De status van beide vaderlandse symfo-acts is momenteel rijzend. Mangrove scoort met hun ‘Beyond Reality’ (2009) een natte slip bij menig symfoliefhebber. Voor Knight Area klinken de loftrompetten dankzij het mystieke conceptalbum ‘Realm Of Shadows’ (2009).
Hoe dan ook; beide bands verkeren in bloedvorm. Mangrove kreeg wel onlangs het vertrek van drummer Joost Hagemeijer te verwerken. Diens plaats werd razendsnel ingenomen door Remco Engels (Knight Of The Progs). Engels krijgt in Heerlen meteen de vuurdoop, want het is zijn eerste officiële optreden met Mangrove. Maar het is een bekwame trommelaar. Gedurende de heftige, integrale versie van het album ‘Beyond Reality’ kan hij met de duizelingwekkende tempowisselingen en variabele ritmiek prima uit de voeten.
Mangrove speelt subliem en retestrak. Kwalitatief hoogstaande, epische retro-symfo. Voorzien van charmant, hypothetische teksten, en een gretige instrumentale bestedingsdrift. Grote smaakmaker is toetsenist Chris Jonker. Een esthetisch talent op het gebied van mellotron-patronen, en rappe solo’s. Daarom zou je bijna het aan Steve Hackett en David Gilmour-gerelateerde gitaarwerk van zanger Roland van der Horst vergeten. Tijdens een instrumentaal onderonsje mengt zich de kale grapjas onder het publiek. Non-verbaal sprint hij als een gedrogeerd konijn gitaarspelend door de zaal. Met grote ogen koekeloert hij quasi-verbazend om zich heen. Deze geinige Blue Man Group-act mist alleen nog een blauw tintje.
Het Haagse Knight Area kent inmiddels een imposante live-reputatie. De band stond in 2008 op het prestigieuze Loreley Festival en FMPM-Progressive Rock Festival in Montreal. In 2007 mochten ze het vuur aanwakkeren als voorprogramma van Riverside tijdens Rock Ittervoort. Wat toen in Limburg klonk als een ijle Haagse kwajongensbluf, is tegenwoordig een bevorderlijke Spartaanse klasse.
Het krappe podium van De Nieuwe Nor biedt weinig ruimte voor theatraal vertroon. Waarschijnlijk daarom geen integrale versie van Realm Of Shadows’. Jammer, want zanger Mark Smit is een nuttige
frontman met een goed gevoel theatrale expressie. Maar de keuze voor een bloemlezing uit het repertoire van de koene ridders, is een acceptabel alternatief voor het wellustige publiek.
De muziek wordt overheerst door de vuige, bonkende mokerslagen van drummer Pieter van Hoorn, en de potige, stuwende baspartijen van Gijs Koopman. Moddervet en poepruig. Voor de speelse, romantische, afwisseling kleuren ‘first knight’ Gerben Klazinga (toetsen) en gitarist Mark Vermeule het totaalplaatje. Vermeule profileert zich trouwens steeds meer als excellente gitaarbeul dankzij gepeperde solo’s. Helaas verdringt deze geluidsmuur de fijnbesnaarde vocalen van Mark Smit, waardoor deze bij hoge uithalen zijn stem onnodig moet forceren. Een kleine kanttekening bij een vlekkeloos optreden.
Mangrove en Knight Area vertroetelen het publiek met het recyclen van tijdloze, klassieke symfonische rock. Pretentieus, maar verantwoord in de zin dat beiden het gewiekst, en met muzikale vertedering presenteren. Belegen symfo, maar zo vers als je maar krijgen kan.