Bospop wordt wakker met een coverband. Huh? Ja, een coverband! En niet zo maar eentje zo zal blijken. Letz Zep brengt, hoe kan het ook anders met zo'n naam, covers van Led Zeppelin. In tegenstelling tot zaterdag is het bij deze immens populaire opener al druk. Deze mannen noemen zichzelf ‘the ever conquering global friendly doppelgangers’. En dat blijkt. Doe gewoon je ogen dicht en hoor het zelf. Robert Plant stond op Pinkpop en vertolkte daar een aantal Led Zeppelin klassiekers. Plant lijkt ook de tocht naar Weert te hebben gemaakt. Prima wakker worden zo.
Bospop 2014: Na regen komt zonneschijn
Zondag
Weer of geen weer. Bospop maakt zich op voor de tweede en laatste festivaldag. Een dag met klassiekers en nieuwkomers. Van cover tot golden oldie. Het gebeurt allemaal in Weert. Een dag met zon en regen, een dag met onder meer Letz Zep, Extreme, Adje Vandenberg's Moonkings, The Winery Dogs, Triggerfinger, Paul Carrack en John Fogerty.
Jimmy Vaughan & The Tilt-A-Whirl-Band is als derde aan de beurt. De broer van wijlen Stevie Ray en grondlegger van The Fabulous Thunderbirds (vorig jaar ook op Bospop) behoeft voor vele aanwezigen geen introductie meer. Het is tijd voor een stevige pot rhythm 'n blues met allure. Als een baas die zijn fabriek inspecteert staat de beste man op het podium. Strak en met een koene blik. Overigens kan er van tijd tot tijd best een glimlach van af. All work and no play makes Jimmy a dull boy gaat dan ook niet op.
Nu iedereen rustig wakker is kunnen worden, is het tijd voor het hardere spul. Adje Vandenberg (voorheen onder andere Vandenberg en Whitesnake) sprak er op Facebook al een hele tijd over: zijn nieuwe band Vandenberg's Moonkings. Nu mag Bospop de haren los gooien en ritmisch meezwiepen op de melodieuze hardrock van de band rondom de grote vriendelijke reus.
Het is druk in de tent en dat zal vooral zijn vanwege het tumult rondom dit kwartet. Het komende uur zal blijken dat het niet alleen gaat om verhalen maar ook daden. Naast het eigen werk dat doorspekt is met de virtuoze licks van Vandenberg zonder dat het een technisch verhaal wordt. Hoekig en origineel binnen een rockstijl met een dikke knipoog naar de seventies en eighties.
Terwijl de belichting in de tent zwaar beneden peil is verschijnt buiten de tent dan eindelijk de zon. En is er naast werk van het debuut Moonkings ruimte voor een heuse drumsolo en, jawel, voor een reeks oud werk: Vandenberg's Burning Heart en Here I Go Again van Whitesnake. Een feestje voor velen maar ook zonder de covers wordt er prima werk geleverd.
Dan lijkt het gedaan te zijn met nog bijna tien minuten speeltijd over. Na de eerste bedank ronde stroomt de tent erg snel leeg en binnen een minuut zijn Vandenberg en vrienden gauw terug om de nog aanwezigen te bedienen van Free's All Right Now. En dat was het: All Right.
Na een hele lange periode sporadisch actief te zijn geweest, is Extreme weer terug. Ter ere van hun tweede en meest succesvolle album Extreme II: Pornograffitti (A Funked Up Fairy Tale) kondigen de rockers in het voorjaar van 2014 een tournee aan. Wie alleen More Than Words en Hole Hearted kent zal zich vandaag toch wel even verslikken. Wisten ze destijds met hun platina plaat menigeen te shocken met niet alleen maar ballads, is het vandaag tijd om kennis te maken met de harde kant.
Decadence Dance is opener van eerder genoemde plaat en is het startsein van het uur van de waarheid: kunnen ze het nog wel?
Ook het uur van gitarist Nuno Bettencourt. De afgelopen tijd heeft Bettencourt getourd met Rihanna. Dat hij bij Extreme veel beter zijn ei kwijt kan maakt hij echt wel duidelijk. Zijn er al veel goede gitaristen aan het werk op Bospop, deze beste man steekt met kop en schouders boven de rest uit. Geen one man show maar opvallend ontspannen en vooral meesterlijk gitaarspel met zijn kenmerkende funky rollende stijl.
Integraal komt Extreme II: Pornograffitti niet aan bod. Het is een mix van voornamelijk deze plaat met diens opvolgers. Bij More Than Words veren veel mensen op. Na een akoestische intro lijkt de hit van weleer echter een beetje te vervagen. Bij Hole Hearted is de aandacht weer terug. Na Queen's Crazy Little Thing Called Love en het eigen Get The Funk Out is het uurtje voorbij gevlogen. Jammer maar helaas. Deze mannen hadden best nog een half uur extra mogen krijgen omdat ze bewijzen dat ze het allemaal nog prima snappen.
Zet drie muzikanten van de hoogste klasse bij elkaar en er ontstaat magie. Dat bewijzen gitarist Richie Kotzen (ex-Poison, ex-Mr. Big), bassist Billy Sheehan (Mr. Big) en drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater) door in 2012 The Winery Dogs op te richten. Met alle ogen gericht op wat dit trio zal uitbrengen, is er dan in 2013 het eerste kindje met dezelfde naam. Nationaal en internationaal goed ontvangen. Gezien de staat van dienst van deze mannen zal het live vast wel snor zitten.
Richie Kotzen is niet alleen een begenadigd gitarist maar vocaal zit het ook mee. Ondanks dat hij ietwat onwennig lijkt in zijn combi-rol, hoor je daar niks van. Sheehan en Portnoy leggen het fundament waar hij zijn gitaar en woorden over heen mag leggen. Wát een speelplezier. Sheehan die het lukt om meer aanslagen per seconde te genereren dan een typemachine, Portnoy die bijna traditioneel een hekel heeft aan op zijn kruk te zitten. Vreugdesprongen vallen het publiek ten deel zonder dat het zijn strakke spelen aantast. De laatste keer dat Portnoy in Weert was bracht hij zijn Adrenaline Mob mee en in eerdere jaren Dream Theater. Dat laatste avontuur is over maar hij is gelukkig niet achter de geraniums gekropen. Met drie man zo musiceren, dat is een genot om te zien. In eerste instantie is er pas een halve tent vol maar dat verandert al gauw in een volle bak.
Van Elevate, Jimi Hendrix' Hey Joe, een dikke bassolo, genoeg aandacht voor Portnoy's uitermate kundige strapatsen tot en met de eerste kennismaking met The Winery Dogs middels eerste single I'm No Angel. Een dampende performance en ook hier geldt dat een uur gewoon te kort is.
Triggerfinger. Deze vriendelijke Belgen hebben afgelopen april By Absence Of The Sun uitgebracht. Een titel die past bij de hoosbui die lostbarst tijdens deze set met kolossale lichtshow. Stad en land doen deze mannen aan. De trein dendert en lijkt niet te stoppen. De rauwe rock, de frivole uitstraling en een energieke show slaan aan.
Net als in 2010 heeft Bospop een WK-finale te verwerken. Duitsland en Argentinie maken het elkaar niet gemakkelijk vanaf 21 uur. De beleving van dit voetbaltoernooi op het hoogste niveau is enkel te merken in de 24-uurstent en de gastenruimte. Af en toe kijken op de mobiele telefoon volstaat. Op het veld wordt een eigen slag uitgevochten. De slag van geluid tegen water. Voorzien van regenjasjes, vuilniszakken of helemaal niks wordt er gekeken naar Ruben Block en zijn kameraden Monsieur Paul op bas en Mario Goossens op drums. Vuige tracks vilegen je om de oren: All This Dancin' Around, On My Knees om er paar te noemen. Block bedankt ondertussen Jimmy Vaughan die eerder vandaag speelde als inspirator om vervolgens de set te hervatten. Dat is Triggerfinger: muzikaal meer dan in orde en persoonlijk echt kapsones-vrij.
Dan is het klaar: het instrumentarium wordt achtergelaten, de gitaarversterker mag huilend de feedback uitspugen en zoeken aanwezigen elkaar weer op en spoeden zich naar de bar of eetgelegenheid. Iemand vraagt zich oprecht verbaasd af waarom die ene coverhit niet gespeeld werd. Dat is ook helemaal niet nodig.
Engelsman Paul Carrack is een graag geziene gast in Limburg. In 2013 stond 'the man with the golden voice' al in het Parkstad Limburg Theater, vandaag als afsluiter in de tent op Bospop. De beste man heeft een reeks hits op zijn naam staan maar toch zijn er nog steeds mensen die de naam Carrack niets zegt. Geeft niet, dat verandert vanzelf na dit optreden.
Ooit lid van Ace, Mike + The Mechanics, Roxy Music zijn er inmiddels meer jaren dat hij solo speelt. De tent is vol als de multi-instrumentalist zijn set start, ingetogen maar vastberaden. Switchen van gitaar naar toetsen en vice versa, geen probleem. Spektakel hoef je niet te verwachten. Gewoon easy listening, iets wat veel mensen zichtbaar genietend ondergaan.
Mike + The Mechanics' Another Cup Of Coffee en The Living Years en Over My Shoulder. Hits zijn er dus genoeg en dan valt voor sommigen het kwartje: 'Ah, dáár ken ik 'm van!'. Carrack bouwt een ingetogen feestje en zorgt er voor dat John Fogerty alleen nog maar het stokje hoeft over te nemen voor de laatste uren van Bospop 2014.
En dan. Iets waar veel mensen op gewacht hebben: John Fogerty. Als mede-grondlegger van Creedence Clearwater Revival succesvol met die band in de seventies en naderhand als solo artiest waarbij de gouwe ouwe tracks van CCR het nog steeds erg goed doen.
Met een opvallende rood/zwart geblokt overhemd en gepaste dansbewegingen oogt deze zestiger strak en fris. Hij heeft er zin in en brengt een grote hitparade: Rocking All Over The World, Who'll Stop The Rain, Born On The Bayou, Bad Moon Rising, Fortunate Son, Have You Ever Seen The Rain. Bij laatstgenoemde nummer haalt Fogerty aan dat het normaal regent als hij deze track inzet maar geeft aan dat 'jullie dat al de hele dag hebben gehad' en spreekt de bemoedigende woorden 'You gonna be alright' uit.
Duitsland maakt in de WK-finale 1-0 in de verlenging en behaalt daarmee de vierde wereldtitel. Op Bospop is het voetbalfeest elders. Hier maakt Fogerty de dienst uit en na ruim anderhalf uur is het tijd om af te sluiten. Laat dat gerust aan Fogerty over.
Moe maar voldaan kan er teruggekeken worden op een oprecht gezellig festival, een gevarieerd programma met een paar echte verrassingen. En dat op een prima nieuwe locatie. Volgend jaar iets minder regen graag maar dat is helaas niet aan ons. Op naar Bospop 2015.