziel van de Oefenbunker is uit zijn as herrezen Bunkerpop dag 1: de oude ziel van de Oefenbunker is uit zijn as herrezen

Met het Pinkpopplein op Megaland Landgraaf als nieuwe locatie is Bunkerpop helemaal terug. En met een uitgekiend affiche waarmee weer volop te ontdekken valt: van jong talent en lokale helden tot de net al iets meer gelouterde bands. Van rauwe punkrock en stoner doommetal tot postpunk, progrock en DJ-sets. Een festival dat na de brand opnieuw leven is ingeblazen en gedragen wordt door de inzet en passie van de vele vrijwilligers. Zij zijn het kloppend hart van deze editie en laten met hun enthousiasme de oude ziel van de Oefenbunker uit zijn as herrijzen.

Dat gebeurt al bij de entree wanneer een prachtige banner van het oude poppodium ons naar het festivalterrein loodst. Het terrein heeft een cirkelvormige layout en een ‘gemütliche’ uitstraling mede door de oude banken en zitzakken die in het midden zijn geplaatst en een goed zicht geven op de kleinere Oefenbunker stage. Maar er staan ook genoeg klaptafels en -banken richting het hoofdpodium. Aan comfort geen gebrek dus. En dat is precies wat dit festival nodig heeft gezien de krappe vijf minuten pauze tussen elke act. Even bijkomen van alle decibels zit er vandaag niet in. Maar daarvoor is het programma ook veel te interessant. Waar het in het begin van de middag nog relatief rustig daar is het festivalterrein tegen etenstijd redelijk volgestroomd. En dat is knap aangezien er in onze provinciehoofdstad ook een gratis festival plaatsvindt en even verderop in het Theater in Heerlen The Haunted Youth staat geprogrammeerd.

Enfin, onder een brandende zon worden we op de Gulpener Stage klokslag 12.30 uur gelijk (met de volumeknop) om de oren geslagen met de post-grunge metal van Sumire, drie jonge Limburgse gasten die pas aan het begin van hun muziekcarrière staan en met hun slotnummer – de binnenkort te verschijnen single ‘Last Chapter’ - hun eerste echte visitekaartje afleveren. Voicecrack is een exponent van SMK muziek en dans en beteugelt met aanstekelijke covers de samenwerking met de Oefenbunker in het toekomstige gebouw. Vaders, moeders en andere familieleden staan enthousiast mee te zingen voor hun muzikale kroost waarvan de leeftijd ergen tussen 13 en 18 jaar oud in ligt. Mooi dat talent op deze wijze ook de kans krijgt om hun kunsten te tonen. Over talent gesproken, daarvan is zeker sprake bij Keycult, die in mei dit jaar hun EP Obsessive Beliefs lanceerden. Waar de EP nog best braaf klonk, staat de band vandaag met het nodige lef te spelen en ontpopt zanger Lars Broekman zich tot een sympathieke frontman met de juiste dosis charisma. Ondersteund door een stel goede muzikanten - waarbij vooral het spel van bassiste Freja Heijmans in het oog springt -, speelt de band dansbare popmuziek met een flink gitaarrandje. En een werkelijk goed gespeelde cover van Muse ‘Plug in Baby’. Wat ons betreft een band om zeker in de gaten te gaan houden.

Onbekend maakt onbemind. Maar dat geldt zeker niet voor de heren van KRAM die met messcherpe riffs en een energie die als een stoomtrein door het festivalterrein dendert, een set neerzetten die geen moment verslapt. De punkrock knalt je om de oren, maar tussen de brute kracht door glipt subtiel dat donkere, dreinende postpunk-randje dat ons af en toe laat denken aan Fontaines DC . Hoewel de uitstraling van de Ierse frontman Tristan Gilligan hier zeker ook aan bijdraagt. De onbekendheid is er zeker af na vandaag. Wij kunnen ze alleen maar omarmen. Een eerste muzikaal hoogtepunt aan het begin van deze festivaldag.

Ondertussen zoeken steeds meer mensen de schaduwplekken op onder de verzengende warmte van deze mooie septemberdag. ‘Waarom is iedereen zo kalm’? vraagt de zanger af van Ray Temple zich af. Maar dat is niet zo gek met de zon op je kneiter en de psychedelische klanken van deze stoner band uit Duitsland waar ook een flinke lik blues aan is toegevoegd. Je zou denken dat er genoeg lawaai komt uit het vijftal om het publiek eens even flink wakker te schudden, maar dat gebeurt niet. Daarvoor zijn de nummers net wat te langgerekt waardoor ook onze aandacht wat verslapt.

Maar niet voor lang. Een optreden van Imp Syn moet je minimaal één keer in je leven hebben meegemaakt. Het anarchistische duo levert een totaal onberekenbare en onvoorspelbare set af. Met als absoluut hoogtepunt een rondvaart met de ene helft van het duo op een opblaasboot over een zittend publiek. Terwijl de rest van het publiek wordt uitgenodigd om bier naar hem te gooien en hij ‘Mark Rutte is een salamander’ als een mantra naar je hoofd slingert. Met als slotstuk een keyboard dat aan gort geslagen wordt en een uitgeleide op vette beats. En wakker dat we zijn!

Ook aan de metalhoofden is vandaag gedacht. Op het hoofdpodium geeft de tweede Duitse band van vandaag, het uit Aken afkomstige Fjordheksa, een puik stoner-doommetal optreden af waarbij de zanger enkel gehinderd wordt door wat technische mankementen.

Over lokale helden gesproken. Die eer valt zeker te beurt aan de mannen van Hangover die met hun onversneden rauwe punkrock en het uitdelen van 18 strandballen er een lokaal familiefeestje van maken. Strandballen die bij later bij Meltheads nog door de rondte vliegen. Al 30 jaar bestaat de band uit Heerlen-Noord die blijkbaar vandaag aan de verkeerde kant van het spoor staat. De band kent een fanatieke aanhang getuige de drukte voor de kleine Oefenbunker stage en brengt vol verve ook een ode aan The Ramones. Zanger Ronny Janssen etaleert nog dezelfde energie als 30 jaar geleden (maar wel 30 kilo zwaarder grapt hijzelf) en nodigt het publiek uit voor een moshpit, een circle pit en een echte wall of death. Hoogtepunt van de set is toch wel het anthem ‘045’ dat hij samen met zijn kleindochter ten gehore brengt en een verwoestende versie van 'Take Me Home, Country Roads' (we denken wel dat John Denver zich vandaag in zijn graf heeft omgedraaid).

Mojo & The Kitchen Brothers heeft een druk weekend voor de boeg in het Zuid-Limburgse. Vandaag op het grote podium op Bunkerpop, morgen (voor degene die ze vandaag moeten missen) op het Zero for Three Festival in Maastricht. De band weet met hun geluid een mooie brug te slaan tussen  de kleuren van sixties-psychedelica en seventies-progrock, waarbij de geest uit de fles van wijlen Ozzy Osbourne met flarden ons op het verkeerde been brengt. Met nummers die op zichzelf voelen als een album in het klein. Het publiek kan het zeker waarderen.

Het hoogtepunt wat ons betreft komt vandaag op naam van Library Card. Één van de interessantste en spannendste bands uit ons kikkerlandje en samen met Tramhaus ook één van de vaandeldragers van de Rotterdamse postpunk-scène. De band speelt vandaag een intense set waarbij de uitwisseling van de energie met het publiek merkbaar en voelbaar is. Zeker wanneer zangeres Lot van Teylingen al zittend op het podium met haar spoken word zang ‘Local Newspaper’ ten gehore brengt en bij menig bezoeker voor een kippenvelmoment zorgt. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de nieuwe nummers zoals ‘Sisyphus’ en ‘No Back-Ups’ die door merg en been heen snijden. Wij kunnen niet wachten op een volwaardig album (waarvan wij stiekem vernamen dat dit in de pijpleiding zit).

Voor wat betreft intensiteit doet de Luikse band Eosine zeker niet onder voor de band hiervoor. Zangeres Elena Lacroix heeft zich omringd met een nieuwe band die een enorme muzikaliteit ten toon spreidt en het kleine podium bijna uit zijn voegen laat barsten. Want ondanks haar kleine gestalte is Elena een energiebom die het hele podium vult met een charisma dat niet te negeren valt. En behalve de eerste twee nummers van de set worden we getrakteerd op een boel nieuwe nummers waarvan wij alleen maar kunnen hopen dat ze ook snel als single of op een album worden uitgebracht. Met ‘No Horses’ als verpletterende finale waarbij de band helemaal lijkt te versmelten met het nummer, van ingetogen naar explosief, het publiek verscheurend. Onze avond kan niet meer stuk.

Terwijl bij de meeste mensen de hersenen al zijn weggesmolten door de zon of het bier sluiten Meltheads deze eerste festivaldag af zoals alleen zij dat kunnen: barstend van rauwe, ongeremde energie die vanaf het eerste nummer ‘Gear’ (hoe toepasselijk ook) het publiek overspoelt met messcherpe riffs. Meltheads stelt nooit teleur, hoe vaak we ze ook al hebben gezien. Met zijn onverschrokken podiumprésence verandert zanger Sietse Willems elk optreden in een fysieke ervaring waar je niet aan kunt ontsnappen. Ook vandaag niet wanneer hij bij het nummer ‘No One is Innocent’ met gevaar voor eigen leven de Palestijnse vlag aan een lichtmast hangt. Een mooi politiek statement dat laat zien dat Bunkerpop zijn artiesten de volledige vrijheid geeft. 

Bunkerpop nieuwe stijl is wat ons betreft na deze eerste festivaldag al geslaagd. De oude ziel van de Oefenbunker kan met trots terugkijken hoe de culturele broedplaats uit zijn as is herrezen. Op naar de 2^e festivaldag.