Poppodium Nieuwe Nor telt aanzienlijk volk op een druilerige woensdagavond. Het zijn de vruchten van een bedreven promotiecampagne rondom Unitopia. Posters, flyers, een artikel in het Limburg Dagblad, en een optreden bij TV-Limburg zette de Aussie’s in de spotlights. Unitopia is momenteel een bejubeld collectief binnen de progrock. Hun muziek vertaalt zich in een bonte mengeling van wereldmuziek, klassiek, jazz, groove, en rock. Een nogal ongekende diversiteit die inslaat als een bom. De formatie uit Adelaide wordt ook wel gekarakteriseerd als een kruisbestuiving van Pink Floyd en Supertramp. Gezien de antieke status van deze referenties is het logisch dat het leeuwendeel van de belangstellenden op leeftijd is.

De spacerock van Quantum Fantay staat dan ook in schril contrast met de hoofdact. Muziek die het best omschreven wordt als “een roerige astronomische trip van groene marsmannetjes door de hersenpan van Stephen Hawking”. De maximaal uitgesponnen instrumentale nummers bevatten ijle gitaarsolo’s en hallucinerende sequencers die funderen op het ritme van een op hol geslagen stoomlocomotief. Vibrerende spacegeluiden scheren door de zaal, en even lijkt het alsof E.T. in de oren lispelt. De plezante Belgen bieden een puike show vol adrenaline. Al is niet iedereen gecharmeerd van deze hysterische trip. In de pauze klinken bezwaren zoals “oneindig lange nummers”, “weinig variatie”, of “te hard geluid”.

Waar Quantum Fantay de tendens legt op science-fiction, doelt Unitopia op bewustzijn, sociale kritiek, en menselijke rompslomp. De intelligente symfo is verpakt in popstructuren waarin elke muzikaal exces grondig is overwogen. Het geluid is excellent, en de speeltechniek briljant. Vocalist en tekstschrijver Mark Trueck heeft een zalvende stem die overeenkomsten heeft met Peter Gabriel. De suggestieve teksten neigen tot een introspectieve beleving van het geheel. Vooral het epische ‘The Garden’ ervaart men het best met gesloten ogen. Geen zonde, want aan de podiumpresentatie schort het behoorlijk. Een bejaarde ogende zanger die aan de thee nipt, kan echt niet. Een hippe kledinglijn zou bassist Craig Kelly verlossen van het charisma van een wiskundenerd. Saxofonist Ian Ritchie is een houten Klaas, en moet eens aankloppen bij Candy Dulfer. Die zal hem leren dat een blazer op leeftijd nog best sexy kan zijn! Allemaal kleine kanttekeningen die wijzen op een structureel gebrek aan podiumervaring. Het publiek heeft er geen boodschap aan, want dat verkeert in een extase. Maar dat is wat Unitopia zich als voornaamste doel stelt. Muziek maken van emotionele intensiteit die prikkelt tot verlichting van de ziel.