Zomerparkfeest dag 1

Town of Saints, La Yegros, Sharon van Etten, Tommy Castro

tekst: Ruud Everaerts foto's: Willem Janssen ,

Het is donderdag 14 augustus 2014 en dat betekent dat in Venlo de Zomerparkgekte losbreekt. Vier dagen muziek van topkwaliteit, een explosie van creativiteit en verrassingen, en net als vorig jaar is 3voor12 limburg weer aanwezig om verslag te doen.

Wat is er weer veel te beleven. Met één fotograaf en één schrijver is het onmogelijk allemaal te behappen. Vier bands lichten we er maar uit. Omdat een mens zich nu eenmaal niet op kan splitsen.

De eerste dag, de donderdag, gaat voor ons van start met Town of Saints. In de grote Circustent maken we kennis met de muziek van een folkrockband die niet netjes binnen de grenzen van het genre blijft. In de loop van het optreden schuift het geluid makkelijk naar indierock of britpop als dat zo uitkomt.

De voorman van de band komt uit Groningen en heet Harmen Ridderbos. De sterke troeven van de band zijn in de eerste plaats de liedjes. Duidelijk het werk van goede songwriters. Maar de chemie op het podium tussen Harmen en zijn vriendin, violist en backup vocalist Heta Salkolahtij steelt live de show.

Het Venloos publiek laat zich van zijn beste kant zien. Enthousiast doet het mee als de zanger vraagt een stukje mee te zingen. Gewaagder dan anders, want het is ook nog een fragment dat zo hoog staat dat kopstem nodig is bij de meeste mensen. Maar het werkt wonderwel goed uit.

Het is dan ook leuke muziek. Folkinvloed met een viool roept vaak country-line-dance-associaties op, maar Harmen en Heta spelen dergelijke associaties helemaal weg. Omdat het hele gevoel van de nummers anders is, en anders wel door een fenomenale vioolsolo van Heta die Vanessa-Mae naar de kroon steekt.

De band gaat haar laatste album opnieuw uitbrengen, krijgen we te horen tijdens dit optreden. Dat lijkt me een goede zet. Deze muziek verdient het nog bekender te worden.

Op het hoofdpodium ging La Yegros van start. Absoluut een belevenis. Hoe zal ik het kenschetsen? The lady with the big hair brengt Venlo in broeierige sferen? Argentijnse zangeres brengt wereldmuziek met eigen geluid?

Hoe dan ook, het was even wennen, maar als je je eenmaal over geeft aan de swingende mix van percussie en accordeon, is het heerlijk genieten.

Visueel valt er veel te beleven. De zonnebril van de zangeres, de kunstige hoeden van de medemuzikanten, het is een feest om naar te kijken.

Muzikaal blijft het een wonder dat een instrumentarium dat vooral bestaat uit percussieinstrumenten, aangevuld met (bas)gitaar en een instrument naar keuze (accordeon en dwarsfluit zag ik voorbij komen) zo een vol en volledig geluid geeft.

Het ondersteunt een zangeres met een apart stemgeluid, met een feilloos maatgevoel, die met haar podiumpresentatie de aandacht weet vast te houden in een lange, mooi opgebouwde, verleidingsdans.

In de andere tent van dit festival, de Carrousel, betreedt daarna Sharon van Etten het podium. Bij zo'n achternaam verwacht je een Hollandse dame, maar nee, zij is geboren in New Jersey. De praatjes om nummers aan en af te kondigen zijn dan ook in onvervalst Amerikaans.

Van Etten zorgt dat de zang in het grootste gedeelte van de tijd verzorgd wordt door twee vrouwenstemmen. Dat levert een effect van prachtige gedubbelde vocalen. Heel sferisch, zo klinkt het waarschijnlijk als engelen je toezingen. En het is een uniek geluid. Ik moest denken aan Björk en daarna Portishead en daarna aan Enya, om uiteindelijk te besluiten dat het toch allemaal onvergelijkbaar is. Muzikaal zit het grotendeels uitstekend in elkaar. Sterke melodieën, melodieën met een rustige hartslag. Muziek om in je hart te sluiten.

Bij een klein deel van fragementen van nummers lijkt het echter alsof de dames teveel hooi op hun vork hebben genomen. Dan treden er toch kleine onzuiverheden in. Wat tot op bepaalde hoogte ook nog wel een toegevoegde waarde kan hebben, soms vergroot het de dramatische kracht van de muziek als het wat wringt. Het is koorddansen, maar in sommige passages verloor de muziek even het evenwicht.

Als algehele ervaring was Sharon van Etten echter top. Spannend, experimenteel en mooi, daarvoor bezoek je het Zomerparkfeest. 

En toen kwam Tommy Castro & The Painkillers. Een band uit San Francisco, California. Een band waarover tegelijkertijd heel veel en heel weinig te vertellen is. Wat kun je zeggen? Dit is een rockband zoals een rockband moet zijn. Naar het voorbeeld van de dinosaurussen (noem die bands van Arrow Classic Rock maar op) gemodelleerd met een stevige basis in de blues. Drums, twee gitaren, een keyboard met heerlijk hammondgeluid. Zo moet het dus: een charismatische zanger met zaagsel in de stem. Vakmanschap op gitaar. Een man die duidelijk de hogere school van de blues heeft doorlopen, geruggesteund door een uiterst ervaren band. Nummers die niet zouden misstaan op een megaconcert. Werkelijk alles aan deze band klopt.

En dat is meteen een probleem voor een recensent: waar zit dat stukje dat niet klopt, waardoor je een band kan gaan haten of juist extra liefhebben? Voor het Zomerparkfeest is Tommy Castro & The Painkillers een gouden keuze. De band verdient dat we haar hitgevoelige songs op de radio horen. Hoe is het mogelijk dat de naam vóór het Zomerparkfeest bij mij geen belletje van herkenning deed rinkelen?