Emmy d’Arc gaat in de Bosuil voor de spreekwoordelijke speld Emmy d’Arc gaat in de Bosuil voor de spreekwoordelijke speld

Ze staat er, slechts gewapend met gitaar, piano én looping station, helemaal alleen voor. Geen voorprogramma of begeleidingsband. Fris ogend trapt ze deze Club Donder-donderdagavond af met ‘I Am Alright’. Daarna schakelt ze door naar ontboezeming-song ‘Wish I’d Never Met You’. De Vlaamse heeft ons bij de eerste songs al gelijk bij de kladden. Ademloos en muisstil luisteren we (in welk land was die Dutch disease ook alweer uitgevonden?). Ze verzekert ons ondertussen dat alles live is, mochten we al meer horen dan enkel haar gitaar of piano, dan is een looping station daarvoor verantwoordelijk. Wel waarschuwt ze ons dat het optreden voor haar nog een beetje voelt als een try-out. Omdat het pas het eerste optreden is sinds de release van haar album - maar de liedjes voelen vertrouwd. Een Song als ‘Frontline’ is zelfs heel meezingbaar, maar zo kakelvers dat de lyrics zich nog niet genesteld hebben in de hoofden van het publiek dat vervolgens besluit om mee te klappen.

Pas na een vijftal liedjes kruipt ze voor het eerst achter de piano voor ‘Back To You’, een fakkelbalade met hoopvolle majeurakkoorden. Gezongen met fraai-hese falsetstem. Een kippenvelmomentje. Gedurende het optreden zal de piano verder grotendeels onaangeroerd blijven, want experimenteerdrift doet haar besluiten songs die ze normaal gesproken op piano ten gehore brengt nu met looping station en gitaar uit te voeren. ‘What’s On Your Mind?!’ is daar wellicht het beste bewijs van.

Op driekwart van het optreden is ze aanbeland bij een blokje covers, o.a. ‘November’ van Azure Ray die ze voor het eerst speelde in het VRT 1 programma Ik Vraag Het Aan. Compleet met bibberig gefloten einde, iets wat ze wijt aan haar de “blokjes” (iets wat wij in Nederland plaatjes zouden noemen) van haar nauwelijks zichtbare beugel. Maar hoe fraai uitgevoerd ook, het liefst hoor je haar toch covers van helden als Bruce Springsteen uitvoeren. ‘Thunder Road’ is de song van haar keuze. En die song komt een paar nummers later aan bod. Speciaal voor dat nummer gespt ze een schildpadgroene gitaar om die weliswaar akoestisch is, maar duidelijk op Telecaster-leest geschoeid. En wij durven te wedden dat bij iedere Springsteen-song “blokjes” juist een pré zijn, want de “American working class hero” zingt altijd met zijn tanden op elkaar.

Helaas hebben we na de Springsteen-cover nog maar twee songs van de reguliere set voor de boeg. ‘The Day’ waarbij ze met haar rechterhand achteloos de akkoorden van de song speelt op haar piano terwijl ze met links druk gebarend de woorden van het liedje kracht bijzet. Terwijl ze in ‘Angels’ - weer op gitaar - de song met een voetstomp van een lekker straffe beat voorziet. (Of, wellicht gebruikt ze enkel het podium en haar boots voor die beat. Antwoord op die vraag moeten we schuldig blijven.)

Maar niet getreurd, na ‘Angels’ is ze gauw weer terug op het podium voor twee toegiften. Namelijk ‘In The Shadow’, een song die zich al zo ver in de hoofden van de toehoorders genesteld heeft dat ze nu wel de meezingers op haar hand heeft. En de van Sinéad O’Connor bekende maar haar eveneens op het lijf geschreven song ‘Troy’. Daarmee sluit ze een even fraai als intens optreden af. En het is waarschijnlijk een kwestie van tijd voordat ze zelf zo’n alles verzengende klassieker als ‘Troy’ gepend heeft. Mocht dat niet het geval zijn dan is er overigens nog geen man overboord. Want zelfs met mindere songs dan ze vanavond ten gehore bracht, ga je alsnog voor de bijl dankzij dat fraai-hese “braampje” op haar stembanden.