Bunkerpop 2024: dag 1 Bunkerpop 2024: dag 1

Aan de jonge Nederlands/Belgische hardcore formatie Out Of The Blue is de eer om de 41^e editie van Bunkerpop te openen en dat doen ze door ons een flinke schop onder de kont te geven. Hun traditionele hardcore is doorspekt met vertragingen, dikke riffs, de nodige breakdowns en dubbele vocals. We zagen ze eerder op het End of Summer HC Fest in Bluff. Bij de eerste riffs pakken de donkere wolken zich samen. Ondanks de jonge leeftijd klinkt de band volwassen en is er genoeg variatie in de stem, met af en toe een diepe deathcore grunt. Het nummer ‘Deadbeat’ springt er bovenuit met flink wat variatie en een heel vette dropdown. Een handjevol mensen waagt zich aan een two-step en een windmill. De set wordt geëindigd met ‘Last Man Standing’, een supersnel en agressief nummer. Een prima opening voor een avond vol harde gitaren. (BH)

Als je de Limburgse muziekscene een beetje volgt, is de kans groot dat je Ammo al eens voorbij hebt zien komen. Ook wij hebben deze zeskoppige rapcore/rapmetalband uit het zuiden eerder gezien, maar toen waren we niet echt onder de indruk. Vandaag krijgen ze een nieuwe kans om ons te overtuigen. Nog voordat de band begint, spotten we één van de frontmannen op het podium. Met zijn pet achterstevoren, tanktop en grote spiegelende zonnebril oogt hij zelfverzekerd, misschien zelfs té zelfverzekerd, maar we zijn hier niet voor de mode – het draait om de muziek. De set bevat een mix van oudere tracks en nieuw werk, waaronder het live-debuut van ‘Done and Gone’, gevolgd door het energieke ‘Picture Perfect’ dat opent met een sterke riff. Soms werkt de dynamiek tussen de twee rappers prima, maar bij andere nummers lijkt de samenwerking tussen de rappers en de andere muzikanten geforceerd en vragen we ons af of twee frontmannen wel echt nodig zijn. Een cover van Biohazard’s ‘Punishment’ voelt overbodig en haalt de flow eruit. Heeft Ammo ons deze keer overtuigd? Nog niet helemaal, maar we zien zeker groei en hopelijk bouwen ze hierop voort in de toekomst. (AW)

Met hun EP Promille Kartell maakte deze Duits/Belgische/Franse en Parkstad band vorig jaar zijn debuut. In de regio is het geen onbekende band en vandaar ook een plekje op de line-up. De hardcore punk gaat er vroeg op de avond ook weer goed in. De band begint iets later, omdat de mannen van Ammo hun drumstel naar het andere podium moeten transporteren. De vijf heren en dame maken er geen geheim van dat ze graag een biertje lusten (vandaar natuurlijk ook de bandnaam). Vooraan het podium staan er dan ook flink wat biertjes klaar en die gaan er scheutig in. Op veel afwisseling kunnen we de band niet betrappen. Het is vooral rechttoe rechtaan rammen. De duo-zang zorgt voor extra energie. Het muzikale werk vindt plaats op het podium en de zang voor het podium, waardoor er een connectie ontstaat tussen de band en het publiek. Het nummer ‘Working Slave’ is het hoogtepunt van deze energieke set. (BH)

Van nuance geen sprake bij dit viertal uit Hasselt. De muziek is niet in een hokje te duwen en als we het dan toch moeten proberen dan vatten we het samen als: intelligente herrie. Zanger Fenne Gerets lijkt op het eerste oog zeer lief, maar als hij zijn strot opentrekt dan lijkt het alsof we in een heftige episode van Stranger Things terecht zijn gekomen. De demogorgon wordt op ons losgelaten. Hun debuutalbum kwam in maart uit en kreeg goede recensies van de Belgische metalblogs en vandaag maakt Parkstad kennis met Lintworm. De band trapt het gaspedaal meteen volop in bij het eerste nummer ‘Thanks For The Socks’. Zanger Fenne hypet zichzelf compleet op en springt uit stand nog net niet zo hoog als Armand Duplantis. Voor de leek lijkt het alsof de band aan het jammen is, maar als je beter luistert, dan hoor je de intelligentie in de vreemde riffs in combinatie met de afwisselende drums en de mega gevarieerde stem. Hier is gewoon goed over nagedacht. Het publiek lijkt het nog niet allemaal te begrijpen, maar een eerste date is meestal even aftasten en daarna zal de liefde volledig tot bloei komen. Lintworm zet je constant op het verkeerde been en dat is precies waar het deze band om te doen is en dat voelt verdomd lekker. (BH)

Met nummers als ‘Riestevlaai’, ‘Kauw Sjotel’ en ‘André Rieu’ weet Zjwieg als punkband moeiteloos de aandacht te trekken. Helemaal wanneer je hoort hoe de band tot stand kwam: een groep vrienden die, na een avondje stevig drinken, besloot een band te starten waarin elk lid een instrument zou bespelen dat hij of zij nog nooit had aangeraakt. Na de releaseparty van hun nieuwe album Höb geer auch sjoes in Volt, Sittard, is het vandaag de beurt aan Bunkerpop voor dit Limburgse punkfeestje. Vanaf het moment dat Zjwieg het podium betreedt, spat de energie ervan af. Hun nummers zijn kort en krachtig — zo is ‘Mesjtreech’ na 13 seconden al voorbij, gezongen door de frontman die de microfoon letterlijk in zijn mond stopt. Het nummer ‘Jeuk 2’, een parodie op Tracy Chapman's ‘Fast Car’, bevat teksten als: “Ich höb jeuk aan miene zak” en het mag duidelijk zijn dat Zjwieg zichzelf vooral niet te serieus neemt. Hun muziek is een chaotische, rommelige rollercoaster waarin de zang vaak te wensen overlaat, maar dat lijkt niemand te deren. Deze band weet hoe je een feestje bouwt! Bij het nummer ‘Piepesjtele’ wordt het publiek zelfs uitgenodigd om mee te doen aan een ludiek dansje. Het feest is pas echt compleet als ‘André Rieu’ gespeeld wordt, waar de mensen vooraan in het publiek één voor één “Andre Rieu is unne wiekser” mogen meebrullen. We zijn ervan overtuigd dat iedereen na afloop met een brede glimlach staat, want muzikaal perfect hoeft het niet te zijn als je zoveel plezier weet te verspreiden. (AW)

Hometown Crew werd in 2014 opgericht (in hun thuisstad Weert) toen het jongste bandlid pas 14 jaar oud was. Deze hardcore/punkband gaat dus alweer tien jaar mee en heeft inmiddels al flink getourd door Europa. Aan het begin van de zomer kwam hun nieuwe single ‘In Alliance’ uit en hun tweede volledige album zal 26 oktober aanstaande verschijnen. De band laat hardcore horen hoe hardcore zou moeten zijn: snel, met veel energie en toch melodieus. Sterk zijn zeker ook de nummers waar drummer Kobus mee zingt, dit zorgt voor net wat meer diepte in de muziek. Frontman Daan neemt regelmatig de tijd om uit te leggen waar de nummers over gaan. Hoewel goed bedoeld, haalt dit de vaart wat uit de show, zeker omdat het publiek vanavond al wat tammer is dan je van een hardcore-optreden zou verwachten. De energie die van het podium spat, vindt bij het publiek niet helemaal zijn weerklank. Toch houden we ons enthousiasme vast voor het aankomende album, waarin de band hopelijk opnieuw bewijst dat hardcore ook ruimte heeft voor melodie. (AW)

Na alle punk, hardcore en andersoortige herrie, is het nu tijd voor iets totaal anders. Deze Nederlandse band mixt rauwe noise met grunge, doorspekt met een heerlijke jaren '80 en '90 vibe. Met opener ‘Crows’ zet het trio meteen de toon. De sferische samenzang van Jacquelien Kwast en Teun Guichelaar voegt een extra donker randje toe aan hun sound, terwijl de krachtige drums van Marjolijn Dokter live ook opvallen. De muziek beweegt zich van melancholisch naar bijna zoet en catchy, om vervolgens weer uit te barsten in een golf van energie. Opvallend is ook hoe Jacquelien een accuboor gebruikt om over de snaren van haar gitaar te gaan, wat klinkt alsof je tandarts een ingewikkelde procedure aan het uitvoeren is, terwijl het tegelijkertijd precies past bij de donkere sound van deze band. Afsluiter ‘Losing’, gezongen door Teun, is opnieuw zo'n heerlijk donker en dansbaar nummer. Hoewel Black Monsoon vandaag muzikaal gezien een buitenbeentje is, zorgen ze voor een verfrissend contrast en leveren ze het hoogtepunt van de dag tot nu toe af. (AW)

Modder, de instrumentale band uit Gent, brengt een stevige mix van sludge, doom en stonermetal naar Bunkerpop. Vol enthousiasme stapt de band vanavond het podium op en bassist Maurice van der Es trekt direct de aandacht door zonder microfoon een tekst te roepen naar het publiek: een poëtische opening die we niet hadden verwacht. Geen tijd om bij te komen, want met ‘Belly Ache’ knalt de set er meteen in. Zompige riffs sleuren je mee de diepte in, alsof je vastgezogen wordt in een muzikaal moeras. De band versterkt hun donkere sound met industriële soundscapes en subtiele synths, die soms zo onopvallend zijn dat je ze nauwelijks merkt, om dan ineens op de voorgrond te treden en de nummers zelfs dansbaar te maken. Een van de hoogtepunten van de set is ‘Feral Summer’. Het is muziek die je blijft intrigeren; er komen steeds nieuwe elementen naar boven. Soms klinkt het als postmetal, dan weer hoor je duidelijke grunge-invloeden. Deze gelaagde, complexe sound wordt vooral gedragen door drummer Gregory Simons en bassist Maurice van der Es, die met hun zware baslijnen deze muzikale diepgang lijken te dragen. Van der Es, met zijn markante baard, staat centraal op het podium en schreeuwt af en toe naar het publiek, dat volledig wordt meegesleept door de zware klanken. Een sterke afsluiter van deze eerste dag Bunkerpop. (AW)