De dubbele headliner van vanavond is een niet direct voor de hand liggende keuze, echter daarom niet minder aantrekkelijk. Stage Dolls en Keel mogen binnen het genre toch wel als redelijk zwaar geschut betiteld worden. Het Noorse Stage Dolls staat in eigen land garant voor de nodige hits en het Amerikaanse Keel weet als geen ander hoe een old school melodic hardrock nummer dient te klinken.

Van de dubbele headliner, is het aan Stage Dolls de eer om een goed gevulde Rock Temple op te warmen. Dit duurt inderdaad enkele nummers, ondanks dat de opener ‘Always’ en ‘Love Cries’ niet de minste nummers zijn. De setlist van de Noren is voor de liefhebber van Scandinavische 'Adult Oriented Rock' (AOR) een aaneenschakeling van hoogtepunten. Echter vanaf het moment dat het publiek warm gedraaid is gaan hits als ‘Hard To Say Goodbye’, ‘Sorry Is All I Can Say’ en ‘Commando’s’ er als zoete koek in.

Frontman Torstein Flakne nodigt het publiek meermaals uit tot meezingen, hetgeen niet vreemd is want de nummers kennen nu eenmaal een hoog meezing gehalte. Aangezien het publiek de klassiekers kent, is dit verzoek niet vergeefs.
Bij de kraker, ‘Love Don’t Bother Me’ laat het publiek zich dan ook gelden. Spel technisch staat Stage Dolls als een huis, tel daarbij op dat ze weten hoe je goede nummers schrijft en je snapt waarom ze zo succesvol in eigen land zijn. Met de toegiften ‘Still In Love’ en ‘Soldier’s Gun’ kan Stage Dolls terugblikken op een sterk optreden.
                                                                                                                                                                                                                                       
Een ding is zeker de zaal is meer dan opgewarmd wanneer Keel zijn opwachting maakt. Daar waar Stage Dolls uit het uptempo AOR vat tapt, brengt Keel de gloriedagen van de  hardrock terug.

Opener ‘Come Hell Or High Water’ is een sterk nummer van Keel’s laatste wapenfeit ‘Streets Of Rock & Roll’. De sfeer zit er meteen goed in met nummers als ‘Somebody’s Waiting’ en kraker van het eerste uur ‘Speed Demon’. Op het sterke nummer ‘Does Anybody Believe’ hanteert Ron Keel de akoestische gitaar. Daarnaast beschikt de frontman nog steeds over een sterke strot. Dat drie van de vier overige leden (Marc Ferrari, Dwayne Miller en Brian Jay) al meer dan 25 jaar hun passie voor Keel delen is duidelijk hoorbaar want Keel rockt als een goed geoliede motor.

Bij ‘Here Today, Gone Tomorrow’ herdenkt Ron Keel collega artiesten die ons recentelijk helaas te vroeg hebben verlaten. Met ‘Cold Day In Hell’ wordt zelfs nog Ron Keel’s vroegere band Steeler van stal gehaald. Keel heeft in het verleden ook wel eens covers opgenomen, en niet geheel onverdienstelijk. ‘Let’s Spend The Night Together’ (Rolling Stones) en ‘Because The Night’
(Patti Smith) klinkt dan ook van Keel’s hand zeer vertrouwd. De MTV-hit ‘Tears Of Fire’ blijft een herinnering aan de dagen dat hardrock clips op de TV geen uitzondering waren.

Afgesloten wordt met de titel die Keel op het lijf is geschreven: ’The Right To Rock’. De twee toegiften zijn onverwacht maar geheel welkom voor het publiek. Op ‘United Nations’ en ‘You’re The Victim’ steunt het publiek zijn helden een laatste keer.

Iets vertelt mij dat we Keel vanavond niet de laatste keer in de Rock Temple hebben gezien. Deze dubbele headliner smaakt naar meer… Rock Temple “You’ve got the right to rock”.