Ook dit jaar organiseert Stichting Popmuziek Limburg het Limburgse showcasefestival d-VERS in de binnenstad van Sittard. Met elk jaar weer nieuwe Limburgse bands die zich aan het publiek presenteren. Omdat er op 15 locaties ruim 60 bands spelen, hebben de recensenten helaas niet alle bands kunnen zien.
Arcadya Lake - Fenix
De opener van Festival d-VERS zoekt in de Fenix een evenwicht tussen rock en hardcore, een crossover en daar komen ze goed mee weg. De songs vinden een stevig compromis tussen ingehouden strofes en een uitzinnige refreinen, waar de gitaren unisono van leer mogen trekken. De combinatie van scherpe rock 'n 'roll, potige hardcore en bevlogen screamo toont dat de groep over heel wat potentieel beschikt. (GS)
Brew - Café Dwaas
Als de zanger van het jonge bandje Brew in een Sungrazer shirtje zijn gitaar omhangt, begint het warme woestijnzand al langzaam tussen de tanden te knarsen. Kan niet anders, of dit moet met stoner te maken hebben. En jawel hoor, een zinderend gitaargeluid plaatst je meteen ergens in het stoffige Midwesten van Amerika. Tel het kalme, aanzwellende tokkelwerk daarbij op en beelden van desolate vlaktes of een wijde horizon blijven niet uit. Om vervolgens uit te monden in een allesverzengende climax. Alle elementen die een stonerband dienen te sieren zijn aanwezig. Volgens het boekje dat wel, maar het werkt. Apart is wel de gitariste, die ook regelmatig de zang voor haar rekening neemt. Door de afwisseling met harde rocknummers lijkt Brew nog zoekende naar een duidelijke richting in zijn muziek. Maar dat komt ongetwijfeld goed, als je je helden op zo'n manier weet te eren in je eigen muziek. (GS)
Lambshade - Café Den Tempel
Een aantal stappen van de Markt verwijderd speelt Lambshade de boel plat in Den Tempel. Binnenkomen bij deze locatie is al een hele opgave, laat staan vooraan komen of een glimp opvangen van deze heren. Lambshade vertelt tijdens het optreden over een zeer positieve album recensie in een alternatief muziektijdschrift. In Limburg timmert Lambshade al aardig aan de weg en eerder hebben we in het tourverslag van Lambshade in Roemenië gelezen dat het ook daar soepel verloopt, maar waarom nog niet in de rest van Nederland? Het is een kwestie van op het juiste moment door de juiste mensen ontdekt worden. Nu is de vraag 'Wanneer?', want ze geven weer een overtuigende show met hun krachtige nummers. Lambshade heeft ook een zachte kant en die laten ze o.a. horen in 'A Change Of Seasons', een nummer over een goede vriend die ziek was. Qua hardere nummers is 'We're In This Together' een uitspringer. Zanger Aaron vertelt dat de band hun gevoelige kant op 23 december laat zien in De Dikke Stein te Elsloo door middel van een akoestische set. Binnenkort meer info hierover in de 3VOOR12/Limburg nieuwsflits. (FP)
The Four Tree Society - Café Dwaas
Het stonergezelfschap uit Thorn is al wat jaartjes aan de gang en op de buhne in cafe Dwaas zijn alleen de zanger en de gitarist nog over van de oorspronkelijke bezetting. Het beproefde recept wordt echter nog altijd gehanteerd: stonerachtige grooverock met een doomy randje. The Four Tree Society klinkt scherp, maar niet te ruig, energiek maar niet geforceerd. Repetitieve gitaarriffs met een psychedelische inslag gaan gepaard seventies vocalen met van die typische Ozzy uithalen. Het kwartet heeft, in tegenstelling tot de andere bands in cafe Dwaas, wat meer het geluid mee waardoor de duistere, up tempo stonerriffs voor een intense luisterervaring zorgen die je langzaam in een wurggreep nemen. (GS)
Sixty Nine - Café Schtad Zitterd
Sixty Nine is een heerlijk bandje om naar te kijken: hardwerkend, energiek en beweeglijk. Sixty Nine is nog zo'n ouderwets, ambachtelijk collectief dat zich letterlijk in het zweet staat te spelen.
Met ogenschijnlijk simpele popschema's slaagt de fanatieke groep er in om enkele knappe melodieën af te leveren, pure rocksongs die nergens vervallen in clichés. De simpele, ruwe gitaarakkoorden spuwen, ondersteund door een swingende ritmesectie, rake, opzwepende melodieën die uitblinken in vanzelfsprekendheid. Maar ook is er een prettige interactie met het publiek, dat in café Schtad Zitterd van voor tot achter op elkaar geplakt staat. Zo'n band wil je op je festival hebben! Na een gewaagde cover van Led Zep's Rock 'n Roll laat de band een uitpuilende kroeg dan ook achter met een hardnekkig 'wij willen meer'- gevoel. (GS)
Newborn Attitude - Café Mustang Sally
Als herboren klinkt Newborn Attitude in ieder geval niet. Het trio past keurig in het rijtje 'paden-die-al-hondermaal-maal-zijn-betreden-deel-zeshonderdzesenzestig'. De band rijgt alle ongeïnspireerde hardrockregeltjes soepeltjes aan elkaar en ragt de ene imitatieriff na de andere af. De vraag is: klinkt dit dan lekker? Ja, het klinkt best lekker en technisch is het allemaal wel in orde, maar het klinkt misschien té lekker: zo glad dat het saai wordt. De artistieke meerwaarde is nergens te bespeuren en het geheel is verre van uitdagend. Vergezeld van een hoog volume zou Newborn Attitude dan ook het beste kunnen dienen als vette achtergrondmuziek voor een metalparty met heel veel bier. (GS)
Lesoir - Café Dwaas
De nummer drie van Nu Of Nooit 2011 heeft het moeilijk in cafe Dwaas. De band moet constant vechten tegen slecht geluid, dat ook nog eens snoeihard is afgesteld. In de hardere, meeslepende gitaarpartijen à la Soundgarden in eerste instantie geen struikelblok, maar alle subtiliteiten die deze band zo interessant maken, gaan compleet verloren in een brei van geluid. Herhaalde pogingen van de zangeres om dwarsfluit te spelen, leveren slechts een feedback geluid op en ze besluit dan ook wijselijk om de rit dan maar zonder blaasinstrument uit te zitten. Want door het slechte geluid is dit toch de zichtbare teneur in de band: laten we er maar het beste van maken. Jammer, vooral voor degenen die band voor het eerst live zien. Want live weet Lesoir, met nummers die nadrukkelijk niet 'rechtdoor' gaan, wel degelijk een hypnotiserende kracht te ontwikkelen. (GS)
Cherry Darling - Tapas
Deze Maastrichtse band bestaat uit ex-leden van Reckeless Pilots en I.N.F.A. en voorheen bekend als Hanging Tree. En zo klinkt Cherry Darling ook: als een prettige mix tussen de onstuimige garage rock 'n roll van I.N.F.A. en de wat agressievere stonerrock van de Pilots. Garagestoner voor degenen die van labeltjes houden. Cherry Darling bedient zich van de gebruikelijke rockinvloeden, maar profileert zich niet als een doordeweekse rockband. Op het eerste gehoor komen de nummers spontaan over, maar gaandeweg wordt duidelijk dat de band zijn songs zeer nauwkeurig uitgedacht heeft. Helaas missen de vocalen net dat stukje doorleefdheid van een 'echte' garagestrot waardoor het soms aan impact ontbreekt. Verder heeft Cherry Darling heeft een vinnig en intrigerend repertoire waar de liefhebbers van eigenzinnige stoner wel raad mee weten. Mensen met verstand van rock, die mensen van Cherry Darling. (GS)
Audiofeel - Ernesto's Cantina
In Ernesto's is het zweten geblazen, want het staat weer helemaal vol. Audiofeel heeft net elders een akoestische set gegeven en ze gaan nu elektrisch knallen. Tijdens de akoestische set is zanger David geverfd door iemand, dus hij ziet er vanavond heel kleurrijk uit. De bandleden van Audiofeel zijn gemiddeld ouder dan de overige d-VERS bands, maar je kan Audiofeel gewoon over één kam scheren ten opzichte van de andere bands. Ze maken moderne pop/elektro met aanstekelijke refreinen. Wat maakt het uit dat de bandleden wat ouder zijn? De kwaliteit is prima en de performance sluit hier goed bij aan. Ook moet er gezegd worden dat ze een goed contact met het publiek hebben. Er worden kartonnen discoballen uitgedeeld met als gevolg dat er vele discoballen in de lucht dansen op het ritme. 'Nugget' blijft het meest aanstekelijke nummer. De vraag is wanneer deze band eindelijk hun album uitbrengt. Het duurt een beetje lang. Al met al een zeer vermakend optreden en neem de volgende keer je hoge hoed mee. (FP)
32 Ohm - Tapas
Eigenzinnigheid, daar draait het om in de muziek en dus opent 32 Ohm zijn set doodleuk 'mit Deutsche vokalen'. De show staat vooral in het teken van de nieuwe EP 'Limelight' waarvan alle nummers gespeeld worden. De vijf heren leunen zwaar op jaren '80 synthpop, new wave en krautrock. De sporen die bands als Ultravox, Killing Joke of OMD in de hitlijsten achterlieten, wordt door 32 Ohm in een hedendaags jasje gestoken dat al bijna even verslavend werkt. De naam 'Killers' gonst in het begin even rond onder het publiek, maar in vergelijking met deze band komt 32 Ohm toch stukken minder lichtvoetig voor dag. De intense synthesizerpartijen zorgen in combinatie met harde gitaren en tweestemmige zang regelmatige voor een beklemmend gevoel die de new wave periode alle eer aandoet. Toch bevatten ook die duistere songs een meer dan aangename uitstraling met knipogen richting mainstream en geruggensteund door sfeerbrengende synthesizers of minutieuze elektronica. (GS)
Kill Ferelli - Fenix
Kill Ferelli is in Fenix de afsluiter van Festival d-VERS 2011. Kill Ferelli is een Limburgse superband; bandleden uit eerdere Limburgse bands zoals 37 Stabwoundz, Liftid, Dreadlock Pussy en SAT2D hebben hun koppen bij elkaar gestoken en zijn een nieuwe band gestart. Momenteel zijn ze bezig met het opnemen van hun debuutalbum wat in 2012 uit moet komen. In het begin is de zang van Kelly nauwelijks te horen, maat dat wordt snel bijgesteld. Het is aan de performance duidelijk te zien dat de bandleden stuk voor stuk veel podiumervaring hebben. De band is niet saai om naar te kijken; Allen hebben ze energie voor tien. Dit klinkt misschien wat cliché, maar er zijn zat bands op d-VERS die gewoonweg saai overkomen op het podium. Kelly is de eyecatcher van de band. De nummers zijn erg sterk en dit belooft een fantastisch debuut te worden. 'Mr. Nice Guy' en 'Enter The Room' zijn de afsluiters van de set en knallen. Wellicht de beste band van het festival. (FP)