Het is één van de oudste bluesfestivals van Nederland. Normaal zijn er altijd de stoeltjes maar deze editie zijn ze verwijderd om opgeknapt te worden. Jan Smeets verzekerd ons dat ze er volgend jaar weer zijn. De Nederlandse band Matchless Blue mag de aftrap geven. Terwijl de lekker rauwe stem van Erik Schuurmans de blues laat klinken loopt het terrein langzaam vol. Met een biertje in de hand genieten de overwegend oudere bluesfanaten van deze vijfkoppige band. De rauwe zang past perfect bij de muziek. De gitaar wordt regelmatig gewisseld met de mondharmonica en de sfeer zit er gelijk goed in.

Dan is het de beurt aan Dede Priest. Deze zangeres uit Dallas, Texas is een echte 'Blues Queen'. Haar muziek is een mix van blues, soul en jazz. Smeets vraagt zich af of ze vanmiddag ook de viool zal bespelen. Helaas gaat dat aan ons voorbij. Zij schijnt naast haar fantastische stem ook nog eens geweldig viool te spelen. Misschien horen wij dat een andere keer want ze zal vast en zeker nog eens terugkomen.

Als dan stevige gitaarklanken klinken blijken ze van Marcus Malone te komen. Een fantastische stem, scheurende gitaren en een lekker ritme zijn kenmerkend voor deze vroegere heavy metal muzikant. Hij laat horen dat bluesrock zijn ding is. Blues en rock zijn samengesmolten in zijn muziek. Hierna is het de beurt voor de mannen van de Sultans of Slide. Met hun geheel eigen stijl en sound krijgen ze het publiek steeds enthousiaster. Het bespelen van de slide guitar is hun handelskenmerk. De band bestaat dan ook uit de beste slide gitaristen die de blues uit hun tenen laten komen.

The Ian Siegal Bigger Bluesband is de volgende band op het podium. Met een groep uitstekende muzikanten zet Ian Siegal een lekker stevige set neer. Blues en rock wisselen elkaar in rap tempo af en vloeien soms naadloos in elkaar over. Het nummer 'Sign Of The Times' van Prince wordt met blues overgoten en gaat er bij iedereen gretig in. Ian's rauwe stem, de scheurende gitaren en het unieke geluid van een Hammondorgel vormen een perfecte combinatie.

Een opvallend trio zijn de jongens van DeWolff. Hoewel hun jonge leeftijd opvalt op dit door voornamelijk 'oudere mannen' gedomineerde festival blijkt hun aanezigheid terecht. Met een geheel eigen sound hebben ze een plaats in de hedendaagse muziek veroverd. Ze overtuigen met hun sterke nummers waarin blues en rock de hoofdingrediënten vormen.

De afsluiting is voor Canned Heat. Deze band staat al decennia op het podium. In 1969 speelde Canned Heat op het legendarische Woodstock. De band begint gelijk met 'On The Road Again'. Hoewel het soms niet geheel vlekkeloos is hangt er meteen een heel relaxte sfeer. Met een biertje in de hand waant menig bezoeker zich terug in de tijd. De mannen geven aan graag in Nederland te zijn. Al snel blijkt waarom want een joint gaat van hand tot hand. Hun muziek is een mix van blues en boogie en is een waardige afsluiting voor deze 28e editie van Bluesrock.