De headliner van de vrijdagavond is het, van origine, Roermondse Concubine. De band is eind jaren negentig opgericht met als drummer Jaap Melman (ex-Dreadlock Pussy). Drie drummers later kunnen we genieten van Gavin Harte (ex-Callenish Circle) die de band wederom een herstart geeft.

In een karig gevulde Fenix in Sittard mag de band Arcadya Lake de avond openen. De Maastrichtse band, opgericht in 2010, bestaat onder andere uit leden van voormalig OneFix. De muziek kan het beste beschreven worden als ‘een straf potje metal’. Vol energie en overtuiging staat de band op het podium en presenteert Sittard een strakke set waar je nog van staat de stuiteren als de laatste ‘powerchord’ is uitgeklonken.

Een avond met bands die naadloos op elkaar aansluiten qua genre, is al lang uit de mode. En terwijl de zaal iets voller raakt, wordt het podium klaargemaakt voor de tweede Maastrichtse band Jamestown. De band beschrijft zichzelf als volgt: “Uptempo, melody laced punkrock songs, filled with heartfelt lyrics, touching on everyday matters of the heart”. Ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven. Experimentele akkoorden, maat- of tempowisselingen hoef je niet te verwachten van de band. Maar strak is het wel. Het meest vermakelijke is het scala aan punckrock-stage-moves van gitarist Robbie. Hij heeft natuurlijk al voldoende ervaring op kunnen bouwen bij bands als ‘Army of Darkness’ en ‘Superhero’. Het sterkste punt van Jamestown is niet de beheersing van de drie-akkoorden-riffs, maar de stem van zanger Remco. Dit maakt de muziek meer dan interessant.

Maar waar de avond eigenlijk om draait is het kwartet Concubine. De Fenix is nu ook goed gevuld. Hun website toont het bewijs wanneer de band zijn laatste comeback heeft gemaakt; 2007. Meer informatie hebben we later ook niet meer gekregen. 2011 schenkt Concubine echter nieuwe kansen in de vorm van Gavin Harte. Het eerste wat opvalt is dat Gavin zijn sporen heeft verdiend bij metalband Callenish Circle. Het is dan ook meer dan prijzenswaardig hoe hij de nummers drumt, zonder overdreven aandacht te trekken. Hij weet de groove in de nummers te brengen. Hoe kun je je hoofd stilhouden? Het verschil met de eerste twee bands is groot; Concubine klinkt professioneel en strak. Maar na een paar nummers bewijst zanger Remko zijn conditie te hebben verloren. Maar door zijn zelfspot vergeven we hem dat maar al te graag. De noodzaak van het instrumentale nummer was daarom misschien hoger dan als hij een paar rondjes rond de buurt had gerend.

Zonder toegift komt de band niet weg. De nummers zijn echter op, dus worden er twee herhaald. Een in een andere versie weliswaar. Maar dit maakt allemaal niet uit. Concubine is terug, sterker, strakker dan ooit. Laten we hopen dat de comeback ditmaal langer duurt.