The Ten Bells overtuigen op hun eigen feest The Ten Bells overtuigen op hun eigen feest

We beginnen met laatstgenoemde. De nog steeds jonge rockers hebben  ondertussen al genoeg ervaring met het spelen op toffe podia. Het begin is misschien wat weifelend maar dat heeft waarschijnlijk te maken met het publiek. Mensen druppelen wat binnen en het is wat roemoerig. De klasse druipt er daarna wel van af. De mix van meerdere stijlen is erg prettig. Je hoort invloeden van de Arctic Monkeys en The Last Shadow Puppets erin terug maar ze maken er wel ook iets eigens van. Dit is een fijn begin.

Tam Tam en De Bende is de minst bekende naam. Niemand weet wat men kan verwachten. Dus, naar het café dan maar waar zij spelen. Het blijkt uiteindelijk The Ten Bells zelf te zijn. Met een toffe akoestische set laten de heren horen dat ze uit het juiste hout gesneden zijn. Hun eigen tracks zijn goed bewerkt en passen zodoende akoestisch heel erg goed.

Terug naar de zaal waar Walden klaar staat. Deze fuzz rockers staan hun mannetje. De mix van het echte knallen en toch fijn melodieus spelen is top. Kort maar krachtig is wat de klok slaat uiteindelijk. De laatste track is waarschijnlijk de beste. Waar het couplet zeer catchy en ook geinig is, gaat het om in het refrein. Daar komen de mannen los en is het werkelijk waar knallen. Iedereen in de zaal is daardoor helemaal wakker mocht men dat nog niet zijn.

Tijd voor The Ten Bells om zelf te shinen op het podium. Nadat ze eerst hebben kunnen ontspannen en gezellig gepraat hebben met het publiek moeten ze nu zelf aan de bak. Dát is absoluut geen probleem. Het is aangenaam druk in de Nor en de mensen die er zijn, zijn al bekend met The Ten Bells. Men weet wat men kan verwachten en toch laten de vier heren wederom horen dat ze zich tijdens elke show ontwikkelen. Het is goed, strak, hard en ze zijn enthousiast.

Natuurlijk doen ze ook iets speciaals: wat CO2 spektakel wordt gebruikt. Tijdens Mr 24/7 verwerken ze dé meest besproken track van het moment erin: Kind Van De Duivel van Jebroer. Deze wordt vakkundig in een rock jasje gestoken en het publiek heeft dit snel in de gaten. Tijdens het nummer Commence is er een liefhebber die ervoor zorgt dat er een groot gat in het publiek ontstaat. Hij gaat zó los dat juist hij, en niet zanger Sven Vek, in de belangstelling staat.

Als afsluiter wordt Jump The Gun gespeeld waarin eenieder van de band wel even in de spotlight komt te staan. Robbert Blondeau op gitaar, Bert Luja op bas en Wesley Ferfers op drums laten ook nog in de dying seconds hun klasse horen.

De heren weten zich nog steeds ieder optreden te ontwikkelen. Het wordt strakker en beter. De power die Sven erin gooit werkt aanstekelijk net als de grote glimlach die Wesley achter de drums heeft tijdens het optreden. Je merkt dat de sfeer goed zit, de muziek is goed en het publiek altijd energiek.