Pinkpop is terug van nooit echt weggeweest Pinkpop is terug van nooit echt weggeweest

Ergens is de kritiek begrijpelijk. Pinkpop was jarenlang uniek in zijn soort, maar sinds de jaren negentig is het aantal muziekfestivals behoorlijk uitgebreid. Ook treden grote artiesten tegenwoordig vaker op in Nederland, waardoor ze enerzijds lastiger te boeken zijn en anderzijds minder als publiekstrekker fungeren. Kortom, het aanbod is groot en tickets zijn duur, dus mensen maken keuzes. Voor een weekend Pinkpop ben je als gezin met twee pubers al snel een half maandsalaris kwijt. Daar moet dan op z’n minst iets méér tegenover staan dan het zien van een paar favoriete bands. Aan de andere kant praten mensen elkaar graag na – ook jongere festivals hebben mindere edities gekend – en de festivalweide lijkt altijd groener aan de andere kant van de heuvels.

Dat het bij festivals feitelijk gaat om ‘beleving’, om er maar een jeukwoord in te gooien, blijkt ook uit de reacties van bezoekers die we spreken. Ward uit Dilbeek (België) komt al jaren naar Pinkpop met een groep vrienden: “Geen idee waar ze nu zijn, ik geloof naar de bar.” De line-up doet er niet zoveel toe, want in het ruime, diverse aanbod – er traden dit jaar ruim 60 acts op – is er altijd wel iets wat aanspreekt. Dat het festival kampte met lastminute annuleringen en vervangingen, doet er dus ook niet toe. Ward draagt een Belgische vlag met daarop een groot hart, waarmee hij naar eigen zeggen verdraagzaamheid en liefde wil vieren en verspreiden. Niets mooiers dan de daad bij het woord voegen, dus we krijgen na afloop van het gesprek een stevige knuffel.

Dat Pinkpop niet langer kon teren op de oude formule, is evident. Onder leiding van de nieuwe directie zijn ogenschijnlijk eenvoudige aanpassingen gedaan met een positief effect: meer zit- en schaduwplekken, herpositionering van Stage 4 waardoor je nu rond kunt lopen over het hele terrein, cashless betalen (doei festivalmuntjes, waarvan je altijd een paar verloren exemplaren terugvindt in die ene broekzak) en enig randgebeuren in de categorie ‘sport en spel’. Zo startte het festival vrijdagmiddag met een vrolijke gimmick, een wereldrecordpoging Twister, hetgeen soms tot korzelige reacties leidde, want wat heeft dat met muziek te maken? Nou ja, niks, maar geinig was het wel.

Waar op de zaterdag het aantal jonge bezoekers opvalt – want Olivia Rodrigo, vermoeden we – zien we op de drukkere zondag een iets ouder publiek en gezinnen. Overall is de diversiteit qua leeftijd groot. Opvallend is ook het relatief grote aantal hulpmiddelengebruikers. Megaland is relatief vlak met delen asfalt, en zo’n terrein is van nature inclusiever voor rolstoelgebruikers. Qua toegankelijkheid kunnen andere festivals hier iets van leren.

Erg fijn is ook de ‘Refresh Spot’, een voorziening voor menstruerende bezoekers. De helft van de mensheid menstrueert ongeveer d’r halve leven en het is de hoogste tijd om dit uit het schaamhoekje te halen. Waar denk jij dat je vandaan komt, als je moeder nooit had gemenstrueerd? Op een festival met veel jonge mensen is een enigszins comfortabele voorziening met gratis menstruatieproducten geen luxe, maar noodzakelijk en welkom. Dit draagt bovendien bij aan de broodnodige acceptatie van een volkomen natuurlijk (en voor menstruanten vaak gevoelig) fenomeen.

Veel bezoekers komen uit de buurt, maar we ontmoeten ook mensen uit Rotterdam, Franeker, Waalwijk en Amsterdam. Jelle (13) uit Scheveningen is voor het eerst op Pinkpop, samen met zijn vader, die ook Jelle heet en jaren geleden al een keer hier was toen Bruce Springsteen optrad. De jonge Jelle komt vooral voor Mika en BENEE. We signaleren wat we vaker zien: de festivaltraditie die van de ene generatie op de volgende wordt overgedragen. Die combi moeder en/of vader met kind(eren) zien we vaker deze drie dagen. 

Rebellerende en ondankbare tieners zijn ook van alle tijden. We vingen een gesprek op tussen twee vijftienjarige meiden. “Mijn vader is hier fan van. Hoe dan? Begrijp jij het?” En: ‘Mijn moeder luistert echt zo’n slechte muziek! Wel tof dat ze mijn ticket betaalde.” En ook: “Hoe laat komen ze jou ophalen?”

Karin (65) en Frans (69) uit Landgraaf zijn Pinkpop-gangers van het eerste uur. De indrukwekkende reeks Pinkpopbandjes op hun schoudertassen getuigt van vele bezoeken. Een aantal jaren ontbreekt, want “toen de kinderen klein waren, gingen we niet, maar sinds 2006 weer elk jaar.” Ze komen vooral voor de sfeer en en om het mee te maken. Gevraagd naar wat ze vinden van de recente kritiek op Pinkpop antwoorden ze: “Mensen willen gitaren en vroeger was er minder aanbod. Maar je moet met je tijd meegaan en we laten ons graag verrassen. En er valt genoeg te genieten.”

Hoe dan ook, de 54^e editie van Pinkpop was er weer eentje voor in de boeken. Een line-up met voor ieder wat wils – voor jong en oud. Met oude rockrotten in het vak als Biffy Clyro en Korn, jonge tiktok-artiesten als Omar Rudberg en BENEE, en van alles daartussenin. De ene keer joelende tienermeisjes in het voorvak bij Tom Odell, dan weer headbangende veertigplussers bij Muse. Om maar aan te geven: Pinkpop is nog altijd gewoon dat gemoedelijke festival met een groot samenhorigheidsgevoel. Moshpits waarin iedereen lief voor elkaar is en die daardoor eerder knuffelpits lijken (zoals die schattige moshpit bij de cuties van Bob Vylan). Moshpits die verworden tot lieflijke sirtaki’s. Midden in een moshpit zien we iemand de schoenveters van een ander vaststrikken.

Zo kennen we Pinkpop: een festival voor alle generaties, met nieuwe talenten én gevestigde namen. De sfeer en het gevoel van nostalgie worden vaak benoemd, ook door jongere bezoekers. Alsof je door hier te zijn onderdeel wordt van iets groters. “Mijn oma en opa gingen vroeger ook naar Pinkpop.” Zelfs de meest verzuurde festivalbezoekers, die zo verlangen naar de goede oude tijd ToEn HeT nOg EcHt Om De MuZiEk GiNg, konden hun hart ophalen, zeker op de zondag, al viel er eigenlijk elke dag meer dan genoeg moois te rapen. Trouwens, op zaterdagavond bij de ijzersterke show van Olivia Rodrigo stonden diezelfde oude rockers zij aan zij te huppelen naast piepjonge meiden die alle teksten konden meezingen. Zie hier de essentie van Pinkpop in een notendop. 

Eén ding is zeker: Pinkpop is terug van nooit echt weg geweest.