Bij binnenkomst valt op dat de zaal anders is ingedeeld dan gebruikelijk. Het podium staat in het midden. Het publiek kan straks om de muzikanten heen lopen. De vijf Ongenode Gaste zitten of staan min of meer in een kring en kijken elkaar aan. Handig bij het opnemen van de plaat, benieuwd hoe dat uitpakt voor de interactie met het publiek straks.
Daar is misschien inderdaad iets op af te dingen. Mensen die aan de achterkant van podium hun standplaats vonden, hebben frontman Peter Beeker misschien wat minder hun kant op zien kijken. Maar wat geeft het. Perron 55 is uitverkocht, en de muziek is het waar het om gaat. Beeker geeft ook een oplossing aan voor wie de band van een andere kant wil zien: het podium draait niet, het publiek moet zelf lopen.
Eerst wat over de naam van het album. 'Exota' is een naam met geschiedenis in Venlo. Landelijk stond de naam bekend als een limonadedrank, die ten onder ging nadat veel mensen na uitzendingen van het VARA-televisieprogramma De Ombudsman geloofden dat Exotaflessen groot explosiegevaar herbergden. In Venlo kreeg de naam in 2004 een nieuw leven: Exota was indertijd een cultureel werkstation annex ontmoetingsplaats, van waaruit wijk Q4 werd omgetoverd tot culturele wijk, vol ontmoetingen, kunstexposities en ateliers met beginnende ondernemers in het creatieve segment. En nu, in 2013, bij Peter Beeker, is EXOTA de titel van een plaat, die volgens berichten in de pers verwijst naar een oord, een plek die nergens te vinden is, een bestemming voor een reis die nooit eindigt. Een plek waar het kan stormen.
In het eerste nummer, 'Splinterniej Mesjien', is van storm nog niks te merken. Heerlijk optimistisch nummer. Het plezier van het muziekmaken spat ervan af. Over welke machine het nummer gaat, doet er niet toe, er is in elk geval een "splinternieuwe plaat", en Peter Beeker en zijn Ongenode Gaste zijn er blij mee. Goede opener van de avond.
Donkerder wordt het in het tweede nummer van de set: 'Valentijn'. Liefde gaat bij de Ongenode Gaste natuurlijk nooit van een leien dakje, en muziek en tekst van dit nummer weerspiegelen dat.
De Ongenode Gaste spelen alle nummers van de nieuwe plaat, maar ook oudere nummers komen voorbij. 'Baedel Neet' kenden we van het album Raas, 'Ik wil dich' en 'Door ut stof neet mier' komen van het titelloze album uit 2011, en van diezelfde plaat speelt de band 'Ik bin bliej das se dr bis'. Een nummer dat massaal door het publiek wordt meegezongen. De tekst leent zich daar natuurlijk ook uitstekend voor.
De nieuwe nummers laten horen dat Peter Beeker het als singer-songwriter nog steeds kan: diepdoorvoelde teksten in het Venloos dialect schrijven, met een rauwe rock-instrumentatie daaronder. Hoogtepunten van de plaat zijn 'Laef Hard', een nummer met een onweerstaanbare driekwartsmaat die je meesleept, en 'Maondage Zien Blauw', dat is Peter Beeker zoals je hem kent: recht voor zijn raap. Opvallend atypisch in dit opzicht is dan weer het nummer '4 Juli'. Poëtische maar onbegrijpelijke gedachtenflarden. Het nummer wordt gespeeld aan het einde van de avond. Mooi, dan heeft het publiek wat om over na te denken bij het naar huis gaan.
Ongeveer halverwege de set werden twee mensen het podium op geroepen. De officiële presentatie van het album moest natuurlijk van wat korte toespraken voorzien worden, en Tim Gaal, als directeur van Perron 55, en studiotechnicus Bart Schatteleijn, kweten zich van deze taak. Veel aandacht ging natuurlijk naar het feit dat de band Perron 55 heeft mogen gebruiken als studio. Eerder al namen de Ongenode Gaste een live-album op met publiek in Perron 55, en dat is blijkbaar zo goed bevallen dat ze er nu dit studio-album hebben opgenomen.
Voor Tim Gaal smaakte de samenwerking naar meer, maar hij waarschuwde wel: 'Ik hoop dat jullie niet te gehecht zijn geraakt aan dit gebouw, want we verhuizen naar een gloednieuw poppodium in de binnenstad.' Er is ook meteen een goed idee voor wat betreft de wensen voor die nieuwe zaal: een roterend podium.