Op vrijdag 21 mei om iets over negen begint Sungrazer in een verre van goed gevulde zaal. De band speelt een lekkere stevige set. Er komt een goede basis van de drum en de bas kan daar mooi omheen spelen. De gitarist speelt zijn eigen ding en samen klinkt het geweldig. Jammer is wel dat het pas bij het laatste nummer wat drukker is en dat het publiek ook beter reageert. Zelfs beginnen de eerste kopjes al stiekem op en neer te gaan. Deze band is klaar voor volgende week in de tent van Pinkpop.
Volgende band op het programma is de hoofdband van de avond Dead Meadow. Op het moment dat de band de zaal binnenkomt is het al een stuk drukker in de zaal. Qua muziekstijl lijkt het veel op Sungrazer, alleen draait deze band totaal om de gitarist/zanger. Er wordt een hard en dof fundament neergezet door de bassist en de drummer.
Grappig is vooral de verschillen tussen de bandleden. De gitarist staat er ietwat sloom en rustig zijn ding te doen. De bassist springt de helft van de tijd als een Duracelkonijntje. Als laatste de drummer, een spiritualist die de helft van vreemde zen-achtige bewegingen maakt met zijn drumstokjes. Daarbij moet ik ook even de aandacht geven aan de meest machtige bakkebaarden die ik ooit heb gezien.
Er wordt ontiegelijk hard gespeeld door de drie heren. Zo hard zelfs dat de eerste geluidsspeakers het na anderhalf uur in de set al begeven. Al speelt de band ook van tijd tot tijd een wat rustiger nummer; het merendeel van de set bestaat uit hardere nummers. Het is ook knap hoe door drie man wel de gehele zaal word gevuld met geluid. Daarnaast klinkt het geluid ook vaak ietwat dof en komt de bas iets te veel door de mix heen.
Als laatste is daar Endless Boogie, een band die qua uiterlijk totaal tegenover de andere twee bandjes staat. De zaal is op het moment dat de band begint al bijna leeg. Nog een twintigtal mensen staan in de zaal. Deze mensen worden wel nieuwe adem ingeblazen door het stel oudere mannen.
Het nog aanwezige publiek wordt getrakteerd op een lekker stuk (heavy) blues. De band klinkt als een mix tussen Black Sabbath, Deep purple en Jimi Hendrix. De zanger/gitarist doet denken aan Bon Scott (AC/DC), Ian Gillan (Deep Purple) en Bob Dylan. Daarnaast lijken alle solo’s wel deels al dan niet helemaal geïmproviseerd.
Misschien een beetje onverwacht maar toch lijkt deze avond een klein beetje een ode aan Ronnie James Dio, de Black Sabbath-zanger die afgelopen week is gestorven. Zonder Ronnie James Dio was het genre neo-psychedelia nooit zo bekend geweest als dat het nu is.