Soms blijven dingen raadselachtig en mysterieus. Zo ook optredens. Neem bijvoorbeeld de support act van Hundreds, Me & My Drummer, vanavond in de Muziekgieterij. Op het podium van de Muziekgieterij staat een jongen met een baard, gitaar en toetsenbord daarop vast geplakt. Waar is die drummer eigenlijk? Meer verwarring ontstaat als er een mening gevormd moet worden over het geluid dat deze eenmansband produceert. De beats zijn vet, maar soms zo hard dat mensen de zaal verlaten. Het stemgeluid is cool en spacey, maar de nummers eindigen zo abdrupt dat het lijkt alsof zelfs Me het niet had zien aankomen. Verward is het wachten op Hundreds.

Op het podium staat een frêle meisje in een zwart jumpsuit. Groene glitters op haar ogen en kort hoekig haar. Naast een andere jongen, ook met baard, achter de toetsen. Hundreds, een duo uit Hamburg. Eva en Philip Milner. Broer en zus.

Hun optreden is een belevenis. Het dromerige geluid met de volle stem van Eva, diepe strings en krakende,spannende en onverwachte beats. Haar voorkomen en mimiek; de emotie in haar ogen is bijna uit de lucht te halen. De verademende visuals en belichting en vullen de muziek feilloos aan. Een klein flikkerend geel oud foto bolletje wordt steeds groter naarmate de intensiteit van het nummer toeneemt en een oud stadsgezicht met samenpakkende wolken is een perfecte vertolking van de melancholie in de muziek.

Aan het einde is het moeilijk om stil te blijven staan. Zowel op als voor het podium wordt uitbundig gedanst. De wisseling van de nummers doet af en toe lang op zich wachten omdat de bloedverwanten even moeten overleggen. Voor het sporadische mens met een korte spanningsboog een hele uitdaging. "Do you have another song, please?" klinkt er. Maar de meeste wachten in spanning en stilte op wat er komen gaat.

Men wil meer, luistert ademloos, laat luidkeels hun waardering horen. In de toegift beloofd Eva het publiek: "We play two more songs." Zoals je een kind beloofd nog één verhaaltje voor te lezen. Maar dan is het toch echt bedtijd. Het enige raadsel dat aan het einde van dit geweldige optreden over blijft is waarom de zaal zo angstvallig leeg is gebleven.