Storksky en het Limburgs jeugdorkest spelen Nevermind

Bijzonder project bezorgt een uitverkocht Cultuurhuis een onvergetelijke avond

Roger Smeets, foto's: Pascal Lemlijn ,

Op de vraag van Johan Hauser, van het Zomerparkfeest, of de mannen van Storksky mee wilden werken aan een uitvoering van het legendarische en iconische album Nevermind van Nirvana hoefden ze niet lang na te denken. Ja was het antwoord.

Jesse Passenier zorgde voor de arrangementen. Het Limburgs jeugdorkest onder leiding van Bjorn Bus speelde samen met de band de muziek. Een avond vol fusion tussen grunge en klassiek. Een genot voor de ruim tweehonderd toehoorders in Heerlen.
 
"Het muziek maken begon voor mij met Nirvana. Ik was 1 toen het album uitkwam", aldus Michiel Claessen. "Op mijn elfde drumde ik het hele album al", aldus Roy Moonen. Arrangeur Jesse Passenier groeide er ook mee op. De leden van het Limburgs jeugdorkest waren nog niet eens geboren. Op een enkele oudere jongere na in het orkest.

Wat kun je verwachten als je leest dat een orkest het misschien wel beste rock/grunge album ooit gaat spelen, samen met een band. Dat kan twee kanten op gaan. Of het is niks, of het is geweldig. Een compromis is er niet.
 
Twaalf nummers, integraal uitgevoerd. Er staat geen slecht nummer op het album, dus dat zit wel goed. "Toen Nevermind uitkwam werd de glamrock weggeblazen door de grunge en een hele generatie werd beïnvloed door Nirvana" zo zegt Roy. En dat klopt natuurlijk.  
 
In het Cultuurhuis in Heerlen was het podium een beetje krap voor de 85 leden van het orkest, maar met enig passen en meten lukte het toch. Slechts twee keer werd er gerepeteerd. Op het Zomerparkfeest was de eerste uitvoering en vanavond in Heerlen de tweede. In een theater, met een zittend publiek. Voor de band voelde dat toch een beetje onnatuurlijk. "Normaal sta ik op een podium en sta ik boven het publiek. Nu keek ik op tegen de mensen, dat was even wennen".

Dan maar beginnen. Het eerste nummer is gelijk "Smells like teen spirit" en het knalt erin. Een enkeling vindt het geluidsniveau wat te hard, de meesten echter niet.  
Het was ook verder geen enkel probleem. Wellicht voor de verschillende opa's en oma's van de orkestleden wel, maar de glimlach ook op hun gezichten doet toch anders vermoeden.
 
Een nummer dat staat als een huis, en de band en het orkest voelen en vullen elkaar perfect aan. Je merkt aan alles dat dit een bijzondere avond gaat worden.
Hoe meer het album vordert, hoe beter het wordt. Fantastisch gespeeld door zowel orkest als band gaat het eigenlijk veel te snel. Michiel roept eenieder op om de stoelen maar los te maken.
"Weet iemand van jullie hoe dat bij een Nirvana concert ging?"  
Gelukkig voor het theater blijft de zaal heel.
 
Bij elke song is er wel een kippenvel-moment. Soms subtiel, soms wat harder. De arrangementen zijn echt perfect gemaakt en de band speelt vol passie. Als er voor de jongeren uit het orkest even niks te spelen is doen ze gewoon mee met de muziek.
Dat kan ook niet anders natuurlijk. "Something in the way" is de afsluiter van het album. En ook hier weer een ovationeel applaus. Het publiek staat op en blijft maar klappen.

Voor Michiel het sein om een onaangekondigde toegift te doen. De dirigent schrikt even, want dat was niet afgesproken.
"Teen spirit" wordt nog een keer ingezet en niemand gaat terug op zijn stoel zitten. Dansen maar! Of met het hoofd schudden. Of wat je ook wil doen. Alles kan en alles mag.
Daarna nog een keertje "Lithium" en dan is het toch echt afgelopen.
Een minutenlange staande ovatie is het bewijs dat dit een topavond was voor de mensen die erbij waren. Zowel publiek als muzikanten waren razend enthousiast.
Dit was fantastisch!
 
Elke muziekliefhebber kent het wel. Een concert of optreden waarvan je aan alles voelt en merkt: dit is geweldig om mee te maken. Dit was zo'n avond. Jong en oud, muzikanten en publiek, iedereen genoot van de eerste tot de laatste minuut. Bovengemiddeld getalenteerde muzikanten, top arrangementen en Nirvana. Ik kan het iedereen aanraden.
 
Het was een avond om niet snel, en misschien wel nooit meer, te vergeten.  
Wil je Storksky en het orkest nog zien? Aanstaande zondag doen ze het nog een laatste keer in poptempel Paradiso. En ik beloof je, het is de reis meer dan waard!