Sound of the Rock ’n Roll Underground wordt aangeprezen als dé nieuwe lichting rock 'n roll der lage landen, maar de door SOZ Concerts, Quadrofoon Records en Suburban Records opgezette clubtour is natuurlijk geen bindend advies voor wat de nieuwe nederrock ’n roll te bieden heeft. Sinds de aftrap in Paradiso eind november vorig jaar, was er al aardig wat aandacht voor de van stad naar stad trekkende bands, onder meer op Kink Fm en uiteraard in DWDD waar de ‘hoofdact’ van deze tour, Shaking Godspeed, twee minuten acte de présence mocht geven.
Het blijft even slikken als je van die jonge gastjes over drank en vrouwen hoort zingen, zeker als je zelf nog maar amper een glas bier mag bestellen. Toch wordt het nat achter de oren snel droog, want deze gasten van Paceshifters trekken een bak powerherrie open die bedacht lijkt om de rock ‘n roll scene eens flink wakker te schudden. Maar wie denkt dat we hier met blind 1, 2, 3, 4-geram te maken, heeft het mis. Het drietal weet hoe een goede rock’n’rollsong moet klinken en dat begint bij een riff, melodie en een uitgekiende sound. Bas, gitaar en vooral drums zitten erg strak in het zadel. Met name wanneer de zanger-gitaristen zich in al hun gretigheid dreigen te verliezen in hun eigen bravoure, is de drummer de stabiele factor. De gitarist klinkt soms als een hese Hanson, maar laat de grofkorrelige zangpartijen wijselijk over aan zijn bassist. Paceshifters laat vanavond een heerlijke mengeling van naïviteit, zelfverzekerdheid en eigengereidheid zien.
Het folky bluesgezelschap Charlie Jones’s BigBand bestaat, anders dan de misleidende bandnaam doet vermoeden, uit een singer-songwritersduo. Bekendheid kregen Joris De Bock en Jan Verstraeten in de halve finale van Humo’s Rock Rally. Vergelijkingen met dat andere Belgische duo, Black Box Revelation, gaan alleen op qua bezetting. Waar BBR stoeit met op blues geijkte garage, horen we bij Charlie Jones een veel breder spectrum aan invloeden. Luister maar eens naar debuutalbum 'Wash The Dirt Off These Hands' (verschenen op Quadrafoon Records) waar country, blues, garage en folk tot een soms psychedelische, rauwe, donkere sound gekneed worden en dat met een intentie die aan 16 Horsepower doet denken. Waar het duo op plaat met een keur aan muzikanten werkt, is het in Venlo op de singer-songwriterbasis teruggevallen. Veel songs klinken dus als een akoestische remake van het studiowerk, maar van gladgeschoren, onschuldige versies is gelukkig geen sprake. Gestripte songs met behoud van de rauwe energie en waar het venijn van afdruipt. Bloedstollend en intens!
Het bluesrock ’n roll trio Shaking Godspeed heeft in korte tijd al een stevige livereputatie opgebouwd. Niet zo gek als je weet dat gitarist Wout Kempkens al het nodige teweeg bracht met zijn ex-bandje Bloody Honkies. Een goed ontvangen EP’tje werd uitgebracht op Quadrofoon Records, maar met de volwaardige opvolger ‘Awe’ (Suburban Records) onder de arm, is het trio momenteel behoorlijk op ramkoers. De band wisselt hallucinerende bluesrock in losse, jamsessieachtige sferen af met rechtlijnige rock ‘n roll, maar dan zo gedreven en instinctmatig gespeeld dat het door Lucifer zelf lijkt ingefluisterd te zijn. Maniakale slidemuren, kopstoten van riffs, powerdrums die zo natuurgetrouw klinken als John Bonham en een bas die een parketvloer ogenblikkelijk doet lostrillen. Daarbij respecteert het trio de wortels van de rock 'n roll zonder ouderwets te klinken. Oftewel: m et Shaking Godspeed hebben we eindelijk onze eigen Triggerfinger in huis. Het belooft een heet festivalseizoen te worden voor de Achterhoekers. In juli in ieder geval te bewonderen op Wessummerbreeze.