De afgelopen week heeft het nieuwe album van Crazy Cult Roadshow (CCR) me begeleid op mijn wekelijkse autoreis van Hoogerheide naar Sittard en vice versa. In het persbericht wordt melding gemaakt van een "apocalyptic ride of rock 'n' roll", en laat dat net zijn waar ik zin in heb als ik onderweg ben. Wordt die belofte waargemaakt? Nou, laten we zeggen, het is een genuanceerd verhaal.

Het eerste nummer (Luring lights) is een aanrader als je op de snelweg zit. In your face rock 'n' roll is namelijk wat ik hoor, en het is high tempo en high energy. Ik hoor Danko Jones invloeden, met name in de zang. Het geheel klinkt niet echt origineel maar wel lekker! 

Door naar nummer twee (The vampire strikes back). Het begin is uptempo en leuk offbeat, maar richting refrein gaat het tempo omlaag. Het rapstuk vind ik een beetje vergezocht en doet erg nineties aan. 

Dan volgt het nummer 'Closure', waar het tempo er nog verder uit gaat, na het stevige intro. Ik check voor de zekerheid nog even of ik wel echt CCR op heb staan, maar dat is toch echt het geval. Dit is een stuk rustiger dan ik verwacht had.

Halverwege het nummer zit weer een versnelling, maar dan weer snel terug naar rustiger vaarwater. De gitaarsolo op driekwart dan. Veel noten en de trukendoos gaat vol open, maar ik mis richting en gevoel in het spel. Wat ik nu hoor blijkt helaas exemplarisch voor bijna het hele album. Ik ontdek niet echt een lijn in de nummers, het gaat van de hak op de tak, en het komt over het algemeen heel bedacht over, hinkend op twee gedachten; willen we beuken of zijn we op zoek naar een popliedje? Daarnaast stoort na een aantal nummers de steeds terugkerende gitaarsolo (steevast op driekwart), klinkt de zang regelmatig geforceerd, en zijn de drums soms te simplistisch in de coupletten naar mijn smaak. 

Het nummer 'That thing from another planet' klinkt eerlijk gezegd als een nummer dat ontstaan is in de oefenruimte tijdens een jamsessie, en is dat stadium nog niet voorbij en is nog niet voldoende uitgekristalliseerd. 

Pas bij nummer 6, 'Ride the fuzz' word ik weer enthousiast. Dit zou zomaar een single kunnen zijn. Potentie is er dus zeker wel. Een eervolle vermelding is er verder nog voor het refrein van het nummer 'Haddonfield, Oct. 31th'. Wat begint als een song waar ik me doorheen worstel en waar veelvuldig van richting wordt veranderd, word ik volledig gepakt door het refrein dat op zichzelf een nummer waard was geweest. 

Na zes luisterbeurten denk ik het lek boven te hebben; op de momenten dat de band gas geeft is alles dik in orde, maar zodra op de rem wordt getrapt begint de boel te wringen en verliest het het predicaat 'apocalyptic'. Ik weet dat de band hard heeft gewerkt aan dit volwaardig album, in navolging van hun 2 EP's, Ik denk echter dat dit album ook een EP had moeten zijn, 4 nummers knallen op de manier waar Crazy Cult Roadshow zo goed in is en ook live in uitblinkt. Niet meer, niet minder.