Spinvis en Lucas Oldeman laten groot talent zien in intieme theaterbeleving Spinvis en Lucas Oldeman laten groot talent zien in intieme theaterbeleving

De naam van de voorstelling Overvecht slaat op de naoorlogse hoogbouwwijk in Utrecht waar de twee elkaar vijfendertig jaar geleden op een dag waarop het sneeuwt hebben leren kennen. Wonend op de zelfde verdieping van een flat in Overvecht gingen Erik de Jong en Lucas Oldeman van buren naar vrienden naar de muzikale samenwerking die we vanavond te zien krijgen. Tijdens deze voorstelling brengen ze een ode aan Overvecht door een reis te maken door hun eigen sentiment.

Een paar minuten over acht komen Spinvis en Lucas Oldeman het podium op. De zaal verstilt. De mannen lopen naar het voorste stukje van het podium en kijken hier in stilte het publiek strak aan. We krijgen de tijd om goed te kijken. Midden op het podium, tussen de vleugel en de gitaren, staat een fictieve maquette van Overvecht. Het wordt ons duidelijk dat we vanavond veel meer gaan zien dan alleen de bekende nummers in een akoestisch jasje. We worden hier niet geacht om anderhalf uur lang lekker achterover te zitten in de theaterstoelen. We kijken van begin tot eind naar een performance die speelt met onze verwachtingen.

Nadat Spinvis schijnbaar aarzelend de voorstelling inluidt door te vertellen over architecten, de geschiedenis van Overvecht en de onontkoombaarheid van statistieken zetten ze het eerste nummer 'Hallo, Maandag' in. Het publiek is ondanks de zittende opstelling duidelijk in hun element. Er wordt in stilte meegezongen en op de maat met de voetjes gewiebeld. Opeens lijkt de abstracte poëtische songtekst van dit nummer zich écht af te spelen in Overvecht. Het is alsof we door de ogen van Spinvis een meest doorsnee dag in deze wijk beleven.

Tussen de nummers door vertellen de mannen persoonlijke verhalen die ze samen hebben meegemaakt in Overvecht. Deze verhalen geven een kwetsbare inkijk in hun vriendschap. De overgang tussen dialoog en muziek is naadloos. Wanneer Spinvis het nummer 'Voor Ik Vergeet' inzet, bijna aarzelend en gefluisterd, past Lucas de maquette aan door hier en daar een huisje toe te voegen. Tijdens het nummer 'Alles Is' bereikt de voorstelling zijn hoogtepunt. De bastrom zet de maat van de muziek kracht bij. Het nummer eindigt met Spinvis en Lucas die sneeuw over de maquette laten dwarrelen. Dit maakt het verhaal weer rond. Ze eindigen met het moment waarop ze elkaar vijfendertig jaar geleden in de lift van hun flatgebouw hebben ontmoet.

Het publiek geeft een enthousiaste en welverdiende staande ovatie. We hebben namelijk niet alleen één van Nederlands beste woordkunstenaars in actie gezien, we zijn als publiek écht geraakt door de oprechtheid van de voorstelling. De gevoeligheid en tegelijkertijd luchtigheid waarmee Spinvis de kleinste menselijke verhalen vertelt komt bij iedereen in het publiek binnen. De subtiele interacties tussen Spinvis en Lucas laten het lijken dat deze voorstelling, naast een ode aan Overvecht, ook vooral een ode aan de vriendschap is. Spinvis was al geliefd door velen, maar de keuze voor de theatertour in deze opstelling dwingt de toeschouwer om eens écht omver geblazen te worden door het talent van deze man(nen).