Zomerparkfeest Venlo dag 2
Statesmen, Blues Pills, Jeff Mills en philharmonie zuidnederland, Max Meser
De vrijdag van het Zomerparkfeest in Venlo is aangebroken. Wat viel er weer veel te genieten. Voor wie al heel vroeg de slaap uit had was er om 13.00 uur al de Middag van het Sentiment. Een seniorenactiviteit met onder andere Corry Konings. 3voor12 limburg haakte later in, en zag Statesmen, Blues Pills, Jeff Mills die uitgerukt was met philharmonie zuidnederland en britpoppers Max Meser. Voor ieder wat wils.
Statesmen is een bandje om in de gaten te houden. Voorman Stan Smeets deed al eerder mee aan De Beste Singer-Songwriter van Nederland, was actief in Hard2Get en de Statesmen wonnen laatst een voorronde van de Nu of Nooit bandwedstrijd. Dat in het achterhoofd maakt het kijken naar deze band nog leuker. En er is al zoveel te genieten. Hitgevoelige songs vol ooh- en aah-koortjes, teksten waar over nagedacht is, en de band weet de jonge schare fans bij het podium geweldig bij de show te betrekken. Waar maak je dat als fan mee, een high five met de zanger van jouw favoriete band. Nou, bij de 3FM Serious Talent Stage op het Zomerparkfeest natuurlijk!
Lange haren, hardrockgitaren, drums en zware bassen: het kan niet missen, in de Zelt-tent speelt Blues Pills en we hebben overduidelijk te maken met een hardrockband. En wel een lekker late jaren zestig, vroeg jaren zeventig hardrockband. Denk Led Zeppelin, maar met een twist, want leadsinger Elin Larsson is een vrouw. En wat voor een. Met haar charismatische uitstraling bepaalt ze de act. Het is genieten van het geluid en het plaatje.
In het begin heeft het geluid wat te lijden van een mix waarin de zware bassen en de hogere registers maar niet één geluid lijken te willen vormen, en later blijkt geluid uit een tent verderop irritant aanwezig. Maar beide problemen worden overwonnen. En als de al krachtige stem van de zangeres met wat mooie akoestische effecten wordt bewerkt, groeit de band boven zichzelf uit. Na het laatste lied blijft het publiek achter met een catchy orenworm. Die riff zal nog wel een tijdje blijven nadreunen, en dat is helemaal niet erg. Wellicht een hit in wording.
De mainstage was inmiddels in gereedheid gebracht voor wat het spektakelstuk van de avond had moeten worden. Niemand minder dan Jeff Mills, een grote naam uit de techno-scene, was naar Venlo gehaald. De Amerikaanse componist en producer was gevraagd de samenwerking aan te gaan met philharmonie zuidnederland. De verwachtingen waren met recht hooggespannen. Om een idee te krijgen: philharmonie zuidnederland (met opzet met alleen maar kleine letters gespeld) is het resultaat van een fusie van het Brabants orkest en het Limburgs Symfonieorkest. Reken maar dat daar de beste muzikanten van de beste muzikanten van Noord-Brabant en Limburg in verenigd zijn. En Jeff Mills is een techno-pionier met twintig albums op zijn naam en geldt als "the founding father of Detroit techno".
Het podium is gereed, de techno-pionier achter de knoppen, de dirigent voor het philharmonisch orkest dat hele podium beslaat. Maar wat we hoorden? Ik kon er geen touw aan vastknopen. Voor een festival was dit echt te modern en te experimenteel. En dat zegt dan iemand die Frank Zappa en Philip Glass in zijn platenkast heeft staan. Het verhaal bleef te abstract. De dirigent stond als centrale persoon op het podium, maar met de rug naar het publiek toe. De rol van de techno-dj als centraal aansturingspunt was voor de leek volledig onduidelijk.
Het beste fragment was nog een stuk met klanken die rechtstreeks uit Star Wars afkomstig leken. Thuis lees ik dat het uitgevoerde werk "The Planets" heette. Zat ik er toch niet zover naast.
Concluderend: de hooggespannen verwachtingen werden muzikaal en als festivalact niet waargemaakt. Visueel was het natuurlijk wel een spektakel, zo'n groot orkest op het podium.
Daarna door naar Max Meser. Op het 3FM Serious Talent podium staat deze band, die genoemd is naar oprichter Max Meser en die britpop maakt die ik niet anders kan kenschetsen dan: van de bovenste plank. Geweldig goed. Een beetje Kinks, een beetje erg veel Oasis. Het is wel duidelijk waar de mannen (en een vrouw, achter de drumkit) de mosterd halen, maar wat is het goed. De liedjes hebben het helemaal: puntig, pakkend, vol geraffineerde gitaarrifjes. Dit is songwriting op het hoogste niveau. Als er in een liedje gebruik gemaakt wordt van geluidseffecten met een mondharmonica ben ik helemaal om.