Yashin, een Amerikaanse punk/hard core band mag het voorprogramma verzorgen. De vijfkoppige band doet haar best om de zaal warm te krijgen. De pompende beats en de twee springende zangers weten het publiek wel te enthousiasmeren door energie en goede vibes te verspreiden. Muzikaal was het blijkbaar niet ieders smaak. Howel de stemming er wel in begint te komen.

Zoals we dat uit de jaren 90 gewend zijn, laat Limp Bizkit zich door de fans vieren. Fred Durst in basketballshirt heeft zijn 'red cap' voor een 'white cap' ingeruild en gitarist Wes Borland laat uiteraard zijn verkleedtalenten weer zien. Hij verschijnt vanavond in een leren broek, wit geschminkt bovenlijf en een masker met ledverlichting. Licht staat in het middelpunt van hun show. Bassist Sam Rivers verschijnt met een licht schijnende gitaar en er wordt natuurlijk een grote lichtshow gemaakt.

Limp Bizkit speelt een mix van nieuwe en oude nummers waardoor de zaal meteen los gaat. Halverwegen dreigde de stemming in te storten. De band lijkt ongeïnspireerd, aangezien telkens intro's van covers als 'Smells Like Teen Spirit' en Master Of Puppers' gespeelt worden. De zenuwen van de luisteraars worden hier door wel op de proef gesteld. Uit dit dieptepunt klimmen de heren uit Jacksonville weer op, door hun oude hits als 'Break Stuff en 'My Way' te spelen en het publiek op het podium te halen. Fred Durst en gitarist Wes Borland laten nu zich van hun beste kant zien en overtuigden het publiek door er een strakke show neer te zetten in de tweede helft.

Ondanks het kleine inkak moment in de show, sluiten de heren toch nog af met een cover: 'Faith' en als toegift 'Rollin' (Air Raid Vehicle)' Ja, zo zien we Limp Bizkit graag.