Stichting Popmuziek Limburg heeft voor deze editie van Nu Of Nooit iets verzonnen om de liefhebbers van zowel Nu of Nooit als de Kunstbende op de hoogte te houden van wat er zich afspeelt; live streaming twitterberichten aan weerszijde van het podium. Heel hip, leuk gevonden en vooral een fantastische mogelijkheid voor diverse poppodia en festivals om zich te promoten. Helaas wordt deze vertoning tijdens de optredens niet tijdelijk onderbroken, waardoor er soms meer aandacht voor de berichten is dan voor de getalenteerde bands die vanavond strijden voor het felbegeerde ticket.
Op weg naar de Limburgzaal fluistert een, niet bij naam te noemen, 'Audiotist' mij in het oor, dat nooit eerder Nu Of Nooit werd gewonnen door de eerst optredende band in de finale-ronde. Noem het trendanalyse, welgemeend advies of keiharde waarheid, maar ook Lesoir slaagt daar in 2011 niet in. Feit is echter, dat publiek aan het begin van zo’n middag nog iets koeltjes reageert en de bezoekers dus nog in de stemming moeten komen. Iets dat onmogelijk ongemerkt voorbij kan gaan aan de onderbewuste beleving bij de jury. De Maastrichtse formatie heeft in ieder geval geen enkele moeite met het afbijten van het spits en knalt er van meet af aan vol in. Met hun gebruikelijk bravoure en zelfverzekerdheid, maken ze hun plaats in de finale waar. De band is vandaag in optima forma. Vet aangezette dreigende ritmes en experimentele gitaarriffs worden ondersteund door het krachtige stemgeluid van de sexy frontvrouw. Het mag allemaal niet baten. Het oordeel van de jury is meedogenloos. Met een vierde plaats worden de kwaliteiten van de band sterk onderschat. (WD)
Het Sittardse SonA is geen nieuweling wat Nu Of Nooit betreft. Vorig jaar, in 2010 stonden ze ook al in de finale en eindigden toen op de vierde plaats. In een interview met 3VOOR12/Limburg vertelde de bassist dat experimenteren als een rode draad door de muziek loopt. Dit bleek afgelopen voorronde in Fenix toen de sound van SonA een heel andere was dan die van vorig jaar. SonA wordt vanaf het begin goed ontvangen door het publiek in Heerlen. Er volgt mooie, zuivere meerstemmige zang, electronica die neigt naar The Pet Shop Boys en Duran Duran en het als laatste het nummer met de onregelmatigste maatsoort uit het hele oeuvre van SonA, daar waar de drummer altijd kijkt alsof hij de wortel van 138 moet delen door 27 drie-vierde en er een heuse hobo uit een keyboard klinkt. De heren van SonA nemen de muziek zeer serieus en spelen zeer technisch. Van de jury kunnen ze de vijfde plaats krijgen. (ED)
“Over een paar weken google je op 'Nu Of Nooit 2011' en 'winnaar', en dan vind je ons vanzelf”, grapte de bassist van The Dying Hippo's tijdens hun voorronde-optreden in het Sevenumse Walhalla. Ach, een videoclip opnemen is ook fijn, toch? In de Walhalla-voorronde rammelde het optreden als een oude kar, nu in Heerlen loopt het allemaal net wat lekkerder, een klein technisch probleempje daargelaten. De zanger van The Dying Hippo's is in elk geval springlevend. Met z’n strikje. Hij stuitert, krijst en kronkelt. “I wet my bed, sex in my head” schreewt hij. Daarna kreunt hij een stukje van de Spice Girls. “Ik ben kapot”, roept hij daarna. Dan doet hij de gitaar van Ingo Dassen om, die dus voor dat nummer de zanger wordt. Jiskefets Michiel Romeyn met heel veel haar. Het einde van de set begint zeer gedoseerd, en bouwt langzaam maar heel erg zeker op naar iets dat klinkt alsof er heel veel geluid tegelijk door een heel klein gaatje heen moet. Een beetje vreemd, maar heel lekker. (ED)
Tijd voor een flink stuk stomende metal; Linkin Park in hun nog niet-commerciële beginjaren. De jongens van Two Days Left hebben dat principe goed begrepen. Hoewel er momenten zijn waarbij de vergelijking met bovengenoemde opgaat, doet deze de band ook te kort. De sound van Two Days Left is daarvoor simpelweg te eigen. Muzikale agressie veroorzaakt door een opgefokt maar strak geluid, waarbij de dynamiek vaak wordt opgezocht. Naast de uiterst strakke begeleiding, niets dan lovende woorden over de twee perfect op elkaar afgestemde stemkunstenaars. Beide hebben op hun gebied een strot van jewelste en vullen elkaar moeiteloos aan, zonder hierbij dominant te zijn. Helaas voor de jongens, is de nu-metal hype echter verleden tijd. Tijdens deze hoogtijdagen, toen Concubine en Liftid Nu Of Nooit nog moeiteloos wonnen, zou Two Days Left ongetwijfeld gekroond worden als winnaar van deze editie. Tijden veranderen echter (BS).
Het afgelopen anderhalf jaar is Madi Hermens met haar gelijknamige band niet veel te bewonderen geweest op de Limburgse poppodia. De band rondom de Kunstbendewinnares speelde namelijk nog niet vaak. Een wisselende bandsamenstelling en de drang om allereerst zeer mooie nummers te schrijven zijn waarschijnlijk debet aan dit feit. Menig kritisch denkend persoon zal hierdoor van mening zijn dat de band wellicht nog niet klaar is voor het grotere werk als Pinkpop. Vanavond worden deze criticasters echter al snel de mond gesnoerd, als de zeer aangename verschijning, die menig twitterend puberhart sneller doet kloppen, haar muzikale toverdoos opent. Gezegend met een kraakhelder zuiver stemgeluid en bijgestaan door gitarist en sidekick Sander Ruijters, trakteert zij het publiek op een set, bestaande uit luchtige vrolijke popnummers waarbij de alledaagse (liefdes)perikelen en bijbehorende gevoelens een belangrijke rol spelen. Ondanks het gebrek aan podium ervaring maakt de band een zeer volwassen en ontspannen indruk. Ze zorgen voor eenzelfde zomers gevoel als waar het ter ziele zijnde Leaf in hun begindagen de podia mee veroverde. De band laat zien en horen dat ze ondanks de nog ietwat lege c.v. zeer zeker klaar is voor de landelijke poppodia, een voorprogramma van UB40 (26-08 Rodahal) en zelfs Pinkpop. Het komende jaar zullen er waarschijnlijk meer kansen zijn MADI te bewonderen, beginnend met een festival in het zuiden des lands (BS).
A.s. maandagavond is MADI te gast bij het VARA-programma 'De Wereld Draait Door'.