Soloplaten van sessiemuzikanten hebben doorgaans de bijsmaak van een pretentieuze eigendunk. Dankzij krampachtige complexiteit verliest de luisteraar gauw alle achting. Wat doet Joop?

Op ‘False Poetry’ fröbelt gitarist Joop Wolters een ongekende cohesie van muzikale virtuositeit en luistergenot. Maar om dan meteen ‘False Poetry’ als salonfähig te bestempelen? Nou nee. Het is, en blijft een gitaarschijf waarop Joop Wolters gretig de trukendoos opent. Virtuoos materiaal waarvan de liefhebber van progrock of gitaarmuziek het schuim op de bek krijgt. Maar de plaat onderscheidt zich van soortgelijken vooral door afwisseling. Wolters heeft het inzicht om niet te verzanden in woekersolo’s. Hij bezit de bekwaamheid die sessiemuzikanten meestal ontberen: het verwezenlijken van boeiend, instrumentale rock. Hoe flikt hij ‘m dat?

Inzake compositie en uitwerking linkt ‘False Poetry’ vanuit masculiene hardrock naar fusion en wereldmuziek. De elf tracks kennen sterke melodieën die het luisteren nogal veraangenamen. Eveneens wezenlijk voor muzikale gangbaarheid zijn de fusion-elementen die balanceren op de grens van elektronische chill-out. Lekker fris! Qua tempowisselingen staat de plaat namelijk stijf van de polyritmiek of afwijkende maatsoort, en doorzeeft daarbij soms elke hoek van de kamer. Toch blijft het geheel aangenaam transparant, en niet te hoogdravend. Allemaal in naam van een pas op de juiste plaats. Tja, klasse verloochent zich niet.

‘False Poetry’ zal op het jaarlijstje van menig gitaarliefhebber hoog scoren.

Label: Eigen beheer
Website: www.joopwolters.com