Bospop 2017, de zonovergoten zondag in het teken van rock Bospop 2017, de zonovergoten zondag in het teken van rock

Onze zuiderburen mogen vandaag het spits afbijten op de Bospop-zondag. The Sore Losers staat statisch maar vastberaden op het hoofdpodium. Het is lastig om het publiek op te warmen na een zware Bospop-zaterdag. Lome hoofden, kleine oogjes, een eerste biertje en wat meewarig de haren in het gelid krijgen, men moet wakker worden. Toch is er bijval voor deze band. Aan de muziek kan het dan ook niet liggen. Een festival act pur sang. 

Therapy? draait al jaren mee. Zanger/gitarist Andy Cairns en zijn mannen hebben een aardig rock ’n roll leven achter de rug. Dat is te merken maar niet zodanig dat de muziek sleets wordt. Cairns is redelijk goed bij stem en er wordt vol overtuiging gespeeld. De hits uit de nineties vallen op bij een groot gedeelte van de aanwezigen en daar wordt mee gescoord, vooral ‘Diane’ onder begeleiding van een cello. Een fijne opwarmer voor vandaag.

Wolfmother is zo’n act die zon en droogte uitstraalt. Zonnig en droog is het vandaag. Gruizige rock, lekkere beukende ritmes onder aanvoering van de grote vriendelijke krullebol maar podiumbeest Andrew Stockdale. Dat kan de zondag gebruiken na een zinderende zaterdag. Wakker worden is geen thema meer. Dat ben je nu wel. Lang uitgesponnen solo’s, rokende Hammond klanken, een voorbij vliegende straaljager, niks maar dan ook niks is te merken van een inkakkende menigte. Lekker swingen, headbangen en de nek testen op rekbaarheid. ‘Woman’ komt al vrij vroeg voorbij in de set en is de ultieme soundtrack van deze middag.  Na 'The Joker And The Thief' is het gedaan. Tijd om even wat te drinken.

Seasick Steve en Lary Graham (bassist van Sly & The Family Stone) , zijn fan van My Baby. Onder aanvoering van de charismatische zangeres Cato van Dijck. Dat belooft wat voor het optreden in de tent. De stijgende temperaturen deren de aanwezigen totaal niet. Gewoon veel drinken is het motto van sommigen. De psychedelische achtergrond animaties, de lekkere shuffles en lekkere sound van Van Dijck zorgen voor magie en brengen de bezoekers in de tent tot een aangenaam kookpunt. Een hoogtepunt op de nog verse zondag.

Anastacia is terug. De dame met de superstrot scoorde in de zero’s hit na hit. Na een lastige persoonlijke periode is ze terug, en hoe! Met een strakke band, een trio achtergrondzangeressen en haar hits. Een poppy sound vandaag waar het eigenlijk alleen maar dikke gitaren zijn die klinken. Maakt haar niks uit, zo zegt ze zelf. Een aantal hits zijn voorzien van verrassende andere arrangementen. Van een afterbeat naar een tropische deun. Ze doet het gewoon. Waar ze af en toe een nootje mist, haalt ze dat ruimschoots in met haar fenomenale stem.  Halverwege de set neemt ze even een pauze om zich om te kleden. Haar achtergrondkoor neemt het fantastisch waar. Met ’Not That Kind’ komt ze weer terug en perst er een medley in met ‘Lucky’ en ‘Superfreak’. Het publiek geniet er goed van. Verrassend gooit ze er een cover van de Foo Fighters tegenaan: ‘Best Of You'. Doet ze goed. Deze dame had met haar grootse show best later op de programmering kunnen staan. 

Dropkick Murphys. Feest, feest en nog eens feest. Je kan er gewoon niet omheen. Vrolijke kroegdeuntjes zorgen voor verbroedering op het veld. Met een drankje in de hand elkaar opzoeken en lekker dansen. De mannen uit Amerika met Ierse roots combineren Ierse folk, inclusief de kenmerkende doedelzak, met punk. Onder andere ’Rose Tattoo’ en ’The State Of Massachusetts’ komen voorbij tot groot vermaak van de feestende menigte. Een fraaie vertolking van ‘You’ll Never Walk Alone’ mag er zijn. Het publiek vooraan wordt lekker afgemat door deze vrolijke lads. Tijd om even te relaxen na deze bak met energie.

Als je nog energie over hebt dan kun je je lol op bij Gogol Bordello. Een vrolijke club muzikanten die hun roots in Oost-Europa hebben en tegenwoordig in Amerika wonen. Gypsy polka meets punk! Vanaf de eerste noten één groot feest in de tent. Op het podium is het een dolle boel en mogen de muzikanten om en om op de kleine podia stappen om hun virtuositeit te tonen onder aanvoering van zanger/gitatist Eugene Hütz. Grote rollen zijn weggelegd voor de violist en accordeonist die hun vingervlugheid laten zegevieren door elke seconde vol te duwen met vrolijke noten. Een genot om te horen, een spektakel om te zien.

Een van 's Neerlands meest bekende zangeressen, Anouk, keert weer terug naar Bospop. En dit jaar is het twintig jaar geleden dat ‘Nobody’s Wife’ het levenslicht zag en haar in een klap beroemd maakte. In de tussentijd maakte ze menige hit en liet ze per plaat zien dat ze een breed scala aan muziekstijlen meester is. Ingetogen begint Anouk aan haar set. Onder begeleiding van een retestrakke band inclusief een mannelijk achtergrondkoor wordt Bospop overgeleverd aan een pot goede songs. ‘Woman’, ’Hail’  en natuurlijk mogen ‘Nobody’s Wife’, het fragiele ’Lost’, ’Hey Girl’ en ‘Good God’ niet ontbreken. Het publiek geniet bewust. Of onbewust als je toch menig mondje ziet meezingen terwijl men meewarig rondkijkt.

Een graag geziene gast op Bospop is Supertramp’s Roger Hodson. Eerder speelde de sympathieke zanger reeds op Bospop. Vanavond in de tent en deze editie ná Anouk. De stem van Supertramp is onmiskenbaar herkenbaar en nog steeds erg populair. De tent barst uit zijn voegen. Dat geeft aan hoe graag men deze man en zijn band wil zien. Al valt er naast het zien van zijn sympathieke hoofd, een grote piano en zijn muzikanten niet veel te beleven. Maar daar gaat het bij Hodson ook echt niet om. Men komt vooral om te genieten van zijn stem. Klassiekers als ‘Breakfast In America’, ‘Logical Song’, 'Dreamer' en het epische 'Fool's Overture'. En daar gaat het om. Niet meer en niet minder. Allemaal klasse classics.

Madness bestaat al bijna veertig jaar. De succesperiode was vooral in de jaren tachtig als je kijkt naar hitsingles en airplay op de radio. Toch is Madness nog steeds ongekend populair, ook bij de jongere generaties. Hoe kan het ook anders als je de vrolijke mix van pop en ska hoort. Lekker lallen, lekker dansen. In gesprek met een fan van Madness na afloop van hun optreden: “Dropkick Murphys was een mooi extra cadeautje voor mij en was een mooi optreden maar kan niet anders concluderen dan dat Madness mijn hoogtepunt was, al moet ik wel zeggen dat om 23.00 de biertjes er aardig inhakten en als je dan ook nog een dansje doet, je niet meer alles meekrijgt, maar zoals altijd Madness is een feest, maar ook meer dan dat, ze hebben meer dan alleen feestnummers. Luister bijvoorbeeld eens de CD uit 2009 “The Liberty of Norton Folgate”, een muzikaal wondertje. Bospop is me goed bevallen en als er in de toekomst een optreden komt wat in de buurt van mijn smaak komt zien ze mij terug, uiteraard weer met de fiets!” 

En daarmee is Bospop 2017 een feit. Aan de vele blije gezichten in het publiek is te zien dat men zich goed heeft kunnen amuseren. Ze kunnen daarom samen met de organisatie van Bospop terugkijken op een prachtig weekend: lekker weer in combinatie met een lekker mopje muziek. Op naar 2018!