Instrumentaal zit het strak in elkaar, als een vissersknoop in de handen van een doorgewinterde matroos. Vocaal gezien worden we goed verzorgd door een zanger die lekker afwisselt van stijl en toon. Her en der wat rauwe klanken, zo nu en dan een uithaal die neigt naar het punkgenre, een fijne melodie en klanken die de popmuziek eer aandoen. Hokjes en stempels laten we verder achterwege. De sfeer bij deze band draait om puur muziek maken en jezelf blijven, al dan wel in de rockster-versie van jezelf.
De eerste track, 'People Say', is een sterke binnenkomer. "Don’t believe them because it’s so untrue" — oftewel: laat ze maar praten (of schrijven) en blijf je eigen koers varen. Bij het luisteren naar de tweede track komen we in wat ruiger vaarwater terecht. ‘I Paint a Horse’ is niet alleen een opvallende titel, maar ook een nummer met meer tempo en een aanstekelijk geluid dat meteen de juiste sfeer neerzet.
Na een aantal keer beluisteren trekken we dan ook de conclusie dat ‘I Paint a Horse’ een heerlijke song is, die je een ongefilterd gevoel van vrijheid geeft. Even met je hoofd uit het autoraam, schreeuwend dat de wereld van jou is.