Een vast ritueel voor voor nationale en internationale prog-liefhebbers is om een driedaags weekend in oktober naar Baarlo af te reizen voor het muzikale neusje van de zalm. 3VOOR12/Limburg maakte een klein deel hiervan mee.
Veel andere kleuren dan zwarte kleding is er afgelopen weekend niet te spotten geweest in Sjiwa te Baarlo. Aanhangers van het typische muzikale genre van de progressie rock en metal dragen nu eenmaal graag zwart. Voor drie dagen kleurt het Limburgse kastelendorpje Baarlo (gemeente Peel en Maas, gelegen tussen Venlo en Kessel) dan ook zwart en worden er andere talen gesproken dan het oorspronkelijke dialect. Ook dit jaar weer zijn de weekendtickets voor Progpower Europe erg snel uitverkocht. Grote namen in de prog-wereld zorgen voor een toestroom van Nederlandse, Duitse, Poolse en zelfs Australische muziekliefhebbers.
Het programma van Progpower Europe bestaat uit vijftien bands, verdeeld over drie dagen (vrijdag tot en met zondag). Je ziet dan bands voorbij komen afkomstig van alle delen van de planeet, bijvoorbeeld Amerika, Italië, Duitsland, Zweden, Roemenië en ons eigen Nederland. 3VOOR12/Limburg maakte een keuze uit het ruime aanbod en bezocht op zaterdagavond het festival.
Long Distance Calling maakte een enorme indruk op het Baarloose publiek. Het is niet een band die als eerste in je opkomt om te programmeren voor een dergelijk festival. Tussen alle bands met technische gitaarsolo’s en een genre dat een showcase vormt van het kunnen van de muzikanten, vormt deze Duitse band de vreemde eend. Persoonlijk zou ik de stijl van Long Distance Calling ook niet omschrijven als progressief, maar eerder als weinig zeggende ‘post-rock’. Het past in het rijtje bands als Isis, EF en And So I Watch You From Afar. De band overtuigde het Eindhovense publiek in 2010 al als voorprogramma voor het sfeervolle ‘Anathema’. Vanavond staan de vijf heren op het podium alsof ze vers uit de repetitieruimte komen en hun eerste show geven. De band reageert zo positief verbaasd over het enthousiasme van het publiek dat het bijna schattig is om te zien. Je ziet de bandleden tijdens de show elkaar aankijken en een uitdrukking uitwisselen waarmee ze tegen elkaar willen zeggen dat ze dit niet verwacht hadden. De band vult een uur met uitgerekte, instrumentale nummers. Een uittreksel van hun oeuvre. De groove is aanstekelijk en doen je hoofd bewegen, ondanks de verstikkende hitte in de zaal. Er wordt zelfs uitgebreid gedanst in het publiek. Na de show bevestigt drummer Janosch Rathmer dat ze graag willen laten zien aan het publiek dat er een band op het podium staat die plezier heeft in wat het doet. En dat was te zien.
De Duitsers maken het podium vrij voor het Amerikaanse Symphony X. De backline van de band was al opgebouwd op het podium en verborgen onder zwarte doeken. Sinds 1994 heeft de band al een verdienstelijke reputatie opgebouwd binnen het progressieve genre. Tijdens de changeover is het da nook duidelijk te zien dat di teen doorgeweniterde tour-machine betreft. De crewleden weten exact wat ze te doen staat om het podium in te richten en klaar te maken voor het comfort van de muzikanten. Er wordt gesoundcheckt, setlists worden opgeplakt, water en ventilatoren worden klaargezet en er wordt nog een monitor vervangen. Symphony X draait om guitarist Michael Romeo (een van de drie ‘Michaels’ in de band). Romeo speelt als enige gitarist in de band de sterren van de hemel. Op plaat zijn zijn kunsten al weergaloos, maar live is zijn spel gelijk zo goed. Hij speelt met zoveel gemak zijn riffs en solo’s dat het bijna eenvoudig lijkt. Drummer Jason Rullo bespeelt een uitgebreide kit door alle onderdelen uitgebreid te benutten. Het minst uitgelichte deel van de band is de bassist. Hij legt de basis voor de technische uitspatting van de gitaar, toetsen en zang, maar treedt zelf weinig op de voorgrond. De stevige riffs worden afgewisseld met gecompliceerde solo’s op gitaar en/of toetsen. De zang wordt vertolkt door Russell Allen, die met zijn imponerende gestalte alleen al voldoende aandacht opeist. Hij is zo goed bij stem dat dit de gehele band nog een stapje hoger brengt. Er is geen valse noot te ontdekken, maar tegen het einde van de set eist de hitte toch zijn tol bij de zanger. Zijn zanglijnen worden iets slordiger, hij laat stukken weg om met het publiek te spelen. Zo gooit hij een dozijn flesjes water het publiek in. Uiteraard is dit erg sympathiek en vergeven we zijn slordigheidjes. Wij hebben het namelijk ook warm. Bewezen is het namelijk al: Symphony X is de perfecte headliner voor Progpower Europe 2011.
We kijken nu al uit naar de programmering voor de 2012-editie.
Het complete programma van Porgpower Europe 2011:
Vrijdag 30 september:
Seventh Wonder, Subsignal, Barstool Philosophers
Zaterdag 1 oktober:
Symphony X, Long Distance Calling, DGM, In Mourning, White Walls, Schizoid Lloyd
Zondag 2 oktober:
Redemption, Mekong Delta, Sole Remedy, Kingcrow, Memento Waltz, Sky Architect.