The New Power Generation brengt Prince tot leven in de Nieuwe Nor The New Power Generation brengt Prince tot leven in de Nieuwe Nor

De avond begint met een beloftevolle drukte die zich al snel vertaalt naar een publiek dat gretig wacht op de muziek die hen mee zal voeren naar de hoogtijdagen van de jaren '80 en '90. Achterin de zaal, waar de spotlights net niet reiken, is nog maar weinig ruimte te vinden; zelfs daar wordt gedanst, gezongen en meegeklapt op de iconische Prince hits die door de speakers gonzen.

Maar, laten we eerlijk zijn, niet alles is perfect. De bas dreunt soms zo hard door de zaal dat het de grenzen van comfort opzoekt en enkele klachten opwekt. Dat mag de pret trouwens niet drukken, want met nummers als ‘Raspberry Beret’, ‘1999’ en ‘When Doves Cry’ is het niet eens erg dat onze trommelvliezen af en toe gekieteld worden. Een mevrouw naast ons laat zich intussen luidkeels ontvallen dat een van de gitaristen verdacht veel lijkt op Prince's originele snarenmeester, zou ze het doorhebben? Intussen staat het barpersoneel arm in arm ‘Controversy’ mee te brullen, om maar aan te geven dat echt iedereen vanavond voor de bijl gaat.

Maar jongens, wat is dit een groot feest. Van funky jamsessies tot de gevoeligere singles, elke noot ademt de geest van Prince. Wat een ongekend sterke muzikanten ook: zie Mike Scott eens naar voren lopen met zijn gitaar tijdens ‘Purple Rain’ en vervolgens moeiteloos een van de beste gitaarsolo’s die deze zaal ooit hoorde uit zijn mouw schudden. Dat Prince een artiest van eenzame hoogte is hoeft geen nieuwtje te zijn, maar dat er zo’n horde die-hards voor het podium zou staan (allen gehuld in een t-shirt dat waarschijnlijk al een langere levensduur heeft dan de schrijver van dit artikel) hadden we nu ook niet verwacht. Opvallend is hoe gemengd het publiek is: van een basisschoolleerling vooraan tot de oudere fans achter in de zaal, iedereen gaat even hard los. Mooi ook, hoe zelfs een man die qua uitstraling wat weg heeft van onze nieuwe premier aan het einde staat te dansen alsof hij morgen de finale van So You Think You Can Dance gaat winnen.

De band, bestaande uit doorgewinterde muzikanten die hun sporen hebben verdiend naast de legende zelf, levert een prestatie die niet alleen respect afdwingt, maar ook een gevoel van nostalgie oproept dat bij velen diep geworteld is. En waarom zou je je houden aan de curfew als Prince dat zelf ook nooit deed? Gewoon een dik halfuur langer doorgaan dan gepland, op die leeftijd, is bewonderenswaardig. Het publiek in Heerlen, dat net zo enthousiast en gepassioneerd is, maakt duidelijk dat de erfenis van Prince nog steeds springlevend is. In de Nieuwe Nor, ondergedompeld in een zee van liefde en muzikaliteit, voelt het alsof Prince zelf even terug is onder ons.