Bunkerpop 2024: dag 2 Bunkerpop 2024: dag 2

Aetrox, een jonge band uit Limburg, haalt zijn inspiratie uit grootheden als Avenged Sevenfold en Machine Head, maar opent verrassend genoeg met stevige, maar rechttoe-rechtaan rocknummers. Pas na twee nummers schakelt de band over naar zwaarder werk, met een mooie overgang: zangeres Emi stapt van het podium, leest een gedicht voor tussen het publiek en laat dit moeiteloos overgaan in een heavy track. Vanaf dat moment komen de invloeden van Machine Head duidelijk naar voren, met logge, dreunende bassen die perfect worden aangevuld door Emi’s krachtige stem, die met name in de lagere tonen sterk overkomt. De band overtuigt zichtbaar het aanvankelijk afwachtende publiek, dat steeds dichter naar het podium trekt. Ondanks enkele geluidsproblemen – vooral bij de gitaar en zang – laat Aetrox een veelbelovende indruk achter. Mooi dat Bunkerpop jonge talenten de kans geeft om te laten zien wat ze kunnen! (AW)

Phoenix Ashes, een band die al eerder indruk maakte in de Oefenbunker, speelt vandaag op de mainstage van Bunkerpop, waar het publiek zich verzamelt aan de rechterkant van het podium, waar er schaduw is. De zon brandt tenslotte flink vandaag. Dat weerhoudt de band er echter niet van om met volle energie hun set te spelen. Afgetrapt wordt er vandaag met de meest recente single ‘Defiance’, een knaller van een song waarmee de toon direct gezet is. De bandleden, vooral bassiste Nynke Hudson, bewegen en springen uitbundig, wat soms zelfs tot kleine botsingen leidt. Het podium lijkt haast te klein voor de energie die ze uitstralen. Phoenix Ashes laat vandaag zien hoe afwisselend hun geluid is: soms horen we hardcore, dan een vleugje metalcore en dan klinkt de muziek weer zwaar en log. Dit houdt de set boeiend, ook al kampt Phoenix Ashes vandaag regelmatig met wat technische problemen, wat vooral opvalt tijdens ‘Oceans’, de single die de band eerder dit jaar uitbracht. Jammer, want hierdoor komt de mooie samenzang in dit nummer niet goed tot zijn recht en ook later in de set doen de technische issues afbreuk aan de intensiteit van de muziek. Tijdens het laatste nummer, ‘Sheep Amongst Wolves’, komt zanger Eelko Lommers het publiek in en schreeuwt hij zijn teksten van dichtbij op ons af. Het publiek reageert enthousiast en laat daarmee zien dat de technische problemen allang vergeven en vergeten zijn. (AW)

Deze Duitse band staat aan het begin van zijn carrière. De rauwe en dromerige shoegaze, met de kille zang van Hannah Bölling, is perfect voor de zaterdagmiddag. De zang is niet helemaal zuiver, maar dat past bij de sound van de band. Zoals het goede shoegaze betaamt is het geluid van de gitaar rauw, vervaagd en enigszins naar de achtergrond gewerkt. Het voelt alsof de duisternis al vroeg in de middag haar intrede doet in Landgraaf. De basgitaar bepaalt het ritme en waarschuwt je elke keer als de band een stevigere afslag neemt. De muziek blijft mysterieus en gelaagd en vooraan wordt er voorzichtig gedanst. Het contact vanuit de band naar het publiek blijft beperkt tot een aantal kleine bedankjes. Qua songs springen ‘Arcadia’ en ‘Gemini’ er bovenuit, waarbij de band ook laat horen gewoon stevig te kunnen rocken. Een band om in de gaten te houden. (BH)

De Amsterdamse band brengt een mix van snijdende gitaren, stompende drums en gruizige baslijnen die rechtstreeks door je trommelvliezen dreunen. Met hun energieke en bijtende muziek, geïnspireerd door punk, post-punk en noise, weten ze sociale en persoonlijke kwesties scherp neer te zetten. Hun recent uitgekomen EP wordt goed ontvangen en bevat zowel persoonlijke coming-of-age verhalen en er worden paranoïde gedachten verkent. De band had nogal last van files en is maar net op tijd om het podium te betreden. We zien vandaag een “vreemde” verschijning op het podium in de persoon van Niels. Hij vervangt de vaste zanger Ramón, die even een korte break heeft. Niels bewijst een net zo energieke frontman te zijn. De band kent geen genade met het publiek en vliegt er met gestrekt been in met ‘No Accident’. Dat gestrekte been blijft er voor de volle 45 minuten en elk nummer is raak. De nieuwe single ‘So Many Questions’ en ‘Late Bloomer’ zijn knallers van postpunk songs en deze band zal dan ook snel een gevestigde naam worden in het circuit. We hebben in elk geval één fan aan het werk gezien. De meneer in het HOOFS shirt danste er flink op los en zong elk nummer mee van begin tot einde. Wij zijn in elk geval net zo overtuigd als de betreffende meneer. HOOFS was een van de hoogtepunten van dit weekend. (BH)

Elk festival heeft een act die je mag bestempelen als “de vreemde eend in de bijt”. Op deze editie van Bunkerpop is dit het Japanse duo Enjaku Yoyo. Ze wonen al een hele tijd in Nederland en willen van hieruit de rest van het westen veroveren. De muziek is super creatief en origineel. Het is elektronisch, dansbaar, exotisch en donker. Tussen alle gitaren in is het een verademing om even met de voetjes van de vloer te gaan in de invallende schemering. Het optreden lijkt uit één lang nummer te bestaan, waarbij we door de voortstuwende beats gedwongen worden om mee te bewegen. Het gitaarspel is bijzonder technisch en zeer geraffineerd. De piano zorgt voor de tegendraadse melodie tussen de beats. In hun bijzondere outfits en met hun bescheidenheid krijgen ze de mensen vooraan mee en wordt er voor het eerst echt gedanst. We krijgen hele sterke Moloko vibes en zomerse gevoelens bij dit optreden. Na een mooi stukje publieksparticipatie wordt er met een welgemeend “arigato” afscheid genomen. Enyaku Yoyo was bijzonder en interessant. (BH)

Deze Belgen mochten reeds mee op tour met grote bands als Baroness, Clutch en Red Fang en speelden ook al op grotere festivals als Alcatraz en Roadburn. Het is no-nonsense stonerrock met een dikke klodder 90’s saus. Zanger Tim van de Plas klinkt als Gavin Rossdale in zijn beste jaren. Hun tweede album Lighter, met daarop het geweldige nummer ‘April Fire’ wordt goed ontvangen en zal ook de doorbraak in België inluiden. Mooi dat deze band, die op het punt van doorbreken staat, vandaag te bewonderen is in Landgraaf. Er wordt dan ook meteen gestart met het eerdergenoemde nummer. Vooraan is het best druk en dat blijft ook zo gedurende het gehele optreden. Dat komt mede door de sympathieke interactie en de energie die de band in het optreden legt. Elk nummer wordt met volle overgave gespeeld. De energie komt tot volle uitbarsting bij ‘Tick’, dat zo maar een Nirvana nummer had kunnen zijn. Als je je ogen sluit, dan is het net alsof je in een tijdmachine terug geslingerd bent naar de hoogtijdagen van de grunge-periode. Tenslotte wordt het glas nog geheven bij ‘Pissing In The Wind’ en wij heffen met alle plezier het glas mee. Op een wederzien en een dikke ‘merci’ voor een prima optreden. (BH)

Raffnix is een Duitse punkband uit Aken met Nederlandse wortels, met als motto “Zu dritt und fit!”. De drie mannen zijn al sinds 1999 een graag geziene gast op regionale punk- en hardcorefeestjes en hebben reeds zeven albums uitgebracht (allemaal in eigen beheer). Leuk weetje: de band speelt principieel geen covers. Hun stijl is het best te omschrijven als retesnelle punk, met ska en oi- invloeden. De teksten zijn af en toe politiek geladen, maar deze worden net snel ingewisseld voor melige songs over bier en een reeks aan verdovende middelen. In september hebben de heren het album Monster uitgebracht. Met het nummer 'Dein zeit' benadrukken zij één van hun lijfspreuken: niet alleen leven voor anderen, maar ook tijd vinden voor jezelf. Hoewel het niet heel druk is op deze Bunkerpop-zaterdag, zingen de trouwe Raffnix-fans hun klassiekers uit volle borst mee. Doordat vooral de oude bekende hits worden gebracht, is het meezinggehalte met nummers als ‘Bier, bier, bier’ wel vrij hoog. Ken je de teksten niet? Geen probleem, want er zijn genoeg “whoo hoo hoo”-momentjes om even je stembanden te testen. 'Groß was wirr wollte' galmt als een soort anthem over het Bunkerpop-terrein. Hier zit vooral hun kracht, want ondanks een lekkere stuwende drive is het samenspel niet bepaald strak en is het vaak vooral wat grof scheuren en lekker blèren. (MK)

Volslagen waanzin uit Bristol. Dit zeskoppige noisepunk collectief deinst nergens voor terug en schiet scherpe teksten op je af over onderwerpen als homo- en queerfobie en politiek. Naast de typische bas, gitaar en drum, beschikt de band over een saxofoniste, die met haar spel een extra laag chaos aan de muziek toevoegt. Hoewel er nog geen volledig album is, beloven de eerste singles en de EP What We See in Their Eyes vuurwerk. Op het podium zien we een bont gezelschap dat heel veel zin heeft om Landgraaf plat te spelen. Zanger Jay Schottlander is de excentrieke frontman en zijn zang klinkt als een lange, staccato speech met een incidentele schreeuw ertussen. De rest van de band houdt het tempo er goed in en de interactie tussen de bandleden is aanstekelijk. Voor het nummer ‘Headcase’ gaat het shirt van Jay uit onder luid gejuich van het publiek en applaus van de overige bandleden. Hij steekt een sigaret, op gaat als een volleerd model op een van de voorste speakers staan en kijkt ons strak aan. “I am an arrogant fuck,” roept hij ons toe, terwijl het nummer in een soort operette eindigt. Bij ‘Doppelgänger’ gaat de band helemaal los en draagt elk bandlid vocaal zijn/haar steentje bij. Het optreden wordt beëindigd met een cover van Kate Bush. ‘Babooshka’ klinkt bijna onherkenbaar, maar in deze uitvoering blijft hij ook tussen je oren hangen. Deze band heeft de gunfactor en we hopen ze dan ook snel weer terug te zien in de buurt. Amazing! (BH)

Na al het stevigere, ruigere werk tapt Bunkerpop uit een heel ander vaatje en wordt de line-up vervolgd met “herfstmuziek” als rustpunt van de avond, in de vorm van de Nederlandse band Habitants. De band werd opgericht door The Gathering-gitarist René Rutten. Hun mix van alternatieve rock en triprock wordt gekenmerkt door een etherisch, sfeervol en dromerig jaren 80-geluid. Fluisterend en met vloeiende uithalen nemen zangeres Anne van den Hoogen (Rosemary & Garlic) je mee naar zowel kwetsbare als krachtige werelden, begeleid door betoverende reverbgitaren. Na het debuutalbum One Self uit 2018 volgde hun tweede album Alma in maart, geproduceerd door Attie Blauw. Hiermee durft de band buiten de gebaande paden te treden en een meer experimenteel geluid te verkennen dat doet denken aan de 90's-triprock van Portishead of Massive Attack. Hoewel je door de totale beleving van de zangeres met vloeiende uithalen en het stuwen van de toms ondergedompeld wordt in de dystopie van de toekomst, is Anne's Engelse uitspraak niet heel duidelijk verstaanbaar, waardoor de schoonheid van de teksten helaas deels verloren lijkt te gaan. Hoewel de The Gathering-fans hun hart hebben kunnen ophalen, voelt het repertoire voor ons vandaag wat te veel van hetzelfde, wat niet wegneemt dat het een heerlijk melancholisch wegdroom-moment oplevert tussen al het schuren en scheuren. (MK)

De laatste band op de 41 jaar Oefenbunkerstage is de Utrechtse drie man sterke rockformatie Ziggy Splynt. In april hebben zij de zes tracks tellende EP Airlock uitgebracht op Plato Utrecht Records, met ‘Crashfix’ als één van de drie nieuwe singles. De band produceert nu alles zelf en is daardoor volledig de baas over de eigen sound. Toch gaat er voor dit trio niets boven een echte show en wat ons betreft hadden zij zeker niet misstaan op de mainstage. De band wil graag verschillende richtingen op en de veelzijdigheid en creativiteit van de heren spat van het podium af. Liefhebbers van Muse kunnen hier hun hart ophalen, want dit is één van de grootste inspiratiebronnen voor de band. Ook Beastie Boys en Björk-invloeden komen duidelijk terug in hun originele sound. Hun veelzijdige setlist laat zich omschrijven als intens en  lekker stevig met een goede opbouw in hun nummers. De zanger switcht moeiteloos van klein naar stevige, bombastische uithalen. De nieuwe single ‘Crashfix’ kenmerkt zich door sprookjesachtige teksten en een dromerige sfeer. Met een vervormde bas en energieke drums aangevuld met duistere teksten werkt het nummer naar een bombastische finale toe en gaan ook de headbangers voor het podium los. Bunkerpop zoals Bunkerpop hoort te zijn. (MK)

De afsluiter van het festival is dit Franse trio. Een gevestigde naam in de underground van de art-rock en dat hebben grote bands als Gojira en Soen ook opgemerkt, want zij namen LizZard mee op tournee. Het nieuwe album komt eraan en we krijgen vandaag dan ook een voorproefje van wat ons te wachten staat. Helaas hebben best wat mensen besloten om eerder naar huis te gaan, waardoor het vooraan niet meer heel druk is. Dit lijkt de band niks uit te maken en de interactie met het publiek wordt meteen opgezocht en met succes, want vooraan wordt er goed meegedanst en zien we zelfs de laatste moshpit van het weekend. Drumster Katy Elwell (beste kapsel van het weekend) zorgt voor het ritme, dat wordt aangevuld met de stevige baslijnen van William Knox. Zanger en gitarist Matthieu Ricou is het boegbeeld van de band en met zijn zuivere stem en gitaarspel zorgt hij voor de prog-sound die de band zijn eigen smoel geeft. Gestart wordt met het stevige ‘Blowdown’, waarbij we even in een Gojira vibe terecht komen. ‘Black Sheep’ geeft ons een inkijkje in het nieuwe album, waarbij we stevigere riffs mogen verwachten. Inmiddels hebben de weergoden besloten om ons wat verkoeling te brengen, na een snikhete dag. Toepasselijk is daarbij het nummer ‘Tear Down The Sky’, waarbij de regen in intensiteit toeneemt. Het slotstuk van het festival is ‘Singularity’. Nog een laatste vette riff en Bunkerpop krijgt een mooi einde. De band zegt "au revoir" en dan valt de stilte in. (BH)

We zien elkaar weer op Bunkerpop #42, dus zet 5 en 6 september 2025 maar alvast in jullie agenda.