Onlangs bracht de Crazy Cult Roadshow in juni haar tweede EP genaamd 'EP II' uit. Op hun site prijkt het statement "Welcome to the apocalyptic ride of rock 'n roll!!!". Echt bescheiden zijn de heren en dame niet over hun band. Met meer dan 40 optredens tijdens het eerste jaar dat deze formatie bestaat, het bereiken van de finale van Nu of Nooit 2015 en het bereiken van de selectie van de Popronde 2016, hebben ze natuurlijk ook enig recht van spreken. Ook het uitbrengen van twee EP's binnen 1 jaar is al een prestatie op zich. Of je er dan ook voor kunt zorgen dat je de kwaliteit boven kwantiteit kunt waarborgen is een tweede. Hoog tijd dus om de koptelefoon op te zetten en er via een van de diverse streamdiensten naar te luisteren.

Persoonlijk had ik graag ook een hardcopy van deze EP in mijn bezit gehad. Zeker met het prachtige artwork van Lars Ickenroth waarbij een doodshoofd je met één oog indringend aanstaart en je in het andere niet gebroken glas van de zonnebril de weerspiegeling van Hemi-powered muscle cars en een Harley kunt zien. Wellicht ben ik daar nog wat ouderwets in - zijnde van de cassettebandjes generatie en vanwege mijn verzamelwoede, maar dat terzijde.

Zodra je de eerste drumslagen, gitaarsalvo's en groovende bas hoort van het eerste nummer "Big Trouble in Fuckin' M-Town", beland je terug in de tijd van de garage-, stoner- en hardrock. De gelikte, grungy zang voert je mee op de groove van de muziek. De missie van de Crazy Cult Roadshow is duidelijk niet het maken van hippe of vernieuwende deuntjes, maar wel het omver blazen van eenieder die ze op hun trip tegenkomen met pure en oprechte rock 'n roll.

De opbouw van het nummer "Frogleg People" is meer recht toe recht aan en het heeft minder afwisseling qua dynamiek. Dit is overigens geen kritiek, want het is een van mijn favorieten van deze EP. Het subtiele gebruik van de cowbell in het midden van het nummer is heerlijk getimed. 

In "Loose Control" trappen de drum en bas af. De band haalt vervolgens alle middelen uit de kast om ervoor te zorgen dat je je als luisteraar helemaal laat gaan. Of ze daarin slagen hangt ervan af of je de gangvocals van het refrein uiteindelijk meebrult of niet. Dit is zeker een nummer dat er 'live' de stemming goed in zal brengen. 

Het nummer "Match Made in Hell" opent met een van de meest markante gitaarrifs van deze EP. Het deuntje is er een van het type dat nog dagen door je hoofd kan spoken. Erg smaakvol is ook de dubbele zanglijn door de combinatie van een mannen-en-vrouwenklank: letterlijk een 'match made in ...'

De afsluiter "Road Warrior" is een van de meer stevige nummers van de EP. Ook hier komt de dubbele zanglijn tijdens de rustigere coupletten weer mooi tot zijn recht. In de voorgaande nummers bleef de leadzang voornamelijk groovend qua sound. Echter in dit nummer trekt de zang tijdens het refrein een extra register open om extra kracht bij te zetten. Iets wat ik erg goed tot zijn recht vind komen en ik niet erg zou vinden om in meer nummers terug te horen. Natuurlijk wordt het nummer afgeloten met een gitaarsolo met een hoofdletter S.

Het moge duidelijk zijn dat het rondreizende circus van The Crazy Cult Roadshow nog lang niet ten einde is. In vergelijking tot de eerste EP zijn de ruwe randjes er iets van af, maar dit komt zeker ten goede aan de sfeer en groove van de nummers. Eenieder die gecharmeerd is van pure en oprechte rock doet er zeker verstandig aan om deze roadshow te bezoeken als ze je dorp of stad aandoen.