We willen geen kwade Racoonfans voor de deur, dus laten we het daar maar bij houden. Maar eerlijk is eerlijk: de kleine zaal van de Muziekgieterij is sowieso superieur aan de grote. Knusser, lager podium en bovenal een stuk minder praters - al ligt dat vaak ook aan de geprogrammeerde acts. Gurriers, de Ierse band die vorig jaar met Come And See zomaar één van de beste rockplaten van het jaar afleverde, stond al twee keer eerder in deze fijne zaal. Eerst tijdens Bruis in 2022, daarna op het gratis showcase-event Zero For Three. En nu dan eindelijk met hun eigen show. Het stel vrienden uit de stad van onder andere Gilla Band en Fontaines D.C. is goed bezig: dit jaar op Rock Werchter en Down The Rabbit Hole, vorig jaar al te vinden op Pukkelpop en Best Kept Secret. Het grote publiek kan niet veel langer uitblijven.
De programmering van de Muziekgieterij in Maastricht levert soms heerlijke taferelen op in de foyer: doelgroepen die botsen, werelden die samenkomen en je kunt precies aan de gezichtsuitdrukking van mensen zien naar welke zaal ze op weg zijn. Gisteren was weer zo'n dag: Racoon, die voor een slordige vijfenvijftig euro (wié verzint die ticketprijs?!) hun oersaaie popliedjes de grote zaal in slingeren, terwijl in de kleine zaal Gurriers, één van Ierlands grootste opkomende rocksensaties, voor ongeveer een derde van die prijs de boel aan gort speelt. Je mag raden waar wij naartoe gingen.
Mood Bored
Nog zo'n band waarbij het al een tijdje broeit: Mood Bored. Het Tilburgse trio trok eerder al door Europa met Nation of Language en bracht onlangs hun tweede EP uit. Waar het debuut nog voorzichtig schommelde tussen dreampop en indierock, klinkt Too Much? een stuk gruiziger, venijniger ook. Live klinkt de band nog minder gepolijst, meer rammelend en rauw, ergens in het spanningsveld tussen bands als NewDad, Mannequin Pussy en Momma.
Opener ‘All The Time’ is afkomstig van hun laatste EP. Zangeres en bassiste Myrte Driesenaar zingt trefzeker over de pechgeneratie en de bijbehorende financiële kopzorgen — nog net iets nijpender als je muzikant bent. Een supporttour, hoe eervol ook, betekent voor een band van dit formaat vooral: betalen om te mogen spelen. Dat niet iedereen boven het maaiveld uitkomt, weten ze zelf ook wel. Toch heeft Mood Bored iets dat blijft hangen. En dat komt met name door de nieuwe songs. Neem ‘Wake Up With You (WUWU)’, dat eindigt met een heerlijk noisy outro, of ‘Wet Faced & Ugly’ (over een huilende baby), waarin de band nét niet uit de bocht vliegt. Gitarist Daan Stuyven voorziet elk nummer van een vleugje eigenzinnigheid en tilt daarmee het geheel naar een hoger plan. Mood Bored hoeft voorlopig niet meer terug naar het moodboard wat ons betreft.
Mood Bored
Mood Bored
Gurriers
Dan Hoff en de zijnen lopen het podium op onder het genot van 'Can’t Take My Eyes Off You' van Frankie Valli, alsof het een paar kooivechters zijn die hun publiek opjutten om mee te vechten. Maar ondanks de kwade blik in de ogen van de jonge gasten, zijn het vanbinnen geëngageerde Ieren. Neem ‘Approachable’ een bom van een nummer dat vanavond aan de staart van de set zorgt voor een kolkende zaal. Een protestsong, geschreven vanuit het perspectief van een rechtse extremist en geïnspireerd door de verontrustende opkomst van de radicaal-rechtse beweging in Ierland. Om maar aan te geven: Gurriers draait niet om de hete brij heen. Niet alleen inhoudelijk hoor: openingstrack ‘Close Call’ geeft veel prijs: een verschroeiend tempo, schreeuwerige vocalen, dikke lagen distortion. Om maar te zwijgen over het meteen erna volgende ‘Nausea’, met zijn chaotische mix van beukende sirenes en loeiende gitaren die zó intens is, dat je blij bent dat je avondeten al even gezakt is. En mocht je toch op lege maag zijn gekomen: Gurriers serveert vanavond paniekaanvallen met een sausje van chaos.
Gurriers
Gurriers
Het kolkt in de Muziekgieterij: vooraan gaat het vanaf de eerste seconde goed los, terwijl verderop in de zaal een handvol mensen naar achteren schuift, op zoek naar wat ademruimte. Begrijpelijk, want Gurriers gunt ons amper rust. Alleen tijdens ‘Prayers’ – een van de meer gelaagde nummers – kun je even op adem komen. Voorafgegaan door een "R.I.P. Pope", trouwens. Niet gek: het nummer gaat over een paus die wakker wordt en beseft dat hij een atheïst is. Bij ‘Top Of The Bill’ stijgt een luid gejuich op – de song die nog het meest op een hit lijkt, zonder aan scherpte in te boeten. Maar het gros van de set loopt doelbewust langs de rafelranden van de postpunk en noiserock, met hier en daar een hint naar shoegaze. De zaal bereikt zijn kookpunt tijdens ‘No More Photos’, wanneer Hoff - in het dagelijks leven Barista - voor de zoveelste keer het publiek in duikt. Afsluiten doen de Ieren met het titelnummer van hun debuutalbum, 'Come And See'. Het is een verrassend beheerste uitsmijter, waarin Gurriers even gas terugneemt – niet om het publiek te sparen, maar om te laten zien dat ze meer kunnen dan enkel rammen. Een band die de chaos niet alleen beheerst, maar ook weet wanneer ze haar moet loslaten. Eens even kijken hoe het bij Racoon is.
Gurriers
Gurriers
Gurriers
Gurriers