Het voorprogramma werd verzorgd door Mateo Vallicelli. En hem ga ik ook even in de schijnwerpers zetten. De Italiaan warmde het publiek goed op.

Minimalistische lichtkunstenaars zijn het. De band werd steeds omringd door een deken van rook. En als je dan de lichten goed neerzet en op de juiste manier laat schijnen, zag het eruit dat we naar een schaduwspel keken.

Anders Trentemøller en zijn band werd met een klein applaus onthaald. Weinig woorden maar veel klanken. Iets wat we gewend zijn van Trentemøller, die begon als remixer. Hij opende met het nummer 'November' en gelijk erachteraan kwam 'One Eye Open'. Twee topplaten van zijn laatst verschenen album 'Fixion'. Het had veel weg van 'A Forest' van 'The Cure. Dat is natuurlijk meer dan logisch want Trentemøller zegt dat hij door die band sterk is beïnvloed. Daarom vergeef ik het hem. Het publiek ook. Na de eerste twee nummers werd het applaus terecht een stuk luider.

Trentemøller is een toetsenist pur sang. Hij werd begeleid door twee gitaristen, een bassist en een drummer. Trentemøller verliet eventjes tijdens het nummer 'Trails' het keyboard. Hij dirigeerde persoonlijk elk bandlid met zijn tamboerijn voor een prachtige solo, die vervolgens met juichende handen werd ontvangen door het publiek.

Eén van de gitaristen met de naam Marie Fisker wisselde haar gitaar regelmatig in voor haar mysterieuze stem. Tijdens het nummer 'Complicated' zingt ze 'Loving me is complicated.' Dat wil ik even ontkrachten. Want het publiek houdt zielsveel van je.

De band moest nog terugkomen voor een toegift. Want het kleine applaus in het begin werd terecht omgedraaid met luide kreten en geklap. Ze gaven het publiek nog een 3-gangenmenu. Met als dessert 'Take Me Into The Skin'. Na een bevredigend optreden stuurde Trentemøller ons allemaal huiswaarts.