Antikythera mag het spits afbijten. Deze zeer jonge groep maakt heel erg experimentele muziek. Een lading jazz, funk en soul zit erin en dat soms met een vleugje elektronica. Zangeres Rebecca is in het begin nog merkbaar zenuwachtig maar naarmate de show vordert komt ze steeds meer los. Dat merkt de band rondom haar ook en doet er een lekker schepje bovenop. Zeker saxofonist Hyung Jin Ee laat er geen gras over groeien! Toch is het soms allemaal net iets te lief ondanks dat sterke en funky eind. Desondanks een hele fijne start van de avond.
Na eerst 6 voorrondes te hebben gehad, waarbij prijzen zijn uitgereikt aan muzikanten en bepaalde tracks, is het dan toch tijd voor dé avond waar het uiteindelijk om draait. De weg naar die felbegeerde plek. Pinkpop 2018 openen. Het staat buiten kijf dat alle zes de bands niet voor niets in de finale staan en dus allemaal evenveel kans maken. Maar wie kan het beste tegen de druk? Heeft stalen zenuwen? Presteert juist net iets beter? Let the show begin!
Act nummero twee is Tamarin Desert. Deze vierkoppige band weet van wanten en het staat ook als een huis! Psychedelische sound, surfinvloeden en uiteraard denk je aan Tame Impala als je dit hoort. De sound klopt, zanger Loek Hendrikx is heel erg goed te horen en verder is het spelniveau van alle andere mannen, Pim, Kris & Myron, zeer sterk. Maar omdat het de finale is, wordt er toch even extra kritisch gekeken. Muzikaal klopt het zoals gezegd maar het blijft veel van hetzelfde. Alleen het nieuwe nummer is iets anders en valt daardoor wel extra op. De heren leggen de lat in ieder geval hoog!
Tijd voor iets heel anders, tijd voor The Ragtime Rumours. Hele sterke, vrolijke en goede rockabilly die vanaf het eerste moment door Volt schalt. Wat natuurlijk opvalt is gitarist (en alleskunner) Thimo Gijezen, wat een klasse muzikant! Het plezier straalt van de band af en dat komt ook over bij het publiek. Daarbij zijn ze de eerste band die het publiek erbij durft te betrekken. De wisselingen die plaatsvinden steeds zijn verrassend en verfrissend. Toch is het een beetje jammer dat ze tijdens de show een cover nodig hebben, het zou uiteraard het beste zijn geweest als er alleen eigen tracks zouden worden gespeeld. Maar de heren en dame hebben een zéér goede indruk achtergelaten bij iedereen!
Een thuiswedstrijd voor Walden. Geeft dat ook voordeel? Absoluut niet! Helaas kent het optreden in het begin zeer veel problemen: de zang is niet te horen, versterkers lijken niet goed afgesteld waardoor er nogal vaak een gitaar piept. Halverwege lijkt alles opgelost en komt het ware Walden-beest naar voren. De dromerige sound die wordt ontwikkeld om vervolgens los te gaan is magistraal. Alle vier de heren hebben genoeg kwaliteit en dat is te horen: Cees, Mees, Jef en Pelle voelen elkaar feilloos aan. Hun laatste track is een verrassing voor het oor: het begint rustig, lekker oorwurmpje met de "ahum" om daarna uiteraard te gaan knallen. Zeker nogal schreeuwende Pelle valt dan op. Door die laatste fase hebben de heren wel echt een show neergezet waar iedereen van heeft kunnen genieten.
De vijfde band is Vortex Surfer. Het mag misschien wel een wonder worden genoemd dat ze in de finale staan. Last minute toch bij de voorrondes gekomen en zo doorgestoten naar de finale. Dit trio zorgt voor een enorm bombastisch geluid en laat er in ieder geval geen gras over groeien dat ook zij die plek op Pinkpop willen hebben! Progressief is het zonder meer maar het is soms wel zwaar. Ze denderen eigenlijk over iedereen heen maar hebben wel een duidelijk verhaal en zitten vol passie. Wat wel een beetje een gemis is, is een soort tweede stem. Dat zou net wat extra's geven. Maar het is een feit dat de 25 minuten speeltijd voorbij vloog.
Afsluiten, moeilijke taak! Uncle Harry is wel in voor zoiets moeilijks. Vanaf seconde één is het gaan gaan gaan. Het orgeltje van Erik van Otterdijk draait op volle toeren, Raf Senden op drums knalt erop los en frontman Bram van der Schans (helemaal in het wit gekleed) zorgt ervoor dat geen mens zich kan vervelen. Natuurlijk proef je veel gelijkenissen zoals van zzz, Green Hornet en Birth Of Joy maar dat mag ook gewoon. De furie die men heeft is knap ook aangezien ze dus zolang hebben moeten wachten op hun moment of fame! Diegenen die Uncle Harry niet kenden, hebben nu wel een hele goede impressie gehad. Knap.
Dan is het uiteraard tijd om te wachten. Te wachten op het moment dat de jury met dat verlossende woord komt. Deze finale was er eentje waar genoeg gebeurde, maar waar niet meteen één band er meteen uitsprong. Misschien door omstandigheden, misschien doordat het gewoon niet erin zat! Maar kwalitatief was het allemaal dik en dik in orde.
Tijd voor de uitslag! De aanmoedigingsprijs gaat naar Tamarin Desert en zij mogen daardoor een clip opnemen. De absolute winnaar van de avond is Walden, zij mogen Pinkpop 2018 gaan openen.
Proficiat!