Parkcity Live 2025: Nederlandse toppers onder de brandende zon Parkcity Live 2025: Nederlandse toppers onder de brandende zon

‘Abracadabra’ ís vandaag een van de eerste nummers in de set van streamingkanon Flemming en vormt meteen een passende omschrijving van het optreden: de jonge popartiest tovert het veld namelijk om tot een soort karaokebar waarin zo luid mogelijk wordt meegezongen. Want mán, wat zingen mensen hard mee met hits als ‘Automatisch’, ‘Amsterdam’ en ‘Zij Wil Mij’. Die songs zorgen er bovendien voor dat de moves loskomen: even de teugels laten vieren en lekker uit je bol gaan lijkt het motto tijdens zijn set. Bij de laatste nummers schiet er nog wat confetti de lucht in, die vrolijk blijft plakken op ingesmeerde, zweterige voorhoofden. De feeststemming zit er dan, als die er niet al was, helemaal in. Voor velen is dit een perfect pop-uurtje op de Mainstage.

Vervolgens mag onze lotgenoot en mede ‘zachte G’-bezitter Guus Meeuwis doen waar hij goed in is: een festival laten sjoenkele, meezingen en -springen. Alle grote muzikale kogels worden afgevuurd en de zo’n 17.500 bezoekers hebben het fantastisch naar hun zin onder het genot van de bekende nummers - zoals dat ene over een trein en een spoor, bijvoorbeeld. Zet Guus Meeuwis voor een groot publiek en alles komt goed. De koning van het Nederlandse lied weet natuurlijk als geen ander hoe hij een groot publiek moet inpakken. 

We nemen je mee door het verdere muzikale aanbod van de dag – gevarieerd en vol verrassingen. Zo viert Rowwen Hèze zijn 40-jarig bestaan en bewijst de band dat ze nog steeds ieder optreden het dak eraf knallen. Vandaag is daarop geen uitzondering. Nog snel een laatste slok bier, en hop – de frikandel vliegt door de lucht (net als, uiteraard, veel bier). Het is feest. Douwe Bob imponeert met zijn fijne stem, rocksteruitstraling en warme interactie met het publiek. Zijn set voelt als een muzikale adempauze, vol sterke nummers en een gezonde portie melancholie.

Ook in de Tent van Lex is het raak: van opener Jada Posthuma tot Barn & Belle - het podium bruist van het talent. Op de Mainstage opent Rosie Meyer het festival met een glimlach en veel aanstekelijke popsongs. En als kers op de taart sluit het Limburgse dj-duo Lucas & Steve de dag knallend af in de dance-stage.

Maar goed, ons hoogtepunt heb je nog van ons tegoed. En dat is misschien even verrassend als vertrouwd: natuurlijk weten we dat een band die al zo lang aan de top van de Nederlandse livescene staat kan spelen. En met zoveel hits – veelal nog uit het TMF-tijdperk – kunnen ze een festivaldag moeiteloos afsluiten. Maar wat zijn Dinand en Kane in vorm. Opkomend met een brandende fakkel schijnt het licht op ons vanaf minuut één. Vol nostalgie, tranentrekkers én stevige rock serveert Kane een show die aanvoelt als een traktatie. Wat vooral opvalt, is de sterke verbinding tussen band en publiek – het publiek gelooft hen en vice versa. Dinand wordt op de schouders van een bezoeker dwars door het publiek gedragen. Een mooi moment, waarna hij mega-hit ‘Rain Down On Me’ in zet. Het absolute hoogtepunt van de eerste festivaldag!

Dag twee begint nóg warmer en met twee tributebands op het programma schuiven we iets later het terrein op. De eerste woorden die we horen: “Hey Heerlen, vind je de liedjes leuk dan sta je hier in het midden helemaal prima. Vind je ze nou kut dan ga je lekker achteraan.’’ Bart, de zanger van Racoon, houdt er vandaag een droog soort humor op na – een kunst op zich in dit klamme weer. Met die luchtige, maar zeer aangename sfeer laat de band ons haast letterlijk wegsmelten op het ritme van hun hits. Racoon klinkt als een geoliede machine en straalt tegelijkertijd iets eerlijks en nuchters uit. “Wij waren Racoon, poep onder je schoen,” zegt Bart bij het slotnummer ‘Liverpool Rain’. Zo eindigt een fijn optreden met een glimlach.

Vervolgens is het tijd voor dé reden waarom er nog honderden mensen tot het laatste moment kaartjes zochten voor deze tweede dag: Suzan & Freek. We kennen het verhaal inmiddels allemaal - de moeilijke periode waarin het duo zich bevindt, om het nog zacht uit te drukken. En juist daarom is dit optreden zo bijzonder. Na afloop horen we twee dames tegen elkaar zeggen: “Ik vond het heel bijzonder, zo ernstig ziek zijn en dan zó’n prachtig optreden geven.” En zo was het ook. Vanaf de eerste noot voel je de liefde het veld over stromen, als een warme deken die neerdaalt op duizenden schouders. Er wordt van voor tot achter keihard meegezongen, misschien wel met extra kracht, uit ontroering, bewondering en verbondenheid. Je voelt in alles: het publiek draagt deze act op handen. Muzikaal is het een feest, emotioneel een moment om samen nooit te vergeten. Ondanks alles blijven ze doorgaan en geven ze het beste van zichzelf - en dat is liefde, heel veel liefde.

Ook op dag twee barst het programma uit zijn voegen met zoveel artiesten op de verschillende podia - te veel om allemaal te kunnen zien, laat staan benoemen. Maar een paar optredens springen er echt uit, dus hierbij een korte ode aan een aantal hoogtepunten: hulde aan Roxy Dekker, die met haar energieke show en knallers van hits als ‘Satisfyer’ en ‘Sugardaddy' het publiek niet eens voor zich hoeft te winnen. Hangover (045 represent!) weet als geen ander hoe je een feestje bouwt (mét wall of death, circlepit en ontelbare verkochte shirts achteraf). En Goldband? Die ploegen natuurlijk weer heel het veld om. Én: respect voor hun krachtige boodschap over Palestina, niet evident op een festival als dit. Lei va Kaalhei zorgt voor pure lol en aanstekelijke chaos: “feestje bouwen?” Kunt wal jot! En last but zeker not least: Mental Theo - die is gewoon Mental Theo. Alleen al respect voor het uithouden in een overvolle, zweterige tent die om goede reden tot de nok gevuld is.

Door naar de allerlaatste act van deze editie: Kensington. De band heeft een nieuwe zanger, en dat is even wennen. Maar eerlijk is eerlijk: Jason Dowd heeft een loepzuivere en indrukwekkende stem. Ondertussen richt gitarist Casper Starreveld zich in het Nederlands tot het publiek en de band knalt er in hoog tempo doorheen met hits als ‘Streets’, ‘Riddles’, ‘Little by Little’, ‘Done With It’ en natuurlijk ‘All for Nothing’.

Ondanks het arsenaal aan hits voelt de show op momenten wat vlak aan. Ook het publiek reageert hier en daar wat terughoudend - en lijkt soms vooral bezig met andere dingen. Toch zorgen een aantal klassiekers voor hier en daar wat kippenvel en een voelbare opleving in het veld. Het staat buiten kijf: Kensington is een strak ingespeelde, ervaren liveband en staat - ook met nieuwe frontman - als een huis. Als de laatste klanken zijn weggestorven, is het tijd. Tijd om huiswaarts te keren en twee gezellige, warme festivaldagen op te bergen als herinnering. ParkCity Live is en blijft een vaste waarde in het festivalseizoen, vooral voor de liefhebbers van Nederlandse popacts.