Tussen de nummers door krijgen we persoonlijke verhalen voorgeschoteld over Ingelmunster (het geboortedorp van Jelle) en over de weg die geleid heeft naar dit soloproject. De tijd bij DIRK was heerlijk, maar Jelle geeft aan dat hij daarin een stuk van zichzelf niet kwijt kon. Een verbaal en fysiek geweldsincident in Gent, waarbij hij en zijn vriend werden aangevallen door een stel dronken studenten, was het startschot voor Dressed Like Boys. In plaats van te vechten gebruikt hij muziek als remedie tegen de heersende stigma’s over de LGBTQ+ community. Tijdens het nummer ‘Pride’ (dat gaat over het betreffende incident) zie en voel je de oprechte emotie en een soort herbeleving in zijn mimiek. De gesloten ogen en sombere blik spreken boekdelen. Een indrukwekkend moment tijdens het concert. “Don’t pick a fight, swallow your pride.” Een krachtige zin die het nummer in één regel samenvat. De lach keert terug op zijn gezicht bij het spelen van ‘Nando’, een eerbetoon aan zijn partner.
Bij nummers als ‘Our Part of Town’ en ‘Finger Trap’ worden we op het verkeerde been gezet. Ze klinken op het eerste gehoor vrolijk, maar wie goed luistert, hoort de donkere ondertoon die subtiel in elk nummer is verweven. Een fragiel hoogtepunt is het nummer ‘Jaouad’, een hommage aan Jaouad Alloul, een gay moslimkunstenaar en dragqueen. Diep respect klinkt door in de woorden van Jelle als hij praat over de strijd die Jaouad voert binnen zijn eigen gemeenschap, waarin homoseksualiteit een groot taboe is. Dit respect hoor je terug in het nummer, waarvan het einde iets steviger is dan op de studioversie.
Tijdens ‘Agony Street’ staat Jelle voor het eerst op van zijn kruk en brengt hij het nummer zwierend en dansend tot leven. Het slotstuk van de set is een lied dat hij opdraagt aan zijn overleden moeder. “Je weet pas hoe duister het was als de eerste zonnestraal weer doorbreekt” en dat is precies het gevoel dat in dit nummer zit. Het begint somber en donker, maar naar het einde toe voel je de positiviteit toenemen in het ritme. Als toegift krijgen we nog een stukje geschiedenisles. ‘Stonewall Riots Forever’ gaat over de start van de emancipatie van de queer-community in de Verenigde Staten. Iets waar de huidige president van dat land weinig mee opheeft en daarom is het des te belangrijker dat nummers als deze ons blijven herinneren aan het belang van opkomen voor je rechten en aan het feit dat je je nooit voor jezelf hoeft te schamen.
Met wederzijds respect nemen band en publiek afscheid van elkaar. Het was een mooie, persoonlijke reis waarin Jelle Denturck zijn masker duidelijk van zich afschudt en ons een mooie inkijk in zijn levensreis heeft gegeven. Merci daarvoor!