We volgen de Vlaamse band Âo al een tijdje op de voet, maar lijken hen telkens nét te missen. Na hun debuutalbum Ao Mar lijkt de band nu in een echte stroomversnelling te zitten. Optredens op Pukkelpop en in de Ancienne Belgique werden geprezen met lovende recensies, en later deze maand staan ze op het Reeperbahn Festival in Hamburg. Het lijkt erop dat ze hun weg naar de top aan het vinden zijn, en terecht. Onder leiding van frontvrouw Brenda Corbijn, een zangeres met Mozambikaanse roots (vandaar dat ze in het Portugees zingt), serveert Âo een smakelijke mix van elektronica, pop en saudade, met een flinke scheut Zuid-Amerikaanse invloeden erbij. Klinkt als het perfecte recept voor een bomvolle spiegeltent op een zwoele zomeravond, toch? En jawel, als we iets voor half tien de prachtige tent – die je eigenlijk geen tent mag noemen – binnenstappen, blijkt de opkomst dik in orde. Dat is best knap te noemen, want het is geen vanzelfsprekendheid om mensen naar binnen te lokken als de helft nog met een halve liter op het terras zit en de andere helft thuis hun barbecue voor de laatste keer dit jaar nog even in de hens zet.
Cultura Nova is een jaarlijks terugkerend kunstenfestival in Heerlen waar de grenzen tussen theater, muziek, dans, beeldende kunst en film vervagen in een explosie van creativiteit. Elke avond barst de festivaltent der festivaltenten, de betoverende spiegeltent, uit haar voegen met een gratis concert dat de nacht mag inluiden. Vanavond staat Âo op het programma.
Mooi om te zien dat de tent aardig vol staat. Nog mooier is dat er weinig wordt gebabbeld, en terecht, want Âo deelt vanavond cadeautjes uit aan de aandachtige luisteraar. Dat begint meteen bij het openingsnummer 'Vazio'. De dromerige gitaarklanken en Corbijns zalvende stem grijpen je meteen bij je nekvel. De band laat er geen gras over groeien; Johan De Caestecker hopt soepel tussen synths en gitaar, terwijl hij als een elektronische tovenaar magische klanken uit zijn apparatuur tovert. Ondertussen maakt gitarist Siebe Chau het helemaal af, zowel op de akoestische als op de elektrische gitaar. Neem nu 'Crowd', volgens Corbijn het lievelingsnummer van geluidsman Bert. Chau draagt het nummer met zijn virtuoze gitaarspel, zo fluweelzacht dat je trommelvlies het wel zou willen inlijsten.
Als gaandeweg de show de beats steeds steviger binnenkomen en de melodieën zich meer en meer om je heen slingeren, merk je snel dat dit een optreden is waar je je graag aan vastklampt. Alles is ook gewoon mooi aan Âo: van het bezwerende 'Avó' tot het Oosters aanvoelende, haast lugubere 'Tea', de band weet telkens laag voor laag te stapelen, alsof ze een lasagne bereiden, met elke nieuwe laag als een verrassende smaakexplosie die je niet zag aankomen. Mooi is ook frontvrouw Brenda Corbijn; zowel haar stem, haar lach als haar oprechtheid maken de cirkel perfect rond. Op een gegeven moment probeert Brenda Corbijn nog een anekdote op te rakelen over de catering - die kaasschnitzel was trouwens heerlijk - maar halverwege haar verhaal weet ze niet meer waar ze naartoe wil. Grappig én aandoenlijk, en net dat maakt de band-publiekconnectie alleen maar hechter. Na de afsluiter 'Mulher' – zonder twijfel een van de beste nummers die dit jaar uit de boxen in Heerlen is geknald – volgt een minutenlang applaus dat maar niet lijkt te stoppen. Het resultaat? Een toegift natuurlijk, want als het zó goed is, laat je het publiek niet zomaar gaan. En inderdaad, de rij voor de merchstand spreekt na afloop boekdelen: iedereen wil een stukje Âo mee naar huis nemen.