The Last Internationale sloopt elk heilig huisje in Volt The Last Internationale sloopt elk heilig huisje in Volt

Drie jaar geleden mocht ze op Pinkpop samen met The Last Internationale het nummer ‘Wanted Man’ zingen, vanavond verzorgt de Susterse Anouk Gerritsen het voorprogramma van deze band. Gerritsen treedt doorgaans solo op, maar heeft speciaal voor vanavond een gelegenheidsband geformeerd met studiegenoten van het Rock City Institute in Eindhoven. Tijdens het catchy openingsnummer ‘Hide and seek’ valt meteen haar veelzijdige stem op: loepzuiver met rauwe uithalen. Haar eerste single ‘Appreciate’ uit 2021, een country-achtige rocksong, vertolkt ze solo, zichzelf begeleidend op akoestische gitaar. Daarna volgt een cover van het meest uitgekauwde liedje aller tijden: ‘The House of the Rising Sun’, waaraan Gerritsen een prachtige eigen draai weet te geven en waarin ze laat horen wat ze vocaal allemaal in huis heeft. Ook tijdens de stevigere rocksongs blijft haar stem overeind. We hebben nog niet vaak iemand zo zuiver horen schreeuwen. Knap is ook hoe schijnbaar moeiteloos deze jonge artieste met het publiek communiceert en de meezingers op haar hand krijgt. Wanneer ze aan het einde van haar set - in tranen - The Last Internationale bedankt, slaakt het voltallige publiek een zucht van ontroering. Kortom, een waardige support act van een getalenteerde muzikante.

De New Yorkse rockband The Last Internationale (TLI) is bezig met een Europese monstertour, met tig optredens in tig landen binnen enkele maanden. Zangeres Delila Paz en gitarist Edgey Pires vormen het hart van de band. Sinds hun debuutalbum ‘We Will Reign’ uit 2014 hebben ze het podium gedeeld met grootheden als Guns N’ Roses, KISS en Deep Purple. Met hun explosieve performance en activistische sound hebben ze op menig iconisch festival gestaan. Dat ze vanavond in Sittard in een kleine zaal optreden, zou bijna als een demotie kunnen voelen. Maar van dat laatste is niets te merken: de band speelt even energiek als voor een publiek van 200.000 neuzen.

TLI trapt af met een klassieker: het (destijds) controversiële ‘Kick Out The Jams’ uit 1969 van de protopunkband MC5 uit Detroit. Geen verrassende keuze, want TLI en MC5 delen het politieke engagement van de Amerikaanse counterculture. Daarna volgt een arsenaal aan bekende en minder bekende songs, zoals het stevige ‘Life, Liberty and the Pursuit of Indian Blood’, het meer laidback ‘Killing Fields’, het rockende ‘Mind Ain’t Free’ en het duistere ‘5Th World’. Kritiek op het huidige politieke klimaat in de VS, de oorlog in Gaza, racisme, seksisme… Menig misstand wordt expliciet benoemd met een energie waar je ‘u’ tegen zegt. Ook het meer verstilde ‘Freedom Town’ en het rustige ‘Running for a Dream’ stralen dezelfde strijdvaardigheid uit. Pires draagt een shirt met de tekst ‘More Women on Stage’. Die oproep onderschrijven we uiteraard totaal. Helaas ontbreekt de ondertitel ‘And Equal Pay’, maar het is toch een sympathiek statement.

Bij elk nummer worden we omvergeblazen. De powervoice van Paz is zo mogelijk nog imposanter dan het onstuimige, vettige gitaarspel van Pires, die zelf ook vaak over het podium stuitert. Met enige regelmaat moet er een microfoon of trommel rechtgezet worden, en de dienstdoende Volt-medewerkster wordt zelf soms ook bijna omvergelopen. De energie spat er werkelijk van af: er gebeurt van alles op het podium en in het publiek. Zo wordt het publiek bij ‘1984’ gevraagd te headbangen – waarbij een kalende bezoeker te horen krijgt: “Don’t worry, you don’t need hair’ – en organiseert Paz tijdens ‘1968’ een heuse ‘sit-in’ à la jaren zestig midden in de zaal. Aan het einde van de set ontstaat er een ware feestelijke chaos, wanneer bezoekers op het podium klimmen en Anouk Gerritsen wordt uitgenodigd om mee te zingen met ‘Hit Em With Your Blues’.

Zelf ervaren? Geloof ons, dat wil je. Check de website van TLI hier.