'We are a Dutch band called Day Six'. Frontman Robbie van Stiphout spreekt in het Engels het Rock Temple-publiek toe. Blijkbaar heeft hij geen benul dat hij binnen de vaderlandse grenzen vertoeft. Met Engels kun je overal aankloppen, zelfs in Kerkrade. Maar met progmetal tegenwoordig ook. Het ooit door Dream Theater concipieerde subgenre tippelt in een tredmolen. In het afgelopen decennia heeft een tsunami van exponenten het genre nagenoeg de nek omgedraaid. Met die wetenschap is een enthousiasme over Day Six lastig te bewerkstelligen. Hoe goed de muzikale bedoelingen dan ook mogen zijn. Het materiaal is ambitieus, complex, maar kan de tot uitentreuren verwende liefhebber moeilijk bekoren. Die danst inmiddels wel de cha-cha-cha op een 12/8ste maat met metal-riffs.
Met een loopbaan van 20 jaar is Threshold vanzelfsprekend een vedette zonder krampachtige geldingsdrang. De profit van een sterk merk. Als rechtgeaarde rockliefhebber kan men de verleiding van het Threshold-geluid moeilijk weerstaan. De dubbele gitaarpartijen linken naar Iron Maiden, de solide synths naar Van Halen, en de spaarzame logge ritmiek naar Metallica. Dankzij de technische studiofratsen van gitarist/producer Karl Groom is het eindproduct een dynamische vorm van relatief compacte progmetal.
Nieuw werk staat nog in de koelkast, en daarom voert men hongerige publiek met een kostelijke bloemlezing uit het complete repertoire. De tendens van hun 20 jarige jubileumtournee. Sterk, en bij vlagen hard materiaal dat een bescheiden etablissement als The Rock Temple al gauw overdondert. De synths worden kansloos overstemd door de massieve gitaren. Ontzettend slordig, want deze elektronische gadget is elementair voor het Threshold-kenmerk.
Maar er is geen leemte aan onderscheidende kwaliteit. Zanger van het eerste uur Damian Wilson is terug op zijn oude stekkie, en wordt met open armen ontvangen. In het verleden kon deze meesterzanger het niet laten om telkens vreemd te gaan met andere projecten (Star One, Ayreon, Rick Wakeman), zodat zijn makkers het regelmatig met afdankertjes moesten doen. Dan is het nogal wrang om te constateren dat Threshold volledig leunt op de bovenmodale zangpotenties van Wilson. Niet iedereen is gezegend met een strot die live beter klinkt dan op de plaat! Zo krijgt de avond van de jubileumtournee prompt een andere tendens. De meute progheads jubelen om Damian Wilson Hij viert daarom zijn eigen feestje, en wel dat van de terugkeer van de verloren zoon.