Het laatste weekend van oktober, de herfst is duidelijk begonnen. De bomen worden al wat minder groen en zelfs de wintertijd is alweer ingegaan. Gelukkig betekent dat niet dat er niks te doen is. In de Nightclub van de Roepaen treedt vanmiddag Patrick Sweany op met als voorprogramma Jankobus Seunnenga. De laatstgenoemde artiest blijkt bij aankomst in de Nightclub niet aanwezig te zijn vandaag. Hij is onderweg naar Ottersum betrokken geraakt bij een auto ongeluk. Daarbij is er gelukkig alleen maar materiële schade te betreuren. Een ander gelukkig punt is dat Patrick Sweany hierdoor meer tijd krijgt.

Zodra Patrick dan ook het podium op komt verspilt hij weinig woorden voordat hij begint met het eerste nummer. In de traditie van Robert Johnson en John Lee Hooker, zit Patrick in zijn eentje op een kruk met een gitaar op zijn schoot. Daarnaast heeft die zijn eigen drumbox waar die op stompt om het ritme aan te geven. Deze man uit het zuiden van Amerika heeft hier genoeg aan om een muur van geluid op je af te gooien. Een stem die zo ruig klinkt dat je wel moet luisteren. Gitaarspel waar menigeen nog veel van kan leren. Zo laat hij ieder hoofd in het publiek zijn kant op draaien, al konden dat meer hoofden zijn in deze zaal.

Na het eerste nummer laat deze man horen dat hij ook graag praat met het publiek. Gedurende het optreden dat hij wel heel veel van praten houdt. Met veel humor en hier en daar een (mislukte) grap blijft hij tegen het publiek aanpraten. Het publiek is gedurende de nummers muisstil, wat Patrick zelf niet helemaal bevalt, zo lijkt het. Een stil publiek is hij niet gewend in Amerika, zo zegt hij zelf. Hij valt er aan het begin van het optreden zelf ook een beetje stil van. Wat niet vaak voorkomt. “Don’t tell my wife I can be quiet”. Het zal niemand in het publiek dan ook verbazen om erachter te komen dat de man ADHD heeft. Die ADHD gebruikt hij niet alleen om veel te praten, maar ook zeker in zijn muziek.

Zijn stem klinkt als een soulvolle Dave Grohl, tevens lijkt hij ook wel op de frontman. Ruige uithalen bevinden zich meermaal in de nummers. Hij is dan ook beter met zijn ruigere stem dan als hij clean zingt. Voor een zware bluesstem zit er wel verassend veel soul in zijn stem. Als hij een cover doet van Solomon Burke, weten wij ook waar dat vandaan komt. Hij maakt veel reclame voor zijn nieuwe album, waar een goede mix van rythm & blues, soul en rock wordt tentoongesteld. Dit is ook te horen gedurende het optreden. Ook maakt hij geregeld gebruik van de slidegitaar. Dit geeft een geluid dat doet denken aan Seasick Steve. Naast een cover van Solomon Burke, doet Patrick ook drie covers van The Rolling Stones. Dit doet hij zeer zeker niet onverdienstelijk, vooral zijn gitaarspel is hierbij van uitzonderlijke kwaliteit.

Na meer dan tien jaar onderweg te zijn in zijn muziekcarrière kan dit laatste album mogelijk wel eens een kleine doorbraak zijn. Zijn eerste tour door Nederland is in ieder geval een feit. Samen met het doorbreken van vergelijkbare artiesten als Seasick Steve, kan dit wel eens een boost zijn voor Patrick Sweany. Zijn doorbraak zal niet liggen aan zijn optredens. Live staat het optreden als een boom, op het podium is hij helemaal in zijn element. Dit weet ook het publiek van de Nightclub.