Ilse mist uitgebalanceerde setlist

...maar zachte G valt goed in Heerlen

Jochen Reinders ,

Zaterdagavond in het Parkstad Limburg Theater te Heerlen, is het Ilse DeLange, die met een 1250-koppig publiek een uitverkochte Limburgzaal voor zich heeft staan. Mooi op tijd begint zij met haar zeven-mans begeleidingsband aan haar show. Uiteraard veel bekende hits, zoals 'Miracle', 'World of Hurt' en 'Winter of Love', maar vooral te weinig tempo om de zaal lekker warm te draaien.

De iets snellere nummers worden te vaak opgevolgd door te langzame nummers. Het publiek, vooral bestaande uit veertigers en vijftigers, loopt dus zoals gezegd niet echt warm.

Het ligt niet aan het enthousiasme van Ilse of haar band, maar meer aan de keuze van de volgorde van de set. Haar kenmerkende stemgeluid is zoals we van haar gewend zijn: zuiver en strak met een snik.

Ze probeert tussen de platen met haar leuke Tukkeraccent vrolijke kwinkslagen te maken naar het publiek. Heerlen kan de spontaniteit en het accent wel waarderen. Maar het is te veel eer om te zeggen dat er een goede wisselwerking is tussen artiest en publiek. Na elk nummer wordt er meer plichtmatig dan enthousiast geapplaudisseerd.

Pas vanaf het laatste nummer voor de toegift, 'I'm Not So Tough', komt het publiek pas los. Een geweldige gitaarsolo van zo'n vier á vijf minuten van haar gitarist doet het bloed sneller kruipen. Briljant en met veel passie.

Vier nummers als toegift in een semi-akoestische setting. Met ukulele, Spaanse gitaar, banjo en een basgitaar. Met een meerstemmige zang in close-harmony en een beetje Southern Cajun-style gemixt, maakt dat ze in blessuretijd de zaal helemaal los krijgt.

Er kan heeft veel meer in zitten, als de setlist beter was uitgebalanceerd. Jammer.

Ilse DeLange