Wat opvalt aan de Vlaamse acts die de laatste tijd Limburg aandoen, is hun lef in het kiezen van een voorprogramma. Niet om te pleasen, maar om te prikkelen. Zo zagen we onlangs Jonas de Kesel de zaal muisstil krijgen met niets meer dan een akoestische gitaar, als opwarmer voor J. Bernardt. Ook TJE en Michael Balcaen, die respectievelijk openden voor Trixie Whitley en Warhaus, vroegen om méér dan een half oor – ze dwongen het publiek echt tot luisteren. Zo ook vanavond, met multi-instrumentalist en componist Dijf Sanders. Openen met een ambient meets techno-achtige set vol invloeden van over de hele wereld – van Nepal tot Indonesië, en van China tot India – ligt allerminst voor de hand. Maar het werkt. Of ja, een deel van het publiek denkt blijkbaar dat ze op de VIP-deck van Ushuaïa staan – luid babbelend, met een cocktail van €35 in de hand. Maar we staan in een duistere zaal, die intussen aardig volgelopen is. En wie tussen het geklets door luistert, merkt op: deze set zit goed in elkaar (met prachtige visuals op een soort net) en zou niet misstaan op een festival met daadwerkelijk luisterende bezoekers. Een act met potentie. Door het rumoer blijft het daar, wat vanavond betreft, helaas ook bij.
In onrustige tijden zoeken we allemaal naar een plek om te ontsnappen aan de realiteit. “De realiteit is vaak grauw,” zei Sylvie Kreusch recent tegen collega Malou Miedema, “maar juist daarom moeten we blijven dromen.” Gisteravond in de Muziekgieterij deden we precies dat. Dromen. En Kreusch? Die was onze gids tijdens een een show die bij vlagen voelde als een viering van de livemuziek.
Dijf Sanders
Dijf Sanders
Dijf Sanders
Sylvie Kreusch
Intussen baadt de Muziekgieterij in robijnrood: de vallende doeken langs het podium en de verhogingen van de muzikanten zijn in dezelfde kleur gehuld. De band betreedt stipt om negen uur het podium en niet veel later is daar Sylvie Kreusch, die bij de intro van opener 'Ding Dong' nonchalant het podium op wandelt, gehuld in een soort (hele mooie!) koekiemonster-jurk. Vanaf de eerste noot is het duidelijk: de band van Sylvie staat als een huis (zeg gerust: een villa). Simon Segers op drum zorgt samen met percussionist Falk Schrauwen middels strakke ritmes voor het fundament, terwijl ook de samenzang van Kreusch met haar drie vrouwelijke bandleden direct indruk maakt tijdens songs als 'Let It All Burn' en 'Hocus Pocus'. Een van hen is Nina Kortekaas, die tijdens 'Belle' - een van Kreusch' beste songs - de show steelt met een piano-partij om bij weg te mijmeren. Emily Vernaillen (toetsen) en Jente Neels (bas) imponeren zonder echt op te hoeven vallen - al doen ze dat al genoeg door hun oogstrelende glitter-outfits.
Na een knallende opening schakelt de band een aantal tandjes terug, waarbij vooral het verstilde 'Wild Love' adembenemend mooi is. De zaal, zojuist nog even onrustig als een gemiddeld dorpscafé, is intussen muisstil. Alleen een subtiele piano en Kreusch’ karakteristieke stem, meer heeft ze niet nodig om een bomvolle Muziekgieterij tot stilte te manen. Vanaf ‘Walk Walk’ komt de energie weer op gang en bij het werkelijk zinderende ‘Just The Touch Away’ komt de zaal eindelijk een beetje in beweging. Al is met open mond toekijken ook een passende reactie. Je zou op zo'n momenten bijna blij zijn dat er ook wat dingetjes mislopen: zo hoort Sylvie zichzelf tijdens 'Hear This Choir' niet optimaal, wat zorgt voor een ietwat ongemakkelijk aanvoelende vertolking en iets eerder zette ze het refrein van 'Ride Away' een paar tellen te vroeg in. Ze komt er moeiteloos mee weg, want niet veel later knalt ze met ‘Daddy’s Selling Wine In A Burning House’ en ‘Sweet Love (Coconut)’ twee van de beste nummers van de set de zaal in, alsof er niets gebeurd is.
Sylvie Kreusch
Sylvie Kreusch
In de toegift brengt de Vlaamse popzangeres nog twee nummers, waaronder 'Seedy Tricks'. Sterke song, sterke lyrics, een nog sterkere vertolking. Al merk je hier en daar - en dat is eigenlijk de hele avond zo - dat Kreusch méér verlangt van het publiek. "Zijn jullie nog wakker?" en "Ik heb nog niemand zien dansen", dicht ze ons toe, ondanks dat ze geen grote prater is. En we moeten het haar nageven: haar microfoonstandaard heeft meer bewogen dan alle bezoekers bij elkaar. Een smetje gaan we het niet noemen, maar een perfecte wisselwerking tussen band en publiek kan van een uitstekend concert een onvergetelijk concert maken. Maar goed, het applaus dat opstijgt wanneer de bandleden van hun verhoging afstappen spreekt boekdelen: Sylvie Kreusch heeft wederom veel harten veroverd in Maastricht. Ze blijft stappen zetten en ziet de zalen met het jaar groeien. De mainstage van Werchter staat deze zomer op het programma. Wij verklappen alvast: klinkende overwinning.
Sylvie Kreusch
Sylvie Kreusch
Sylvie Kreusch