Heerlijke muziek voor wie van het genre houdt. De avond werd geopend met The Wild Ponies, in feite het duo (en echtpaar) Doug en Telisha Williams. Telisha neemt de leadvocals voor haar rekening en speelt de contrabas. Doug verschaft meestal de tweede stem en maakt het muzikaal compleet met akoestisch, en soms elektrisch, gitaarwerk. Een mannenstem en een vrouwenstem met summiere begeleiding, het is vaker gedaan, maar The Wild Ponies brengen wat eigens. De songs zitten in al hun eenvoud verdraaid goed in elkaar. Tekstflarden als "Trouble looks good on you" blijven hangen. En het ontbreken van enige percussie of drums in het instrumentarium belet enkele songs toch niet om behoorlijk dansbaar te zijn. Wat zei ik, geen percussie? En het voetgestamp van de gitarist dan?
Na de pauze voegt Rod Picott zich bij het Williams-duo op het podium, en daarmee verandert de band in het Rod Picott Trio. Rod Picott heeft in zijn muzikale loopbaan met vele bands gespeeld (onder andere als voorprogramma bij Alison Krauss), maar in elk geval voelt deze combinatie meteen natuurlijk aan. Rod als de frontman, sympathieke kerel met een wat Bruce Springsteen-achtige uitstraling. Doug Williams is de meestergitarist, die het akkoordenwerk van Rod opwaardeert met pakkende riffjes, blue notes (soms wel héél blue, maar dat maakt de compositie alleen maar spannender) en in sommige nummers een gitaargeluid dat sterk aan The Shadows doet denken. Contrabassist en zangeres Telisha zorgt er voor dat geen enkel nummer saai wordt, door haar prachtige backing vocals. In The Wild Ponies was haar loepzuivere stem met een hees randje, beetje op de aard van Lucinda Williams, al goed te bewonderen, maar blijkt nu ook uitstekend te werken in een bescheiden rol als ondersteuning naast de stem van Rod.
Rod Picott is een singer-songwriter van het zuiverste water, die soms helemaal terug gaat naar de basis. Dan brengt hij een nummer helemaal solo: een man met een gitaar. Het sterkst is hij echter als hij zijn nummers met zijn band brengt, geraffineerd gebruik makend van de variëteit die toch mogelijk blijkt met die paar instrumenten op het podium.
Een nummer kondigt hij aan als "het enige vrolijke nummer dat ik ooit heb geschreven". Dat is het pakkende "Angels and Acrobats". Maar Rod Picott komt het best tot zijn recht in de rest van zijn repertoire, songs waaruit zijn voorkeur voor thema's als dood, moord, werkloosheid en scheidingen blijkt. Hij brengt het op een relaxte manier over het voetlicht, met het zelfvertrouwen van iemand die weet wat komen gaat: "Coming up soon: the divorce selection."