Van welke treinen I Like Trains houdt is niet bekend. Ik denk eerder aan een zware diesellocomotief die halteert aan een klein fins station in een sneeuwstorm dan aan een jachtige hogesnelheidstrein.  I Like Trains stond in het voorprogramma van The Sisters of Mercy en The Editors. Goede voorbeelden als je de duisternis en diepte in wil.

Vanuit het verleden naar de toekomst. Niet alleen de sound doet op bepaalde momenten denken aan de jaren '80, ook diverse historische personen of gebeurtenissen worden in de teksten genoemd. Naast Bobby Fischer, oud-wereldkampioen schaken, en vanuit een nog verder verleden wordt Robert Scott, van de fatale ontdekkingsreis naar de Zuidpool, van stal gehaald. De teksten worden ondersteund door donkere, atmosferische klanken. Prachtige melodieën die soms qua ijlheid laten denken aan Sigur Ros, The Chameleons maar ook qua sinisterheid aan Joy Division en The Sound. 

I Like Trains blaast je weg. De kracht die de band weet te creëren is immens. De terugkerende massieve gitaarrifs lijken op de ondergang van de Titanic; vol drama, passie en resonantie. De muziek komt daardoor erg sinister, diep en donker over. De rauwe bariton stem van David Martin gaat dwars door het instrumentale geluid waardoor het totale pakket een andere wending heeft dan het waanzinnig depressieve aspect van Joy Division. 

Jammer genoeg was de door I Like Trains gewenste party achteraf  niet druk bezocht. Misschien een laatste kans om met deze band een keer aan de bar te zitten. Waarom? Deze band heeft de intentie om te groeien.