Nadat de regen nog steeds roet in het eten probeert te gooien zorgt Sven Hammond Soul dat er een blik zonneschijn opengetrokken wordt. Sven Figee en de zijnen ademen soul en funk. Met een solide band wordt geprobeerd de weergoden gunstig te stemmen. Ronkende orgels, funky baslijnen en gitaarpartijen, een geoliede zanger en backup vocalisten. De catchy nieuwe single Golden zorgt voor een glimlach op de natte gezichten. Een dansje wordt gewaagd en tijdens We Belong Together wordt er gezocht naar harmonie onder de aanwezigen: 'Geef elkaar de hand omdat het zo gezellig is’ roept zanger Ivan Peroti. De harmonie wordt gevonden. De zon wordt door Figee en consorten achtergelaten op de gezichten van de bezoekers. De regen slaagt er gelukkig niet in om het humeur te verpesten.

Met haar 23 jaar is deze dame heel hard op weg naar naam en faam. Die naam heeft ze al: Sharon Kovacs. Onder de bezielende leiding van producer Oscar Holleman wist de jongedame uit Baarlo al de aandacht te trekken van de internationale platenindustrie. Met een EP op zak, onder de aandacht van De Wereld Draait Door en een nieuwe plaat in de maak, maakt de dame met de imposante en inmiddels kenmerkende 'tooi’ en donkere stem een stop in Weert. "Voor de eerste keer op een dergelijk podium. Ik ben daarom een beetje zenuwachtig," zoals ze zelf schuchtertjes maar met een ontwapenende glimlach vertelt. De zenuwen zijn niet te horen.

De tent is haar decor en dat past bij de 'kleur’ en sfeer van het werk dat ze speelt: donker, mysterieus, sfeervol, soms bombastisch, soms intiem. De huiskamersetting op het podium geeft daar nog een extra verfijnend randje aan. Dat het geluid in het begin wat rammelt en de videocrew een beetje slaapt waardoor de visuals aan de zijkant lang stil blijven staan is geneuzel in de marge. Het gaat om de stem op het podium.

Kovacs zorgt voor een trendbreuk in het programma. Is het meestal (classic) rock en blues op Bospop, is het bij Kovacs een tegengesteld geluid en dat mag best op zo’n festivaldag. Een warme stem, sfeervolle soundscapes, een trio strijkers tegen een ferme ritmesectie. Soms subtiel, soms bombastisch, zoals gezegd. Het is ietwat onwennig voor zowel Kovacs als het publiek. Dat is alleen te merken in de beperkte interactie met het publiek en een enkeling die de tent verlaat. Maar mensen wat een stem, wat een charme. Je zou spontaan verliefd worden. En dat word je. Afsluiter 'My Love’ zal sommigen onder ons wel bekend in de oren klinken. Het is ondenkbaar dat deze dame de komende tijd ons niet verder muzikaal zal verblijden. Het klinkt wat euforisch maar dat is zeker aan de orde, dit optreden is subliem. Of je er nu van houdt of niet.
 

Venice staat voor de vierde keer op Bospop en komt naar eigen zeggen al zestien jaar in Nederland. Een graag geziene gast zou je zeggen. De (meestal) vrolijke close harmony luisterliedjes van deze Amerikanen slaat aan. Niet alleen in kleine(re) zalen zoals de Bosuil maar ook op het grote podium van Bospop. Deze mannen kennen een trouwe fanschare en kunnen wel stellen dat ze in in Nederland een grote aanhang genieten. Dat bleek afgelopen donderdag toen de heren onder een andere naam De Bosuil in Weert uitverkochten. Hun eigen werk werd daar aan de kant geschoven en werden er covers gespeeld van onder andere AC/DC en Lou Reed. Iets wat we later terughoren in de set.

Venice laat zich het beste horen als de zon hoog in de hemel staat en de temperatuur hoger dan vijfentwintig graden is. De stage uitdossing doet niet anders vermoeden: een zomerse outfit, een flinke teint op het gezicht en witte franjes om de podiumverhoging. En witte broeken. Inside informatie geeft aan dat het backstage ook een flinke modderpartij is, toch goed om te zien dat de broeken smetteloos zijn.

Het optreden voert de luisteraar langs een redelijke greatest hits parade. Uiteraard is er ook ruimte voor de meest recente dubbelaar. De hits doen het vandaag echter beter. Uitsmijter is Lou Reed’s Walk On The Wild Side. "Hee, die kennen we jongens!", klinkt ergens op het veld. Van een wandeling aan de wilde zijde is geen sprake. Van een degelijke set, goed om te beluisteren en van te genieten, wel.
 

BLØF heeft de afgelopen jaren al diverse keren op Bospop gespeeld. Een veilige keuze maar niet minder spannend. De Zeeuwse groep is dan ook niet meer weg te denken uit de nationale scene. Begon het ooit met een bijzonder liedje over kaarten uit allerlei buitenlandse bestemmingen, staan ze inmiddels met een dikke catalogus op menig festival met als jaarlijkse eigen hoogtepunt: Concert At Sea.

Het merendeel van de bezoekers heeft inmiddels de weg naar de main stage weten te vinden. Net als Venice maakt het niet uit dat Weert vaker op het programma heeft gestaan. Er kan geput worden uit eerder genoemde catalogus. Alles Is Liefde, Blauwe Ruis en het Counting Crows-duet Holiday In Spain komen allemaal aan bod. Na een kleine 75 minuten vertrekken Paskal Jacobsen en zijn gevolg om snel weer terug te keren. Jacobsen bedankt het aanwezige publiek en geeft ze de nodige vakantiewensen mee. Aardig als hij daarna ook zijn band hetzelfde toewenst. Tijd om af te sluiten, niet gehaast maar rustig aan. Iedereen Is van de Wereld van The Scene komt tot slot nog voorbij, een ode aan Thé Lau en bekend terrein voor Jacobsen die Lau mocht ondersteunen tijdens de gig van The Scene op Pinkpop, eerder dit jaar. Een meer dan waardige afsluitende track.

Een feestje in de tent? Laat dat maar over aan Fun Lovin' Criminals over. In rapformatie staan daar dan de mannen die de tenstage gaan verbouwen voor sluiting. Spreekwoordelijk dan. Met slechts een beperkt aantal hits hebben ze al drie keer de wereld rondgereisd. Waar ligt dat dan aan? Aan het groovy gehalte? Aan de looks? Aan de coolheid die de heren uitstralen? Waarschijnlijk een combinatie van deze zaken. Ze doen het gewoon.

Na een verdwaald woordje over het WK en de zegening van zanger Huey Morgan door met de set. Een laidback set wel te verstaan. Af en toe een versnelling hoger maar meestal mellow. Na het eerste half uur gaat er een schok door de tent wanneer een eerste oude bekende de revue passeert: Scooby Snacks. Dansen, dansen en nog eens dansen. De tent kolkt. Met Were The Bums Go wordt even een tandje bijgezet. Een up-tempo track die maakt dat de dansers voorin nogmaals alle gelegenheid krijgen om even stoom af te blazen om daarna weer op te gaan in het zwoele ritme.

Morgan is vandaag 7 jaar getrouwd en draagt Love Unlimited (Barry White) op aan zijn ega. Afsluiter is uiteraard Fun Lovin’ Criminal mét een Eddie van Halen-achtige solo, of een poging daartoe, wordt de tentstage vakkundig muzikaal afgesloten voor vandaag. En wat doet het Nederlands elftal? Dat zorgt voor 2-0 bij rust. Iedereen kan zich dus met een gerust hart op gaan maken voor de afsluiter van vandaag.
 

Voorzien van een immense lichtshow is het tijd voor een collectieve trip down memory lane met Simple Minds. Opener Waterfront krijgt haast een symbolische lading gezien de hoeveelheid water die is gevallen de afgelopen week. Ook een band die vaker in Weert heeft opgetreden. Dit jaar voor de derde keer en als het publiek het wil komen ze graag nog eens voor de vierde keer terug.

Met veel energie staan deze Schotten onder aanvoering van boegbeeld Jim Kerr nog steeds waar ze voor staan: een geoliede machine die na jaren van dienst nog steeds mee kan met grote artiesten van nu. Promised You A Miracle heeft even wat aanloopproblemen maar Kerr herstelt zich snel en professioneel. Verder niet over zeuren. De sneltrein gaat verder met de ruim anderhalf uur durende spektakelshow die weinig woorden van frontman Kerr behoeft.

Hit Don’t You Forget About Me komt hard binnen. Het veld springt, danst, zingt en ergens zie je een traantje rollen van vreugde. Dat doet Simple Minds dus met Bospop. Ondertussen zorgt het Nederlandse elftal met 3-0 voor de derde plaats op het WK. Samen met Simple Minds een meer dan prima afsluiter voor de zaterdag. Alive and kicking wel te verstaan.