Met een lichte vertraging komen Ed Kowalczyk en zijn bassist Chris Heerlein gebukt het podium op. Waarom? Niemand weet het. Zodra de heren op hun plek staan, knallen de spots aan en begint Ed met zijn openingswoord. Niet al te lang, want er moet muziek gemaakt worden. Twee man sterk, met de nodige gitaren en toevoegingen, moeten deze heren het vanavond doen. Niet alleen vanavond overigens. Zo doen zij het al de hele tour én staan ze een dag later nogmaals in het “wonderful” Heerlen.
Ed Kowalczyk zorgt voor emotie
Een show zonder veel poespas
Twee akoestische gitaren, één elektrische gitaar, akoestische basgitaar, gitaarversterker, drie microfoons en een hele lading trapkastjes. Dit is wat ik zie wanneer de Rabozaal, van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen, open gaat en het publiek plaats mag nemen op hun voorbestemde zitplaatsen. Wanneer het licht uit gaat, is er langzaam een lichte spanning te merken in het publiek: “Zou hij dan nu écht beginnen?”.
Zodra de eerste akkoorden aangeslagen worden, zit de sfeer er al meteen goed in. Zowel bij Kowalczyk en collega, als bij het publiek. Met een grote glimlach zien wij Ed dan ook genieten in de spotlights. Niets of niemand kan hem dit nog ontnemen en dat is zeker te merken. Er komen hits voorbij van zijn laatste nieuwe album, 'Alive' uit 2010, maar ook van het tijdperk dat de “mobiele telefoons véél groter waren dan wat ze nu zijn”. De nieuwe hits zijn helaas bij het trouwe publiek nog niet allemaal bekend, maar wanneer we naar 2010 en ver daarvoor gaan, zingt thet publiek luidkeels mee. Tussendoor is er altijd nog plek voor wat persoonlijke praat van Ed. Tevens worden er nummers opgedragen aan alle moeders en dochters in de zaal en komt een cover 'I'm On Fire' voorbij van Ed's grootste held, Bruce Springsteen. Ed vertelt nog dat hij niet al te lang geleden trotse vader is geworden van een zoon.
Moeilijk is het niet, sinds dat Ed Kowalczyk als frontman uit Live is, zijn de gitaarkunsten van Ed ook op een bepaald niveau blijven hangen. De hele avond horen wij een standaard akkoordenschema met af en toe een variatie. Hij zal het vast nog eens achterstevoren hebben gespeeld. Helaas niet mijn ding. Na een tijd gaat dit toch écht vervelen. Hoewel de gitaarkunsten van Ed maar een kleine toevoeging zijn aan het, niet al te grote geheel, springt de stem van Kowalczyk er hier dan ook echt weer enorm uit. Wanneer een nummer op twee verschillende lijnen is opgenomen, neemt Ed dit doodgewoon over door het een wat zachter te zingen en bij het ander weer wat volume erbij te nemen.
Op het moment dat de alom bekende hit 'I Alone' van Live ten gehore wordt gebracht, merk ik dat nu pas dat de zaal he-le-maal loskomt. Zelfs het publiek dat over een minimale repertoirekennis van Ed Kowalczyk beschikt (waarvan ondergetekende helaas ook), weet goed zijn of haar weg te vinden. Wanneer 'I Alone' voorbij is, volgt er een druk gezwaai en gaan de lichten weer uit. Het bekende trucje, welke muzikanten veel toepassen. Men doet alsof er van het podium af wordt gegaan en het concert voorbij is, maar even later doodleuk terug komen na een slokje water en zich even het gezicht opgefrist te hebben. “Surprise!"
Uiteindelijk worden nog een paar hits uitgevoerd waaronder enkele Live nummers, 'Lightning Crashes' en 'Overcome'. Het publiek mag het laatste nummer uitkiezen, deze doen ze extra, want Ed had het toch zo naar zijn zin. Twee man sterk en meer had het ook niet hoeven zijn, in mijn beleving een prima duo, met niet teveel poespas en toch een vette (akoestische) show neerzetten. Er is nog een mogelijkheid om Ed een handje te schudden bij de merchandise-stand na de show, waar Ed dan ook een paar keer naar verwijst tijdens de show.
Onderweg naar buiten, zie ik dat er genoeg mensen emotioneel geraakt zijn, er komen tranen tevoorschijn, maar we zien ook genoeg mensen met een enorme glimlach, die duidelijk onder de indruk zijn en we zeker een keer terug gaan zien.
Doel bereikt, toch Ed?