Er al aardig wat volk aanwezig op deze aangename zondagmiddag in de grote galmbak van de Hanehof. Opvallend is dat er een divers publiek is bestaande uit gezinnen met kinderen en jongeren. Maar ook de oudere generatie schaamt zich niet om vooraan bij het immense podium te gaan staan. Een gemoedelijke sfeer heerst er.

De opener is het lokale The Unofficials. Deze jonge knullen stonden in de finale van de Kunstbende en waren winnaar van Podiumvrees 2011 waarmee ze een plek op het podium van Mama’s Pride behaalden. Begonnen als een coverband zijn ze uitgegroeid tot een volwaardige band die eigen nummers schrijft. Een enkele keer zitten ze er een slagje naast maar dat maakt de stevige retrobluesrock juist charmant. Het enthousiasme en plezier straalt van de nieuwe DeWolff af.

Er werd al veel op Facebook gepromoot over deze band genaamd Electric Litany. Het is dan ook afwachten of ze deze pr weten waar te maken. Maar dat wordt met lof volbracht. De uit Londen afkomstige vierkoppige band weet het publiek te betoveren met hun zweverige postrock. Een donker sfeertje ontstaat er door de bloedstollend mooie songs die menigeen kippenvel bezorgt. De combinatie van Editors, Interpol en Sigur Rós-achtige rock wordt ingetogen maar strak gespeeld door de geconcentreerde muzikanten. Statisch maar met passie volgen de dynamische gitaarriffs elkaar op met eroverheen dromerige zangpartijen. Electric Litany neemt je mee naar Noorse landschappen met dartelende herten en besneeuwde bergtoppen. Een opvallend detail is overigens dat de zanger bijna constant met een plectrum in de mond staat te zingen dat nauwelijks hoorbaar is.

GEM zet vervolgens een verfrissende comebackshow neer. Met het nieuwe album, ‘Hunters Go Hungry’ waar zanger Maurits Westerik op een muzikale zoektocht gaat, slaat de band een andere weg in. De eerste drie albums hadden een eigen geluid maar deze keer zijn de jaren zeventig-invloeden duidelijk terug te horen. Inspiratie wordt geput uit artiesten als John Lennon, Bob Dylan en David Bowie.

En dat is ook duidelijk te merken tijdens deze show die bestaat uit songs van vooral de laatste twee albums. Het eigen geluid en tevens het rauwe randje zijn zo goed als weg. Hier staat nu een gitaarpopband die een degelijke show neerzet.

Over naar het Engelse The Crookes. Vier jonge energieke blouse dragende bandleden bestormen het podium om een energieke performance aan het publiek voor te schotelen. De zanger/bassist springt zo enthousiast op en neer dat hij bijna een van de gitaristen omverloopt maar deze weet hem gedreven te ontwijken. De indierock a la Franz Ferdinand met een vleug jaren vijftigrock ‘n’ roll brengt de jonge meisjes aan het huppelen. Veel staccato-riffs die verfrissend en vrolijk worden gebracht met een nostalgisch geluid.

Bettie Serveert staat ook niet veel meer op de planken maar weet nog altijd goed te overtuigen en serveert dan ook een uitgebreide setlist van een dikke twintig jaar Bettie songs. Met Joppe Molenaar, bekend van Voicst, op de drums, in boxershort, klinkt ook Bettie Serveert nog even fris als altijd. En het publiek lust er wel pap van gezien het enthousiasme en er wordt lustig meegezongen. ‘Kids Allright’ blijkt nog altijd een favoriet en als toegift wordt tot groot genoegen van de redelijk goed gevulde Hanenhof ‘Palomine’ gespeeld. De line-up van Geleen Calling 2011 mag met trost tot wellicht de beste ooit benoemd worden.