De keuze is reuze op DVERS

Veel aanbod, veel talent, veel te beleven -deel 2 en slot

Camiel Rodigas, Roy Engelen & Erwin Bongaerts ,

Na de Muzikantendag in Poppodium Volt is het 's avonds tijd voor heel veel, veelal onbekende, bands zich te laten horen en zien. Op en rondom de markt van Sittard wordt er in café's en een platenzaak gespeeld. DVERS is daarom ook een terechte naam omdat er écht heel veel diversiteit te vinden is gedurende de avond. 3voor12 limburg beleeft een prima avond en maakten een selectie van al het moois deze avond in Sittard. Het laatste deel van onze verslaggeving over DVERS 2014, een meer dan prima editie.

Bij de caravan van de Kunstbende Stage staat Basket Case klaar. Deze Zuid-Limburgse band bestaat  sinds 2013 en speelt punk vermengd met rock. Hier en daar neigt hun klank ook wat naar grunge. Technisch gezien is het niet altijd hoogstaand of zuiver. Wat wel in het voordeel van Basket Case spreekt, is de afwisseling in dynamiek en het enthousiasme van zangeres Dawn Dumez.

In een volgepropt Café Dwaas mag Black Velcro spelen. Hun stijl is een soort garage punk: eenvoudig gestructureerd en sterk leunend op power chords. Simpel maar effectief, want het publiek vindt het geweldig. Met zo’n catchy geluid gaat deze Limburgse band gaat wellicht een mooie toekomst tegemoet. Bovendien is Black Velcro natuurlijk een toffe bandnaam. (EB)

Slechts een microfoon en een gitarist met akoestische gitaar heeft rijzende ster Lotte Walda nodig  om haar kunsten vertonen. Ze nam deel aan de kunstbende en won de Pinkpop Cover Contest. Voor DVERS treedt ze op bij de Kunstbende Stage. Haar muziek bestaat nog voornamelijk uit covers, maar ondanks haar jonge leeftijd werkt ze al aan eigen nummers. Of dat een succes wordt, moet nog blijken. Aan haar stem zal het in ieder geval niet liggen. Juist door de minimale begeleiding valt op hoe goed ontwikkeld haar zang is.  

De jaren tachtig zijn nog lang niet vergeten. Dat bewijst Benny Hitt (niet te verwarren met Benny Hill) in het gezellig drukke Ich & Dich. Tot Benny’s voorbeelden behoren Depeche Mode en Hurts. Live zorgt hij samen met zijn band voor een opzwepende show. Zijn geluid is tegelijkertijd modern en vertrouwd, waarbij live het rock-element sterk aanwezig is. Het incidentele synthesizerwerk doet denken aan New Order. Van Benny zullen we ongetwijfeld meer horen in de toekomst. (EB)

Het muzikale trio Morganas Illusion, wellicht bekend bij muziekliefhebbers maar voor de onbekenden onder ons, even een uitleg. Het zijn drie jonge knakkers die muziek ademen en eentje heeft de naam sowieso mee, Vince van de Poel, juist ja, broertje van de wereldbekende Luka en Pablo van DeWolff. Ook Sia Winkelmolen en Bas Hatfield slaan de plank niet mis (midden op de markt) want ze laten in het korte tijdsbestek horen dat er veel kwaliteit in zit maar daarnaast ook heel erg grappig uit de hoek kunnen komen. Hoe dan ook, je kan het vergelijken met DeWolff maar het is iets minder psychedelisch en misschien iets meer rock. Lekker knallend de avond beginnen in ieder geval! (CR)

6IXTY9 uit Sittard is pas in 2012 opgericht en maakt naar eigen zeggen pop/rock met een vleugje psychedelische blues en funk. De muzikale inspiratie komt van de Arctic Monkeys, Foo Fighters, Coldplay, Muse en vele anderen. Op het kleine, tijdelijke podium staan maar liefst een drummer, 3 gitaristen, een bassist en al hun apparatuur. Je zou je haast gaan afvragen of zoveel gitaren wel persé nodig zijn, of dat dit zelfs niet iets teveel van het goede is. Tijdens het optreden blijkt dit helemaal geen probleem te zijn. Integendeel, deze band weet juist een aanstekelijke en duidelijke groove neer te zetten. De basloopjes voegen bovendien een vrolijk ‘zomers’ tintje toe aan het geheel. Tijdens het optreden is er voldoende inloop van publiek zodat het gezellig druk is geworden. Zeker een band om in de toekomst in de gaten te houden want dit optreden smaakt zeker naar meer. (RE)

Hierna is de indie alternative rockband Bearskin uit Lommel (B) aan de beurt. Deze 5-koppige band weet naast een drummer en 4 gitaristen (inclusief bassist) ook nog een keyboard op het podium te kruien. Dit keyboard wordt afwisselend door een van de gitaristen gebruikt. De andere gitarist moet hierdoor gedurende het optreden tweede rang op zijn versterker zitten en de pedal cases staan op lege bierkratjes voor het podium. Direct na het inzetten van het eerste nummer ‘Derelict’ is het duidelijk dat hier een bijzondere band met een eigen stijl staat. De sfeer is dromerig, duister en 'sophisticated' met van tijd tot tijd een prachtig uitgebreide opbouw naar een beukend climax. De Editors-eske basstem van de frontman is een waar genot voor het oor. Ook al oogt deze band redelijk ingetogen, de nummers worden met volle overgave ten gehoor gebracht getuige het feit dat de drummer zijn drumstokken letterlijk overslaat op zijn snare en uit het feit dat er na enkele nummers nog maar een deel van de snaren van de frontman zijn gitaar intact zijn. Het optreden op het DVERS festival is het voorlaatste optreden vooraleer deze band zich zal opsluiten om aan nieuw repertoire te werken. Ik kijk in ieder geval al reikhalzend naar de nieuwe nummers uit. (RE)

In de iconische platenzaak Music Machine, speelt The Last Baron voor een redelijke volle bak. Jongens uit Sittard zelf die zichzelf profileren als alternative indie/rock. Invloeden zoals Editors, Queens Of The Stone Age en Placebo zijn terug te horen; lekker hard, goed geluid en ze stralen enorm veel plezier uit. Zo belangrijk! Ondanks dat er bij de bassist een snaar kapot gaat, wordt er vrolijk doorgespeeld. Even een 'pauzenummertje' om de snaar te herstellen en door! Gewoon veel spelen en ervaring opdoen, zeker genoeg kwaliteit. (CR)

Door naar De Hollande, daar is het tijd voor iets heel anders namelijk Zusjes de Bie. Zoals de naam al aangeeft, het zijn zusjes genaamd Ryanne en Noëlle en komen uit Heerlen. Twee meiden, één gitaar (Noëlle), twee zuivere stemmen. Dat in het kort. Dit allemaal met een vleugje jazz, soul en pop. Je kan de term singer-songwriter te gebruiken want zo lieflijk klinkt het allemaal ook. Ook is er een ijzersterke cover van het nummer 'Feeling Good' van Nina Simone, Michael Bublé ofwel Muse. (CR)

Gaan gingers en souls daadwerkelijk samen? Bij de Kunstbende Stage heeft zich een behoorlijke  groep mensen verzameld om dit te zien. Ginger and the Souls is een rockband met een aardige live act. De spaarzame bezetting – drie man in totaal – zorgt ervoor dat bas en drums goed uit de verf komen, met name in het nummer 'Sneaking Expectedly'. Afsluiter is een cover van Jeff Buckley’s 'Eternal Life'. Een gewaagde zet, want de zanger kan niet bepaald tippen aan Jeff Buckley. Toch verdient Ginger and the Souls een compliment voor hun creatieve interpretatie van Eternal Life.  

The Mothmen is een band die het schopte tot de finale van Nu of Nooit 2014. De punkband uit   Sevenum straalt efficiëntie uit. De nummers zijn even strak als de pakjes van de bandleden. Teksten van hooguit enkele regels zijn geen uitzondering. Tussen de nummers van krap twee minuten is gelukkig wel tijd voor een grapje. Wie geen trek heeft in overdreven melodieën en quasi-diepgaande teksten is bij deze punkband aan het juiste adres. In Mustang Sally voelden The Mothmen zich in ieder geval helemaal thuis. (EB)

Amberjacks brengen een knap staaltje psychedelic rock ten gehore. Ook al is deze band pas in 2012 opgericht, deze muzikanten hebben hun muzikale sporen reeds verdiend in diverse andere bands zoals bijvoorbeeld Sneaky Peas, Red Zone Cuba en Concubine. Deze ervaring is zeker op het podium te horen en te zien: een strakke drummer met een cowbell en John Bonham-tamboerijn op zijn hi-hat; een gitarist die de meest uitgebreide en virtuose solo’s uit zijn gitaar tovert; een bassist die zelfs het meest staccatto ritme melodieus kan laten klinken en een zanger/gitarist met een heerlijke rockstem en duistere songteksten. Veel leuker en beter kan het eigenlijk niet worden. Het is dan ook jammer als er vanwege het strakke tijdschema geen ruimte is voor een toegift. (RE)

Iets te laat maar niet teveel gemist terug in Music Machine, tijd voor onze Belgische vrienden, Longlost. Ze komen uit Hoeselt, vlak over de grens bij Maastricht. Drie gasten met drums, gitaar en basgitaar. Het is enorm alternatief te noemen. Waar heel erg veel gebeurd in de songs. Van heel erg rustig, zang met een transformer erop, elektronische samples in nummer en dan weer keihard. Ze spelen letterlijk de zaak vol en plat, van vier naar vol is niet slecht te noemen. Iedereen die er is, is enorm enthousiast en Rino, eigenaar van Music Machine, wil zelfs nog een toegift. Die komt niet maar ze komen vast nog een naar Sittard om hun talent te showen. (CR)

Waarschijnlijk de meeste bekende band staat in Ernesto's op te treden, Les Djinns. Aangezien alles iets is uitgelopen beginnen ze wat later maar dat is geen probleem voor de mannen uit Roggel. Het eerste waar aan gedacht kan worden als je ze hoort spelen is Pink Floyd. Lekker psychedelisch, dromerig, soms heel zweverig en kwalitatief enorm goed. Toch mist er iets, net dat stapje extra. Misschien juist omdat Les Djinns bekender zijn, misschien omdat de sfeer iets anders was. Anyway, hun bekendste nummer, 'Like It' blijkt als afsluiter een schot in de roos want nét dat tandje extra qua geluid zorgt ervoor dat Ernesto's meer in beweging komt. (CR)

Een recessie doet kennelijk rare dingen met mensen. Crowdsurfing in een platenzaak? Waarom  niet. Recession Youth heeft het voorrecht om in de Music Machine te spelen. Muzikaal heeft deze band uit Zuid-Limburg niet veel om het lijf. Ze spelen een toegankelijke variant van punk. Niettemin kan Recession Youth rekenen op een aanzienlijk publiek. Hun enthousiasme zal hier zeker een rol in spelen. (EB)

Tenslotte is het in Café 't Duvelke de beurt aan de bebaarde mannen van Cuda om met hun in-your-face-cowpunk uit Sittard de zaak nog verder op zijn kop te zetten. Deze band laat vanwege het nogal krappe podium hun frontman voor het podium in de zaal staan. In mijn ogen een slimme zet omdat dit de interactie met het publiek zeker ten goede komt. Het duurt dan ook niet lang voordat het hoofdschudden leidt tot mee-schreeuwen en enthousiast klappen van het publiek op de nummers die als een razende stoomlocomotief voorbij rocken met haast onnavolgbaar snelle songteksten. Uiteindelijk waagt een enkeling zich zelfs aan een dansje. Als je Cuda al eerder hebt zien optreden, zou je het ontbreken van een playlist, de Daisy’s, de   trompet en de mond harmonica als een gemis kunnen zien. Er was deze avond echter geen haan die daar naar kraaide, inclusief ondergetekende, aangezien Cuda er duidelijk plezier in had. Het publiek was dan ook aangenaam verrast toen deze laatste band wel de gelegenheid kreeg om een aantal nummers als 'Thunderpants' en 'A Wife Named Sue' als toegift te spelen. Huzza! (RE)