Popa Chubby zet de toon direct door Jimi Hendrix’s 'Hey Joe' te coveren. En precies zoals het hoort; lekker rauw. Precies wat je verwacht van deze man. De set gaat verder zoals het bij een blues optreden hoort: Lekkere lome bas, strakke drum en verschikkelijk veel gitaarsolo’s. Opvallend is een tussenstukje met bekende liedjes in een bluesjasje, waaronder ‘Somewhere Over The Rainbow’.  'Halleluja' van Leonard Cohen kwam ook nog voorbij, maar verder zijn er niet veel verassingen in deze voor bluesliefhebbers heerlijke vette show. (JB)

Triggerfinger is de band die het festival nodig had om wakker te worden op zondag, de derde festivaldag. De drie heren zetten het hoofdpodium deze dag in het zonnetje met hun vette gitaarrifs en super strakke ritmes. En het was vooral hard. Keihard. Zo hard zelfs dat het basedrumpedaal van de drummer het zowat begaf. De mannen van Triggerfinger vergaten vooral niet te melden dat ze zo blij waren om hier te mogen spelen en ze namen ook de tijd om alle vrijwilligers van Bospop te bedanken, wat door het publiek ondersteund werd met een luid applaus.Na het optreden in de persbus wisten de mannen van Triggerfinger maar één woord te bedenken op de vraag hoe ze het zelf vonden: De Max!!!. En dat was te merken. Het was een groot feest voor het hoofdpodium. (JvR)

Onder het genot van een priemend zomer zonnetje aan het begin van de laatste festival avond nemen de oude rockers van Thin Lizzy het podium onder handen. Thin Lizzy staat garant voor een bulderende rockshow. Met de opener ‘Are You Ready To Rock’ weten de heren direct de aandacht te trekken van het massaal toegestroomde publiek. Thin Lizzy is een band die een boordevol repertoire heeft aan kneiters van rocksongs. ‘Jailbreaker’, ‘Whiskey In The Jar’, ‘Rosaline’ en de monsterhit,‘The Boys are Back In Town’ passeren allemaal de revue. Het kost de enthousiaste heren en geluidstechnici wel enige tijd om in het optreden te komen wat het begin enigszins rommelig maakt. De kern van Thin Lizzy was natuurlijk zanger / bassist Phil Lynott en drummer Brian Downey , helaas overleed Phil Lynott  in 1986 aan de gevolgen van langdurig druggebruik. De hedendaagse zanger Ricky Warwick is een waardig vervanger en komt qua stemgeluid zeker overeen met Lynott. Presentatie is geheel in de jaren zeventig / tachtig stijl. Groots, overdreven, een lust voor het oog. Een drumsolo ontbreekt dan ook niet in de set. Helaas wordt de gig afgesloten met een rustig nummer wat afbreuk geeft aan de knallende show. (MV)